 |
| Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Αν βάλεις στον εαυτό σου ταμπέλα "είμαι ανάπηρη", τελείωσες... |
πισίνα για προπόνηση .
Λέγομαι Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είμαι σχεδόν 28 χρονών, και πάσχω από stiff-person syndrom. Είναι μια σπάνια νευρολογική διαταραχή και έχει να κάνει κατά βάση με τους μυς, δεν αποβάλλεται το γαλακτικό οξύ εύκολα και σαν αποτέλεσμα “σκληραίνουν” οι μυς και επέρχονται και διάφορες άλλες κινησιολογικές δυσλειτουργίες. Δηλαδή αν κάνω κάποια παρατεταμένη κίνηση, ενώ στην αρχή δεν έχω πρόβλημα, μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στην κίνηση αφού σκληραίνουν οι μυς μου και “φουσκώνω” (μυϊκή ακαμψία).
Ναι..Είναι ο τρίτος χρόνος. Ξεκίνησα από τη θάλασσα, είχα πάει σε ένα χώρο στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας όπου μία ομάδα tandem* με βοήθησε θεραπευτικά να κάνω κολύμβηση στη θάλασσα. Ύστερα θέλησα να πάω σε πισίνα, να δοκιμάσω και εγώ αν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω αλλά συνάμα και θεραπευτικά. Όταν είδα μια κοπέλα που έκανε αγωνιστικά την προπόνησή της θέλησα και εγώ να προσπαθήσω και έτσι ξεκίνησα. Αρχικά ξεκίνησα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων, πήγαινα παράλληλα και σε ένα ΤΕΕ όπου συνδυαστικά προσέφεραν και θεραπευτική κολύμβηση και έτσι με ωφέλησε στο να κάνω αυτό που θέλω. Έκανα προπονήσεις 1,5 μήνα και παράλληλα γράφτηκα και στον Τυρταίο, το σύλλογο όπου ανήκω και συμμετείχα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Προπονητής μου είναι ο Μιχάλης Νικόπουλος και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω δίπλα μου. Όταν αρχίσαμε προπονήσεις θεώρησε ότι έχω δυνατότητες παρόλο που του εξήγησα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω με την πάθησή μου και ότι μπορώ να ανταποκριθώ ως ένα σημείο αλλά βλέπω ότι οι δυνάμεις μου δεν πάνε για παραπάνω. Επίσης αντιμετωπίσαμε κάποια προβλήματα σχετικά με την κατηγορία στην οποία θα έπρεπε να καταταγώ **, στη διαβάθμιση S1 (απ'οπου ξεκινάει) έως S5. Γιατί έκανα καλή εκκίνηση αλλά στα μέσα του 50ριου δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω γιατί “μαγκώνει” το σώμα μου οπότε από εκεί και πέρα δεν μπορώ παρά να κάνω ελάχιστες κινήσεις. Δηλαδή όλα εξαρτώνται από τόσο καλή εκκίνηση θα κάνω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή στην πορεία οι δυνάμεις μου θα με εγκαταλείψουν.
Στη συνέχεια πήγαμε σε αγώνες στη Σουηδία για το διεθνές classification και εν τέλει με κατέταξαν στην κατηγορία S3 με την οποία συνέχισα και στους πανελλήνιους αγώνες.
Ναι σε αυτά τα 3 χρόνια που ασχολούμαι δόξα τω θεώ έχω κατακτήσει αρκετά χρυσά μετάλλια (κατά βάση στα 50μ ελέυθερο και στα 50μ ύπτιο) ενώ οι χρόνοι μου, μου έδωσαν το “εισιτήριο” για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης που έγινε στο Αϊντχοβεν της Ολλανδίας τώρα τον Αύγουστο όπου αγωνίστηκα στα 50μ ελεύθερο και στα 50μ ύπτιο στην κατηγορία S3. Ωστόσο δεν κρύβω τη στενοχώρια μου γιατί φέτος έγινε ενοποίηση των κατηγοριών S1 έως S4 στις γυναίκες και κατ'αυτόν τον τρόπο αδικήθηκαν πολλές κοπέλες, μεταξύ των οποίων και εγώ. Γιατί όπως και να το κάνουμε η κάθε κατηγορία έχει και τις δικές τις ικανότητες και δεν γίνεται όλοι να συμμετέχουν σε μία ενοποιημένη κατηγορία. Δηλαδή είναι κοπέλες που αγωνίζονται στο S1-S2 και προφανώς κινησιολογικά δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες με αυτές που αγωνίζονται στο S4. Οπότε είναι κρίμα και άδικο για τα κορίτσια αυτά.
