Οι συντελεστές των "Άθικτων" σχολιάζουν αυτή την απρόσμενη επιτυχία.
Είναι αυθάδης, τσαμπουκάς, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και εκφράζεται ακριβώς όπως....
σκέφτεται.
Η οργή είναι το χαρακτηριστικό του, δεν ξέρει τι σημαίνει "πολιτική ορθότητα", αλλά και δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Λέγεται Ντρις και είναι μαύρος. Από τη Σενεγάλη.
Ζει στις υποβαθμισμένες παρυφές του Παρισιού, έχει κάνει φυλακή, γνήσιος πρεσβευτής του λούμπεν προλεταριάτου και των βασανισμένων ομόχρωμών του στη Γαλλία. Αλλά διαθέτει τρομερό χιούμορ.
Πώς, αλήθεια, ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει κολλητός φίλος ενός παράλυτου δισεκατομμυριούχου ο οποίος ζει σε παλάτι στο κέντρο του Παρισιού;
Και πώς αυτός ο κομψός, ντελικάτος, ευπρεπής λάτρης της κλασικής μουσικής, της ακριβής κουζίνας, της ησυχίας και της διανόησης θα μπορούσε ποτέ να μυηθεί στη μουσική των Earth, Wind and Fire, στη μαριχουάνα, στη φασαρία και στην τέχνη του δρόμου.
Ερωτήματα - γρανάζια θέτουν σε λειτουργία την ταινία "Άθικτοι" των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς, οι οποίοι έκαναν την τύχη τους με μια από τις δημοφιλέστερες κινηματογραφικές δημιουργίες στην ιστορία του γαλλικού σινεμά: εννέα υποψηφιότητες στα εφετινά βραβεία Σεζάρ, βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Ομάρ Σι που υποδύεται τον Ντρις, αλλά και 20 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία!.
Οι "Άθικτοι", έχουν ήδη καταλάβει την τρίτη θέση στο γαλλικό box office όλων των εποχών και, τρομερή απήχηση και στο ελληνικό κοινό.
Ο αριστοκράτης και ο κατάδικος.
Οι "Άθικτοι" είναι μια ταινία εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία, του δισεκατομμυριούχου αριστοκράτη Φίλιπ Πότζο ντι Μπόρτζο ο οποίος, έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι ύστερα από ατύχημα με αλεξίπτωτο, επέλεξε για βοηθό του στην καθημερινότητα τον Αμπντούλ, τον πιο απρόσμενο υποψήφιο: έναν μαύρο πρώην κατάδικο προερχόμενο από τις φτωχές συνοικίες στα προάστια του Παρισιού.
Ο Ντι Μπόρτζο δεν έπαψε ποτέ να λέει ότι χωρίς τον Αμπντέλ θα είχε πεθάνει, ενώ ο ίδιος ήταν που επέμενε ότι μια ιστορία όπως η δική του, για να λειτουργήσει κινηματογραφικά, μόνο με χιούμορ θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί.
"Η λύπη και η δυσαρέσκεια είναι συνώνυμη του θανάτου σε ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση μου" απάντησε ο Ντι Μπόρτζιο στο "Βήμα" ερωτώμενος πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να γελάσει με την ίδια του την τραγωδία.
"Αν στην κατάστασή μου είσαι μονίμως στεναχωρημένος, απομονώνεσαι. Το γέλιο είναι ζωτικής σημασίας για να παραπλανήσει τον άλλον και να κερδίσει διαφορετικά την προσοχή του".
Ο Ντι Μπόρτζιο, που σήμερα ζει μονίμως στο Μαρόκο, είχε θετικό και ισχυρό χιούμορ πριν από το ατύχημά του, συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου σεβασμού καθενός ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία ή τον πολιτισμό του.
Τι είδε όμως σε έναν άνθρωπο τόσο διαφορετικό ώστε να τον προσλάβει ως δεξί του χέρι;
"Ως πρώην επιχειρηματίας, προσλαμβάνω πάντα ανθρώπους χωρίς να εξετάζω τα πιστοποιητικά τους.
Με ενδιέφερε το πρόσωπο που είχα μπροστά μου, η αυθεντική προσωπικότητά του.
Στον Αμπντέλ είδα μια πνευματώδη προσωπικότητα, έναν ισχυρό, απλό πρόσωπο, διαθέσιμο να με βοηθήσει. Δεκάρα δεν έδωσα για το κακό παρελθόν του.
Και είχα δίκιο.
Ο Αμπντέλ πρόσθεσε στη ζωή μου κίνηση".
Το ενδιαφέρον με την ταινία είναι ότι οι σκηνοθέτες ανοίγουν νέα κανάλια σκέψης.
"Αυτοί οι δύο άνδρες, ο ένας που χτυπιέται από μια φυσική αναπηρία και ο άλλος που είναι θύμα μιας κοινωνίας αναπηρίας, έχουν μια παράξενη και απροσδόκητη συμπληρωματικότητα που είναι σε θέση να επιφέρει αυτή την ανταλλαγή" είπαν οι σκηνοθέτες για τους Φιλίπ και Ντρις, οι οποίοι τελικά αντιπροσωπεύουν δύο επίπεδα της γαλλικής κοινωνίας και όταν συγκρούονται δημιουργούν νέες σχέσεις και πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Ορίζοντας
0 Σχόλια