Ανατρέχοντας στα έργα των αρχαίων Καμπαλιστών και Μεσαιωνικών Ερμητικών Φιλοσόφων, συναντούμε την φράση "Ο Μικρόκοσμος του Μακρόκοσμου" συνεχώς σχετιζόμενη με τον άνθρωπο.
Αυτοί οι πνευματικοί επιστήμονες συνέλαβαν την έννοια του ανθρώπου ως έναν μικρότερο κόσμο, διαμορφωμένο ως μικρογραφία ακριβώς πάνω στις οριακές γραμμές του ευρύτερου κόσμου, του Σύμπαντος, του Μακρόκοσμου.
Επιπλέον αποφάνθηκαν ότι "Εκείνο το οποίο βρίσκεται επάνω, είναι όμοιο προς εκείνο το οποίο βρίσκεται κάτω". Συνεπώς, οι νόμοι τους οποίους συναντάμε και γνωρίζουμε να λειτουργούν στο Σύμπαν, αντιστοίχως πρέπει να λειτουργούν και στον άνθρωπο.
Ως εκ τούτου, εξετάζοντας σε πρώτη φάση το θέμα της Μετενσάρκωσης, ας ερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας και ας προσπαθήσουμε να τον θέσουμε επί της βάσης ενός νόμου, ο οποίος έχει παρατηρηθεί ότι κυριαρχεί στον Κόσμο - το Μέγα Νόμο της Περιοδικότητας.
Η Απόκρυφη Φιλοσοφία διατυπώνει το αξίωμα της Αιωνιότητος της Δημιουργίας στο σύνολό της, σαν απεραντοσύνη που είναι, σα χώρος και περιοδικά, "παιδική χαρά" για αναρίθμητα σύμπαντα, τα οποία ακατάπαυστα εκδηλώνονται και χάνονται.
Είναι αναμφισβήτητη η καθολικότητα αυτού του Νόμου της περιοδικότητας (ή των κύκλων), της άμπωτης και της πλημμυρίδας, το τήκε και πήγνυε των αλχημιστών, τα οποία η φυσική επιστήμη έχει καταγράψει σε όλα τα μέρη της φύσης με παραλλαγές όπως: μέρα και νύχτα, ζωή και θάνατος, ύπνος και εγρήγορση, καλοκαίρι και χειμώνας, τα οποία είναι συνηθισμένα γεγονότα, τόσο απόλυτα Καθολικά και χωρίς εξαίρεση, που είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι μέσα σε αυτά βλέπουμε έναν από τους ολότελα θεμελιώδεις νόμους της Δημιουργίας κι ότι αυτές οι δύο εκδηλώσεις είναι οι αιώνιες κοσμικές κατευθύνσεις.
Η γη μας, κατά τη διάρκεια της άνοιξης, αποβάλλει τη λευκή κουβέρτα του χιονιού και είναι σα να αναδύεται από την περίοδο της ανάπαυσης - το χειμερία της νάρκη. Όλες οι δραστηριότητες πασχίζουν να γεννήσουν νέα ζωή παντού.
Ο χρόνος περνά.
Οι σπόροι και η βλάστηση ωριμάζουν και δίνουν καρπούς και ξανά, το φορτωμένο καλοκαίρι αχνοσβήνει σταδιακά στη σιωπή και την αδράνεια του χειμώνα.
Και πάλι, το χιονισμένο κάλυμμα τυλίγει τη γη, αλλά ο ύπνος της δεν είναι αιώνιος, θα ξανα-ξυπνήσει με την ωδή της νέας άνοιξης, η οποία θα σηματοδοτεί για εκείνη μία μικρή περαιτέρω πρόοδο με την πάροδο του χρόνου.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή του ανθρώπου.
Είναι πιθανό αυτός ο νόμος, ο τόσο απόλυτα παγκόσμιος, τόσο κοσμικός ως προς την σφαίρα επιρροής του, να μην έχει ισχύ στη ζωή του Άνθρώπου;
Θα ξυπνάει άραγε η γη κάθε χρόνο από τη χειμερία της νάρκη; Θα ζήσουν ξανά τα δέντρα και τα λουλούδια; Θα συνεχίσουν να ισχύουν όλα αυτά τα παραδείγματα που ακολουθούν αυτό το μέγα νόμο και ο άνθρωπος θα πεθάνει; Είναι ασύλληπτο και αδύνατο.
