Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί θα βούλιαζε και όλοι πήγαν στις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.....
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να είναι εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βουλιάζει η Αγάπη ζήτησε βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο και του λέει:
- Μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
-Όχι δεν μπορώ, έχω χρυσάφι και ασήμι στην βάρκα μου και
δεν έχω χώρο.
Δίπλα περνούσε η Αλαζονεία.
- Σε παρακαλώ, βοήθησέ με, της είπε η Αγάπη.
- Δεν μπορώ, είσαι βρεγμένη και θα μου λερώσεις την όμορφη βάρκα μου.
Τελευταία πέρασε η Ευτυχία, αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητάει βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή από έναν ηλικιωμένο κύριο, που η Αγάπη δεν γνώριζε.
- Ελα εδώ, θα σε πάρω εγώ μαζί μου στη δική μου τη βάρκα.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε βιαστικά και η Αγάπη δεν πρόλαβε να τον ευχαριστήσει.
- Γνώση, ποιος με βοήθησε; ρώτησε η Αγάπη.
- Ο Χρόνος, απάντησε η Γνώση.
- Γιατί με βοήθησε; ξαναρώτησε η Αγάπη.
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και της είπε:
- Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει στη ζωή η Αγάπη
Εργίνα Καναβάκη - ΑΝΑΤΟΛΗ
0 Σχόλια