Η μητέρα του, δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι....
ο γιος της θα πρέπει να εγκλειστεί σε ίδρυμα και προσπάθησε να διοχετεύσει την δημιουργική του δύναμη στις τέχνες. Στα 5 του έπιασε μια κιμωλία ανάμεσα στα πόδια του και άρχιζε να ζωγραφίζει.
Περίπου 17 χρόνια μετά εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το αριστερό μου πόδι» που αναφέρεται παραπάνω και το οποίο ήταν το έργο που τον ανέδειξε ανάμεσα στους σημαντικότερους συγγραφείς της ιρλανδέζικης λογοτεχνίας, αποκαλύπτοντας τη λαμπερή φαντασία και το ευαίσθητο πνεύμα του.
Η ζωή λένε είναι ένα δώρο που «ξετυλίγουμε» το κάθε λεπτό.
Μας δίνεται χωρίς κάρτα αλλαγής, έχοντας μία και μόνο υποχρέωση: να είμαστε ευτυχισμένοι.
Δεν γεννηθήκαμε όλοι ίδιοι ούτε θα γίνουμε ποτέ.
Άλλωστε αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς.
Έτσι και οι παραπάνω, ξεχωριστοί άνθρωποι, αποτελούν ένα μικρό μόνο παράδειγμα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλοί δίπλα μας, καθημερινά, δίνοντας το δικό τους αγώνα χωρίς να γίνονται ποτέ γνωστοί και είναι άξιοι θαυμασμού.
Είναι άνθρωποι που σε κάνουν να σκέφτεσαι μια ακόμη φορά πριν να παραπονεθείς για τον μη ικανοποιητικό σου μισθό, τα παραπάνω σου κιλά ή το όχι αρκετά μεγάλο σπίτι που δεν έχεις.
0 Σχόλια