Δεν μπορεί να συμβαίνει. Ο ίδιος νόμος, ο οποίος ωθεί το φυτό στην εγρήγορση και το προκαλεί να επ-αναπτυχθεί, θα ξυπνήσει το ανθρώπινο ον για νέες εμπειρίες με απώτερο σκοπό την τελείωση.
Ως εκ τούτου, υπό την επίδραση του ίδιου Παγκόσμιου και συνεπώς, Πνευματικού Νόμου της Περιοδικότητας, ο οποίος λειτουργεί επί και δια μέσου του ανθρώπου, πιστά ακολουθεί τα ίδια στάδια της ύπαρξης, Γέννηση, Νεότητα, Ωριμότητα, Κατάπτωση και Θάνατος, για να ακολουθήσει πάλι Γέννηση, να διαμορφωθεί με καλύτερους σκοπούς, ίσως, απ' όσο μπόρεσε στην παλαιότερη φάση.
Εάν ένας άνθρωπος πεθάνει, θα ζήσει πάλι; Όλες τις μέρες του καθορισμένου χρόνου μου, θα περιμένω μέχρι να έλθει η μεταβολή μου;"
Αυτή η έκκληση είχε διατυπωθεί από τον Προφήτη Ιώβ της Παλαιάς Θρησκείας και αυτή καθ' αυτή η κραυγή του "Εάν ένας άνθρωπος πεθάνει, θα ζήσει πάλι;" είναι ενδεικτική της δυσαρέσκειας της ανθρωπότητας, τότε, όπως και τώρα, με το βιβλικό καταμερισμό των τριών οφειλόμενων ετών και των δέκα για την εκδήλωση της συνείδησης.
Με κάθε εμφάνιση, ο άνθρωπος γοργοπετά σαν πυγολαμπίδα από ένα αιώνιο παρελθόν, μόνο για να εξαλειφθεί για ένα αιώνιο μέλλον, μετά από μία ζωή εκδήλωσης κατ' αντιπαράθεση, που, σ' αυτές τις ύστερες μέρες της επιστήμης, ακόμα και με τις υλιστικές μας αντιλήψεις για το διάστημα και τον χρόνο, είναι πραγματικά μικρότερης διάρκειας κι από τον σπινθήρα μίας ηλεκτρικής εκκένωσης.
Η Φύση χρειάζεται εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργήσει έναν κόκκο άμμου - εάν εξετάσουμε όλες τις διαδικασίες που οδηγούν σ' αυτή την υλική κατάσταση.
Οι σεκόγιες της Καλιφόρνια (σημ. μεταφρ.: δέντρα) είναι σιωπηλά, αλλά ευφραδή σύμβολα της δημιουργικής εργασίας της φύσης, αντέχουν για αιώνες και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κάποιων από τους σύγχρονούς μας βιολόγους, ίσως για πολλές χιλιάδες έτη.
Και εν τούτοις ο Άνθρωπος, το υπόδειγμα όλων των δημιουργικών δυνάμεων στη Φύση, με την ψυχρή κρίση της υλιστικής επιστήμης θεωρείται απλώς η εξέλιξη ενός κυττάρου πρωτοπλάσματος, που μεγαλώνει σαν τεχνητή εργαστηριακή καλλιέργεια μέχρι, αφού αγγίξει την ωριμότητα, να εξαφανισθεί - να μην εμφανισθεί ποτέ ξανά.
Για τη ζωή ενός ανθρώπου, εκατοντάδες ζώα, πτηνά και ψάρια, χιλιάδες φυτά έχουν δώσει τις ζωές τους υποστηρίζοντας την ύπαρξή του.
Χιλιάδες ζώα έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για το έργο πειραματιζόμενων επιστημόνων, που πασχίζουν να βελτιώσουν τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Πολλαπλασιάστε τα όσα αφορούν στη ζωή ενός ανθρώπου με τις αμέτρητες μυριάδες των ατόμων τα οποία έχουν πατήσει την επιφάνεια αυτής της γης από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν τα ανθρώπινα είδη.