¨Ετσι είναι, πήγα και προσπάθησα ως S3, γνωρίζοντας το τι θα γίνει. Στενοχωρήθηκα πολύ η αλήθεια είναι, βγήκα από την πισίνα και έκλαιγα, το θεώρησα πολύ άδικο. Είναι σαν να πετάς τον κόπο του άλλου και να τον εξισώνεις με κάτι που στην ουσία δεν έχει την κινησιολογική δυνατότητα να είναι. Μακάρι να μπορούσα να είμαι S4 αλλά δεν μπορώ.
Είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και περήφανη. Έκλαιγα γιατί απλά είχα κάνει μια επιτυχία και δεν μπορούσα να τη δω. Ήθελα να κάνω χαρούμενους τους δικούς μου ανθρώπους, τη μητέρα μου, τους φίλους μου, τους tandem που με προπόνησαν για πρώτη φορά στη θάλασσα και πολλούς ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει. Δεν είμαι εγωίστρια να πω ότι ήθελα να κάνω κάτι το οποίο θα με κάνει να ξεχωρίσω, απλά ήθελα να δω τον κόπο μου. Ωστόσο ήταν μια ωραία εμπειρία το Πανευρωπαϊκό, απαιτητική αλλά καλή.
Ναι να σου πω την αλήθεια πίστευα ότι στους Παρολυμπιακούς όλα είναι “καθαρά”, από θέμα χρήσης ουσιών μιλάω. Όμως δυστυχώς έκανα λάθος και στενοχωρήθηκα. Είμαι και από τη φύση μου έτσι καλοπροέραιτη και “αθώα”, ωστόσο είδα μεγάλο ανταγωνισμό, σε σημείο που ξεπερνάει την ευγενή άμιλλα που προϋποθέτει ο αθλητισμός. Είδα ανθρώπους να περπατάνε μια χαρά και ωστόσο να είναι δηλωμένοι σε κατηγορίες που δήθεν δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Εγώ πήγα εκεί μαλλον με μια πιο “ρομαντική” διάθεση, ως πρώτη συμμετοχή μου στην Εθνική, να υποστηρίξω όλους τους συμμετέχοντες από όλες τις χώρες. Ωστόσο είδα ότι στο εξωτερικό το αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά και πολύ πιο ανταγωνιστικά με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα.
Και πριν αλλά και τώρα δεν είναι εύκολο να κάνω προπονήσεις. Τον πρώτο χρόνο έκανα προπονήσεις στο Εθνικό Ίδρυμα όσο ήμουν στο ΤΕΕ. Μετά που τελείωσα και έφυγα δεν είχα τον τρόπο να πάω ως εκεί. Δεν υπήρχε αμάξι, δεν μπορούσα εγώ όσον αφορά τη μυϊκή μου δύναμη να πάω με τα μεταφορικά μέσα και να πρέπει να κάνω και μία απόσταση με το καρότσι. Αν το δοκίμαζα δεν θα μπορούσα να κάνω προπόνηση μετά, μυϊκά θα είχα καταρρεύσει. Έκανα δύο-τρεις προπονήσεις μόνο για να πάω για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Το Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης έχει πισίνα στο Ίλιον και έχει γίνει μια συνεννόηση με το σύλλογό μου τον Τυρταίο και μας παραχωρούν την πισίνα για κάποιες ώρες και κάποιες μέρες. Σε αυτό με έχει βοηθήσει ο σύλλογος αφού εφόσον μας παραχωρούν την πισίνα θα μπορούσα να πηγαίνω και κάθε μέρα ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να πηγαίνω για τους λόγους που προείπα. Ο προπονητής μου άνευ χρημάτων ο άνθρωπος ήθελε να με βοηθήσει να κάνω προπονήσεις αλλά και πάλι δεν μπορούσε αφού ήταν αδύνατον για μένα να μεταβώ στο Ίλιον από τη Βούλα που μένω.
