Ο αστροφυσικός Κάρελ Σρίβερ....
από το Εργαστήριο Αστροφυσικής Lockheed Martin και η σύζυγός του, Αιρις Σρίβερ καθηγήτρια παθολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ένωσαν τις δυνάμεις τους στο νέο βιβλίο: «Living With the Stars: How the Human Body Is Connected to the Life Cycles of the Earth, the Planets, and the Stars»
Μιλώντας από το σπίτι τους στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, εξηγούν πώς τα πάντα στο σώμα μας σχετίζονται με κοσμικές εκρήξεις που έγιναν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, πως το σώμα μας είναι σε μια διαρκή κατάσταση αποσύνθεσης και αναγέννησης και τι σχέση έχει το Big Bang με την κυστική ίνωση.
«We Are Stardust» τραγουδούσε η Τζόνι Μίτσελ στο Woodstock και μάλλον αποδεικνύεται σωστή. Οπως εξηγεί η Αιρις Σρίβερ μιλώντας στο National Geographic: «Οτι βρίσκεται στο σύμπαν και τη Γη αποτελείται από αστερόσκονη, η οποία βρίσκεται παντού γύρω και μέσα μας. Μας συνδέει άμεσα με το σύμπαν και ανοικοδομεί το σώμα μας ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το σώμα μας είναι κατασκευασμένο από τα υπολείμματα των άστρων και τις τεράστιες εκρήξεις στους γαλαξίες. Όλο το υλικό στο σώμα μας προέρχεται από την εν λόγω υπολειπόμενη αστερόσκονη, που βρίσκεται επίσης στα φυτά και στα θρεπτικά συστατικά που χρειαζόμαστε κάθε μέρα. Επίσης το σώμα μας ανανεώνεται και κάθε λίγα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος του είναι σαν καινούργιο.»
Σύμφωνα με τον Κάρελ: «Οταν ξεκίνησε το σύμπαν, υπήρχε μόνο υδρογόνο και λίγο ήλιο και πολύ λίγο από τα άλλα στοιχεία. Το ήλιο δεν βρίσκεται στο σώμα μας. Το υδρογόνο είναι, αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο μέρος του βάρους μας. Τα αστέρια είναι σαν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Παίρνουν ένα καύσιμο και το μετατρέπουν σε κάτι άλλο. Το υδρογόνο μετασχηματίζεται σε ήλιο, και το ήλιο είναι ενσωματωμένο στον άνθρακα, το άζωτο και το οξυγόνο, το σίδηρο και το θείο, όλα όσα μας αποτελούν. Οταν τα αστέρια φτάσουν στο τέλος της ζωής τους, διογκώνονται και καταστρέφονται αποτινάζοντας τα εξωτερικά στρώματα τους. Αν ένα αστέρι είναι αρκετά βαρύ, θα εκραγεί σε σουπερνόβα. Ετσι, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού που τα αποτελούν, βγαίνει από τα αστέρια που πεθαίνουν, ή τα αστέρια που καταστράφηκαν από εκρήξεις. Και αυτές οι αστρικές εκρήξεις συνεχίζονται. Εχουμε μέσα μας πράγματα τόσο παλιά όσο και το σύμπαν και άλλα που δημιουργήθηκαν μόλις εκατό χρόνια πριν. Και όλα αυτά αναμειγνύονται στο σώμα μας.»
Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο πέφτουν στη Γη περίπου 40.000 τόνοι αστρικής σκόνης και παρόλο που δε την βλέπουμε, μας επηρεάζει άμεσα. Οπως εξηγεί ο Κάρελ: «Οταν το ηλιακό σύστημα σχηματίστηκε, τα αέρια πάγωσαν και μετατράπηκαν σε πάγο και σωματίδια σκόνης μεγαλώνοντας με τις συγκρούσεις. Τελικά η βαρύτητα τα ένωσε για να σχηματίσουν πλανήτες. Οι πλανήτες είναι σαν μεγάλες ηλεκτρικές σκούπες, που ρουφάνε τα πάντα γύρω τους. Αλλά δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τη δουλειά. Υπάρχει ακόμα άπειρα σωματίδια που αιωρούνται τριγύρω. Λέγοντας σωματίδια, μπορεί να αναφερόμαστε σε αντικείμενα που ζυγίζουν μικρογραμμάρια και δεν θα μπορούσατε να δείτε ακόμη και αν είχατε μικροσκόπιο, μέχρι πράγματα που ζυγίζουν πολλούς τόνους, όπως κομήτες. Όλα αυτά τα πράγματα είναι ακόμα εκεί, έλκονται από τη βαρύτητα των πλανητών και του ήλιου. Η Γη δεν μπορεί να αποφύγει την συνάντηση τα συντρίμμια κι έτσι η αστρική σκόνη πέφτει πάνω στη Γη όλη την ώρα από την αρχή της δημιουργίας. Βασικά είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε ο πλανήτης εξαρχής. Αλλά τελικά όλα αυτά τα σωματίδια που περιέχουν οξυγόνο και άνθρακα, σίδηρο, νικέλιο, και όλα τα άλλα στοιχεία, βρίσκουν το δρόμο τους μέσα στο σώμα μας.
Όταν ένα πραγματικά μεγάλο κομμάτι, όπως ένας γιγάντιος κομήτης ή αστεροειδής πέσει πάνω στη Γη, το αποτέλεσμα είναι μια τεράστια έκρηξη, η οποία είναι ένας από τους λόγους που πιστεύουμε ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν περίπου 70 εκατομμύρια χρόνια πριν. Αυτό ευτυχώς δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Αλλά σωματίδια πέφτουν από τον ουρανό όλη την ώρα.
Εν τέλει, οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε, από εμάς μέχρι τα πράγματα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, άρχισε τη ζωή του στο διάστημα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το αλάτι. Αποτελείται από δύο χημικές ουσίες νάτριο και χλώριο. Από πού προέρχονται; Δημιουργήθηκαν μέσα στα άστρα που εξερράγησαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια και κάποια στιγμή βρήκαν τον δρόμο τους προς τη Γη. Ο αστρικές εκρήξεις συνεχίζονται και σήμερα στο γαλαξία, έτσι δεν είναι απίθανο το χλώριο που τρώμε στο αλάτι να δημιουργήθηκε μόλις πρόσφατα.»
www.awakengr.com
0 Σχόλια