Τι τεράστια σπατάλη ενέργειας;
Τι έγκλημα ενάντια στα κατώτερα βασίλεια; - εάν η μέση ηλικία ενός ατόμου κυμαίνεται από τα 35 έως τα 65 χρόνια και αυτή είναι η μόνη έκφραση επιτρεπτή αφού όλη η γη του έχει δώσει τα καλύτερα της για να εξασκηθεί και να εφοδιαστεί για εποικοδομητική εργασία.
Είναι αδιανόητο για εκείνους, οι οποίοι σταματούν να σκέπτονται επ' αυτού τελείως.
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος αντισταθμιστικός παράγων και από της δημιουργίας του ανθρωπίνου βασιλείου, τα σκεπτόμενα μέλη του έχουν εντοπίσει αυτό το αντιστάθμισμα.
Ευρέθη στη Μετενσάρκωση.
Από τον στύλο των σκαλιστών τοτέμ των δικών μας Αμερικανών Ινδιάνων έως τα ειδεχθή ομοιώματα της Θεότητας στην Ασία, από τα Κινέζικα είδωλα έως την όμορφη Αγία Τράπεζα στους Χριστιανικούς Καθεδρικούς, το ίδιο γεγονός αποτελεί τεκμήριο, ότι από κάπου βαθιά μέσα από τις μακρινές και σκοτεινές εποχές, η ανθρωπότητα περιβλήθηκε με την αλήθεια - την αλήθεια ότι υπάρχει άλλη ζωή και ακόμη μία ευκαιρία πέρα από την παρούσα ζωή και αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν ψάξει όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στην αλήθεια, έχουν βρει αδιαμφισβήτητα αυτή την αλήθεια της μετενσάρκωσης.
Τώρα, αισθάνομαι αναγκασμένος να παραδεχθώ ότι η μετενσάρκωση είναι μία αναγκαιότητα στη φύση και αναγνωρίζοντάς το, ομολογούμε την ύπαρξη και την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Θεωρώ ότι αυτό το δόγμα της προ-υπάρξεως και αναγεννήσεως είναι το μόνο το οποίο αποφέρει μία λογική και ικανοποιητική εξήγηση των φαινομένων της ζωής.
Αυτό το δόγμα, το οποίο είναι ένα άκρως λιτό δόγμα, εδραιωμένο στη βεβαιότητα της αφθαρσίας και της αθανασίας της ψυχής, συνεπάγεται μία επίμονη και διευρυμένη νοημοσύνη, μέσα από όλες τις αλλαγές των ενσαρκώσεων έως την ύστατη ύπαρξη, αλλά όμως και ένα μέσο για τη μεγάλη επιδίωξη και τον σκοπό του Νοήμονα ανθρώπου εντός, καθώς και το όφελος αυτού που οι αρχαίοι αποκαλούσαν Απόλυτη Γνώση.
Διδάσκει ότι η ψυχή εισέρχεται σε αυτή τη ζωή, όχι ως σαρκώδες δημιούργημα, αλλά μετά από μία μακριά πορεία προηγούμενων υπάρξεων σε αυτή τη γη, κατά την οποία απέκτησε τα παρόντα έμφυτα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ότι βρίσκεται καθ' οδόν για μελλοντικές μεταμορφώσεις, που τώρα σχηματοποιούνται από την ψυχή.
Διατείνεται ότι η νηπιακή ηλικία φέρνει σε τούτη τη γη όχι μία άγραφη περγαμηνή για την έναρξη ενός γήινου ιστορικού - ούτε μία απλή αλληλουχία ατομικών δυνάμεων σε μία μικρή προσωπικότητα που προορίζεται από την ίδια της τη φύση να διαλυθεί ξανά στα εξ ων συνετέθη - αλλά ένα σαφώς αθάνατο χαρακτήρα ο οποίος της ανήκει, μετά από ισχυρές εμπειρίες, που αποκτήθηκαν μέσα από εξ ιδίων υποκινούμενες προκλήσεις και εξ ιδίων επινοημένες προσπάθειες μέσα από μία μακριά σειρά μετενσαρκώσεων.
Ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης του Σύμπαντος και ο τελικός σκοπός του Ανθρώπου, του Αθάνατου Στοχαστή σε ανέλιξη;
Αιώνες πριν, οι Αδελφοί Ροδόσταυροι δήλωσαν ότι όλα εξυπηρετούν τη βιωματική γνώση και την απελευθέρωση του Πνεύματος, την ωρίμανση της ψυχής, καθώς και την εξύψωση ολόκληρης της ποσότητας της εκδηλωμένης ύλης στο πεδίο της επίγνωσης και της λαμπρότητας της ενσυνείδητης θέωσης.
