"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι αυτό έπλασε τη μητέρα"
Μάνα, η γλυκύτερη μορφή στη ζωή μας.Και τι δεν της οφείλουμε όλοι;
Ταυτόσημη με τη θυσία, την προσφορά και την απέραντη στοργή, η μάνα.
Τι να γράψει η δική μας αδύνατη πέννα;
Ας αφήσουμε λοιπόν, την ποίηση να μιλήσει με το γνωστό ποίημα του Jean Richepin (Ρισπέν) "Η καρδιά της μάνας ", μεταγλωττισμένο αριστοτεχνικά από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου στο δικό του ρουμελιώτικο γλωσσικό ιδίωμα, τόσο που να νομίζει κανείς, αν δεν ξέρει τον Ρισπέν, ότι είναι ελληνικό ποίημα.
Η καρδιά της Μάνας.
Ενας λεβέντης μια φορά
- και τράι λα - λο και τράι λα - λα
ένας λεβέντης μια φορά
ναγάπαε μια άπιστη κυρά.
Του λέει: Για σύρε αύριο ταχιά
- και τράι λα - λο και τράι λα - λα
της μάνας σ φέρε μ την καρδιά
για ναν τη ρίξω στα σκυλιά!
Τρέχει στη μάνα.....και τη σφάει!
-και τράι λα - λο και τράι λα - λα
τρέχει στη μάνα και τη φσάει,
της βγαίνει την καρδιά ...και πάει!
Τρέχοντας, πέφτει και χτυπάει:
-και τράι λα - λο και τράι λα - λα
τρέχοντας πέφτει και χτυπάει...
Μαζί του κι η καρδιά κυλάει.
Και καθώς κύλαε, ωχ αλιά!
- και τράει λα - λο και τράι λα - λα
βγάζει η καρδιά ψιλή λαλιά:
Και του' λεε κλαίοντας η καρδιά
- και τράει λα - λο και τράι λα - λα
και του 'λεε κλαίγοντας η καρδιά:
Γιε μου, μη χτύπησες βαριά;
0 Σχόλια