Αν και η καταγωγή του κρατάει από την ομάδα χόκεϊ της Νέας Σκωτίας του Καναδά γύρω στα 1880 και υιοθετήθηκε και από τους ναυτικούς της εποχής για πρακτικούς λόγους, τελικά συνδέθηκε περισσότερο με τον....
πνευματικό κόσμο παρά με εκείνον των σωματικών δραστηριοτήτων.
Τη δεκαετία του 1920, για παράδειγμα, ήταν ο Άγγλος συγγραφέας και ηθοποιός Νόελ Κάουαρντ εκείνος που το καθιέρωσε ως σήμα κατατεθέν των μορφωμένων αστών της Ευρώπης.
Ο Κάουαρντ το φορούσε σε διάφορα χρώματα, από το κλασικό μπλε μέχρι το βαθύ κόκκινο, αντιμετωπίζοντας αφ υψηλού τους ψιθύρους που αφορούσαν στη διφορούμενη σεξουαλικότητά του.
Ωστόσο, το χρώμα στο ανδρικό ζιβάγκο δεν έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης στις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Όταν οι Αμερικανοί Μπίτνικ το δανείστηκαν από τους Γάλλους υπαρξιστές, το λάνσαραν σε μαύρο χρώμα, χρησιμοποιώντας το ως μέσο έκφρασης ενάντια στον καθωσπρεπισμό της εποχής τους και του ροζ "αμερικανικού ονείρου".
Το ζιβάγκο απέκτησε τότε τέτοια δυναμική, που αναγκάστηκαν να το προσέξουν και οι εκπρόσωποι της μόδας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ιμπέρ ντε Ζιβανσί έντυσε με μαύρο ζιβάγκο τους ηθοποιούς μιας ταινίας, το σενάριο της οποίας σατίριζε σε μια σκηνή το κίνημα των Μπίτνικ.
Η ταινία ήταν το "Funny Face"και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι οι Φρεντ Αστέρ και Όντρεϊ Χέμπορν.
Τη δεκαετία του 60 πια, αναλαμβάνει ένας άλλος ηθοποιός να το αποσυνδέσει από το κίνημα των Μπίτνικ, με ό τι αυτό συνεπάγεται, και να το συνδέσει με το αρρενωπό στυλ: ο Στιβ Μακ Κουίν, σε ρόλο σκληρού μπάτσου, συνδυάζει με ευκολία περίστροφο και ζιβάγκο - όχι μόνο μαύρο, αλλά και μπεζ σε χοντρή πλέξη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το ζιβάγκο μπήκε παντού - ακόμη και στην ελληνική Βουλή στα μέσα στη δεκαετίας του ΄70 - εκπροσωπώντας το αντίπαλον δέος στο κοστούμι και στη γραβάτα.
Ο πιο σύγχρονος φίλος του είναι ο ιδρυτής της Apple.
Στιβ Τζομπς, τον οποίο έχουμε δει να το προτιμά στις περισσότερες παρουσιάσεις των νέων προϊόντων της εταιρείας του...
GK
0 Σχόλια