Ο στόχος του ανθρώπου σήμερα, καθώς και ο στόχος των τριών βασιλείων κάτω από το δικό του, στην εξέλιξή του και τη μύησή του στην απόλυτη γνώση και σε αυτή τη Ροδοσταυρική αντίληψη είναι ανέλιξη στη μέγιστη δυνατότητά του και λογική κατάληξή του.
Κάνει τον άνθρωπο Θεό και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε κομμάτι της φύσης να γίνει το ίδιο μία μέρα.
Έχει δύναμη και αρχοντιά και μέσα από αυτό το σχέδιο κανένας άνθρωπος δεν είναι τόσο πρωταρχικά ανήθικος που να μην μπορεί να υψωθεί πάνω από κάθε αμαρτία και να φθάσει το ύψιστο.
Οι άνθρωποι, γενικά, δέχονται την εξέλιξη ως ένα αποδεδειγμένο νόμο ανάπτυξης, τεκμήρια για τον οποίο αντλούν αποκλειστικά από τις αλλαγές, τις οποίες παρατηρούν σε φυσικές δομές και είδη, όμως αυτή η γενική άποψη προσμετρά μόνο τα εξωτερικά τεκμήρια της διαδικασίας χωρίς να επιδεικνύει ουδεμία κατανόηση του εσωτερικού αίτιου, το οποίο τον ενεργοποιεί.
Η λέξη "Εξέλιξη" πραγματικά σημαίνει το ξεδίπλωμα, την αποκάλυψη από μέσα προς τα έξω και εάν οι επιστήμονές μας δεν ήταν τόσο ουσιαστικά προκατειλημμένοι, θα μπορούσαν πολύ νωρίτερα να προσεγγίσουν και να γνωρίσουν την αλήθεια.
Τα Ροδοσταυρικά δόγματα ξεκαθαρίζουν τη διαδικασία της εξέλιξης και την αναγάγουν στο ύψιστο σημείο εκλογίκευσής της δείχνοντας ότι κινητήρια δύναμη είναι η Διανόηση, η οποία ταυτόχρονα ανέρχεται σε όλο και υψηλότερα πεδία με την έννοια των προσωρινών μορφών εκδήλωσης.
Έτσι, διαπιστώνουμε ότι ο Ροδοσταυρισμός αποφαίνεται υπέρ δύο ειδών εξέλιξης, μία φυσική - εκείνη της εξέλιξης της μορφής - και μία πνευματική, εκείνη της εξέλιξης της Διάνοιας και της Συνείδησης και ως εκ τούτου, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αυτή η διττή εξέλιξη μπορεί να πραγματωθεί μόνο μέσα από τη διαδικασία της μετενσάρκωσης, όσον αφορά σε ότι συμβαίνει στο πνευματικό στοιχείο του Ανθρώπου μετά το φυσικό θάνατο.
Το να κατοικεί σε ένα μονότονο παράδεισο - όπως αποφαίνεται η Θεολογία - είναι παράλογο, ως εκ τούτου μετά από μία περίοδο ανάπαυσης, σύμφωνα με το νόμο της Περιοδικότητας ή του Ρυθμού - ο οποίος προαναφέρθηκε - το Πνεύμα επανέρχεται στη γη ώστε να συνεχίσει την πρόοδό του.
Κατά συνέπεια, ο αντικειμενικός σκοπός της ζωής είναι η απόκτηση όλης της γνώσης και η απόκτηση εμπειρίας, η κλίμακα της οποίας ανακαλύπτουμε ότι είναι δυσθεώρητη σε μέγεθος.
Η απεριόριστη σε έκταση και ποικιλία Γνώση απλώνεται μπροστά μας και έχουμε κάτι παραπάνω από στοιχειώδεις υπόνοιες ότι η ευρύτητα του πεδίου της αλήθειας είναι απερίγραπτα αχανέστερη από τον περιορισμένο κύκλο στον οποίο είμαστε ενταγμένοι.
