Η νόσος που χτύπησε τον Ρίκσεν....
ονομάζεται πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση (ALS) και μοιάζει να έχει ιδιαίτερη... προτίμηση στους ποδοσφαιριστές, καθώς το ποσοστό ασθενών μεταξύ των παικτών του ποδοσφαίρου είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό στον γενικό πληθυσμό. Δεν είναι ακόμη σαφές τι ακριβώς ευθύνεται για την εξάπλωση της ασθένειας αυτής ούτε υπάρχει κάποια δεδομένη θεραπεία, παρά μόνο σε πειραματικό στάδιο.
Άφωνοι θεατές και τηλεθεατές σε εκπομπή της ολλανδικής τηλεόρασης άκουσαν πριν από λίγες μέρες τον Ρίκσεν, που μόλις το περασμένο καλοκαίρι κρέμασε τα παπούτσια του, να μιλά για την ασθένεια που στη Βόρεια Αμερική είναι γνωστή ως «Νόσος Λου Γκέρινγκ», από τον Αμερικανό άσο του μπέιζμπολ που πέθανε εξαιτίας της το 1941.
Σύμφωνα με έρευνα σε 7.000 ποδοσφαιριστές στην Ιταλία, η ασθένεια είναι πέντε φορές πιο συχνή από ό,τι στον υπόλοιπο πληθυσμό, όπου η συχνότητα εμφάνισης αντιστοιχεί σε έναν άνθρωπο ανά 50.000. Επιπλέον οι ποδοσφαιριστές την εμφανίζουν πολύ νωρίτερα, κατά μέσο όρο στην ηλικία των 40 ετών, εν αντιθέσει με τον υπόλοιπο κόσμο που συνήθως την εμφανίζει περίπου στα 60 του. Στην Ιταλία έχουν καταγραφεί δεκάδες θάνατοι ποδοσφαιριστών από τη συγκεκριμένη νόσο, γεγονός που δεν μπορεί να είναι τυχαίο για το άθλημα στη γειτονική χώρα.
Η συχνή εμφάνιση περιπτώσεων στο ιταλικό ποδόσφαιρο, γνωστό από διάφορες μαρτυρίες και για τις... προχωρημένες ουσίες που παρέχονται στους ποδοσφαιριστές, οδήγησε μια Ιταλίδα ευρωβουλευτή, την Ιβα Ζανίκι, να θέσει το ζήτημα στο Ευρωκοινοβούλιο, υπό μορφήν ερωτήσεως προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επικαλούμενη μελέτη του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας της Ουάσιγκτον σε δείγματα DNA αθλητών, βάσει της οποίας η ΑLS μπορεί να θεωρείται πλέον η νόσος των ποδοσφαιριστών.
Πρώτον, τα επανειλημμένα τραύματα στα άκρα και στο κεφάλι: Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία οι ποδοσφαιριστές συχνά αναπτύσσουν την προμηκική μορφή της ALS, με βλάβες στο πρόσωπο. Οι παίκτες του κέντρου, οι οποίοι τρέχουν πολύ και δέχονται περισσότερα χτυπήματα στα μαρκαρίσματα, φαίνεται ότι πλήττονται περισσότερο, ενώ μέχρι πρόσφατα δεν είχε ακόμη καταγραφεί κάποιο περιστατικό ALS σε τερματοφύλακες.
Δεύτερον, το ντόπινγκ: Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Μιλάνου, τα υπερβολικά επίπεδα ανδρογόνων στο αίμα, όπως αυτά που επιτυγχάνονται με τη λήψη ορμονών ή αναβολικών, θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον θάνατο του κινητικού νευρώνα.
Τρίτον, η κατάχρηση φαρμάκων. Τα αντιφλεγμονώδη, που συχνά χρησιμοποιούνται από ποδοσφαιριστές πέρα από τις φυσιολογικές θεραπευτικές ανάγκες τους, αποτελούν αντικείμενο πολυάριθμων ερευνών που αποσκοπούν να δείξουν ότι αυτά συνδέονται με την εμφάνιση της ALS.
Και τέταρτον, η επαφή με παρασιτοκτόνα και ζιζανιοκτόνα στα γήπεδα: Οι νευρικοί υποδοχείς μπορεί να αποτελούν στόχο πολυάριθμων ουσιών όπως η φορμαλδεΰδη, ένα ισχυρότατο βακτηριοκτόνο που χρησιμοποιείται για τη φροντίδα του χλοοτάπητα των γηπέδων. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι εξετάζουν το ενδεχόμενο η εμφάνιση της ALS να συνδέεται με τα κυανοβακτήρια (τα οποία πολλαπλασιάζονται εκεί όπου χρησιμοποιούνται τεράστιες ποσότητες λιπασμάτων) που υπάρχουν σε γήπεδα.
Υπάρχει ακόμη η θεωρία ότι μπορεί να υπάρχει και γενετική σύνδεση μεταξύ των αθλητικών δραστηριοτήτων και της ασθένειας αυτής. Ο καθηγητής Αμάρ Αλ-Τσαλαμπί του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Λονδίνου, δήλωσε στο ΒΒC ότι «μπορεί να υπάρχει κάποιο στοιχείο στο νευρομυϊκό σύστημα το οποίο όχι μόνο κάνει τους ανθρώπους αυτούς καλούς στον αθλητισμό, και ιδιαιτέρως στο ποδόσφαιρο, αλλά τους κάνει και επιρρεπείς στο ALS».
Η Καθημερινή
0 Σχόλια