Αντιλαμβανόμαστε επίσης, ότι έχουμε υψηλές προσδοκίες έχοντας λίγο ή καθόλου χρόνο ώστε να τις προσεγγίσουμε και τεράστιες στρατιές από πάθη, επιθυμίες και εγωιστικά κίνητρα σε πόλεμο μαζί μας και ακόμη και μεταξύ τους.
Όλα αυτά πρέπει να κατακτηθούν και να κατασταλούν, και καθώς γνωρίζουμε ότι το πέρασμα μίας ζωής δεν είναι αρκετό για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο και για να αποκτήσουμε όλα όσα γνωρίζουμε ότι πρέπει να αποκτήσουμε, θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μία σειρά από ζωές μας έχει οδηγήσει στην παρούσα κατάστασή μας και ότι η διαδικασία της έλευσης εδώ ξανά και ξανά πρέπει να συνεχιστεί ώστε να μας προσφέρει τις απαραίτητες ευκαιρίες.
Μέσα από κάποια μέθοδο συλλογισμού, κάποιοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μετενσάρκωση είναι άδικη, διότι υποφέρουμε για λανθασμένες πράξεις που διεπράχθησαν από κάποιον άλλο σε μία προηγούμενη ενσάρκωση.
Όμως, αυτό βασίζεται στη λανθασμένη αντίληψη ότι το πρόσωπο στην άλλη ζωή ήταν κάποιος άλλος, ενώ σε κάθε ζωή, είναι το ίδιο πρόσωπο.
Όταν επιστρέφουμε στη γήινη ζωή, δεν παίρνουμε το σώμα κάποιου άλλου, ούτε αναλαμβάνουμε τις πράξεις κάποιου άλλου, αλλά είμαστε σαν τον ηθοποιό ο οποίος παίζει πολλούς ρόλους, όντας ο ίδιος ηθοποιός, μέσα από όσα κοστούμια κι αν αλλάξει ή λόγια κι αν πει σε κάθε θεατρικό έργο.
Ο Shakespeare ήταν σωστός υποστηρίζοντας ότι η Ζωή είναι ένα Θεατρικό Έργο, γιατί η μεγάλη ζωή του κάθε Εγώ είναι ένα Τεράστιο Δράμα με Σχέδια των Ψυχών και η Φύση είναι μία μεγάλη σκηνή επί της οποίας παίζεται αυτό το δράμα και έτσι, κάθε νέα ζωή και κάθε επαναγέννηση δεν είναι παρά μία ακόμη πράξη κατά την οποία υποκρινόμεθα το ρόλο μας και φοράμε ένα άλλο κοστούμι, αλλά μέσα από όλα αυτά, παραμένουμε αυτό το ίδιο, Αθάνατο Εγώ.
Ενώ αυτό το δόγμα - μαζί με το "διδυμάκι" του - το Karma - μπορεί να δείχνει αμείλικτο και άτεγκτο σε κάποιους, δεν είναι πραγματικά έτσι, διότι είναι κατά βάσιν αισιόδοξο και μας δίνει μπόλικη ενθάρρυνση.
Η μετενσάρκωση δίνει στον άνθρωπο μία ευκαιρία να προσπαθήσει, να προσπαθήσει ξανά με τη βεβαιότητα ότι κάθε ειλικρινής και φιλότιμη προσπάθεια φέρνει την ανταπόδοσή της στην πορεία του χρόνου.
Έτσι, όσοι βρίσκονται σε απόγνωση στα σκοτάδια μπορούν να πάρουν κουράγιο. Εκείνοι που είναι μπερδεμένοι και γεμάτοι αμφιβολίες μπορούν να γνωρίζουν ότι υπάρχει μία λύση σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους.
Η μάνα που έχασε το παιδί της, ο σύζυγος ή η σύζυγος που εγκαταλείφθηκε μόνος/η, μπορούν να ανακουφισθούν διότι θα ξανασυναντηθούν και θα ενώσουν τα ραγισμένα κομμάτια της καρδιάς τους και θα οδηγηθούν σε νέους και ήπιους δεσμούς προόδου.
Έτσι η καρδιά βρίσκει απόλυτη ικανοποίηση και η διάνοια υπερπληροί τον σκοπό της σε αυτές τις διδασκαλίες των Αρχαίων Αδελφών του Κόκκινου Ρόδου και του Χρυσού Σταυρού.
0 Σχόλια