Σε αναζήτηση πισίνας και ενός ανθρώπου που να μπορεί να είναι κοντά μου να με προπονεί. Δεν ξέρω αν θα είναι ο προπονητής μου και μακάρι να είναι αλλά ο άνθρωπος δουλεύει ήδη σε Ειδικό Σχολείο ως καθηγητής οπότε δεν είναι εύκολο να έρχεται κάπου μόνο για μένα.
Ναι αλλά δεν είναι εύκολο γιατί δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθώ στα ποσά που μου ζητάνε για να μου παραχωρήσουν πισίνα να προπονηθώ. Στις ώρες κοινού πάντα μιλάμε. Οπότε για μένα είναι λίγο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, γιατί ή θα πρέπει να βρω τρόπο να μεταφέρομαι στην πισίνα του συλλόγου ή θα πρέπει να βρω χρήματα για να προπονηθώ κάπου αλλού. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω και μόνη μου προπόνηση ωστόσο ως ανάπηρος θα πρέπει να υπάρχει κάποιος επιβλέπων. Οπότε και δίπλα μου να είναι η πισίνα, δεν μου παραχωρείται προπονητής ή έστω κάποιος να με επιβλέπει. Ο προπονητής μου μένει στη Μεταμόρφωση και η πισίνα του Δήμου της Μεταμόρφωσης δεν έδινε καν τη δυνατότητα σε ΑμεΑ να μπουν στην πισίνα γιατί όπως μας είπαν δεν υπάρχει καταρχήν χώρος και χρόνος και κατά δεύτερον δεν μπορούν να φέρουν έναν προπονητή για ένα άτομο μόνο. Ότι αν υπήρχαν παραπάνω ΑμεΑ με το ίδιο αίτημα ίσως κάτι θα μπορούσε να γίνει αλλά για έναν όχι. Στο ΟΑΚΑ που απευθύνθηκα μου ζητήσαν ένα ποσό της τάξεως των 150 ευρώ το μήνα. Για κάποιους μπορεί να ακούγεται ένα ευτελές ποσό, για μένα είναι μεγάλο. Είναι η δουλειά τους και το κατανοώ. Από την άλλη εγώ έχω προπονητή και δεν θέλω να τον αλλάξω, είναι εξαιρετικός, είμαι πολύ ευχαριστημένη, αυτός με οδήγησε στην επιτυχία και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι'αυτό. Απλά θέλω μια διευκόλυνση. Δεν έχω τον τρόπο να πηγαίνω στο Ίλιον. Το μόνο που ζητώ είναι να μου παραχωρείται ένας χώρος και ένας άνθρωπος να με επιβλέπει. Κατά τα άλλα δεν χρειάζομαι κάτι άλλο, δεν έχω απαιτήσεις, ευτυχώς αυτοεξυπηρετούμαι. Θέλω μόνο έναν χώρο να μπορώ να κάνω προπόνηση γιατί έως τώρα κάνω δύο προπονήσεις το χρόνο πριν πάω σε αγώνες για το λόγο αυτό.
Αυτά τα αγοράζω εγώ, γιατί προφανώς δε δίνονται κονδύλια στο σύλλογο. Αν ζητήσω εγώ θα ζητήσουν όλοι και ο σύλλογος υποθέτω δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να μας τα παρέχει αυτά.
Πάρα πολλοί ευτυχώς. Ξεκινάω από τους tandem, είχα μείνει αρκετό καιρό στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας για θεραπευτικό σκοπό και με βοήθησαν να μπορώ να επιπλέω στη θάλασσα και ύστερα κινησιολογικά, με ενθάρρυναν πάρα πολύ. Μετέπειτα που πήγα στο εξωτερικό πάλι οι tandem με ενίσχυσαν οικονομικά. Φυσικά ένα μεγάλω ευχαριστώ στον προπονητή μου Μιχάλη Νικόπουλο που με στήριξε και ψυχολογικά πέρα από την προπόνηση και μου έδειξε κάποιους τρόπους να μπορώ να ανταπεξέλθω στο χώρο.
Όπως έχει πει και μια φίλη μου, αν βάλεις στον εαυτό σου ταμπέλα “είμαι ανάπηρη”, τελείωσε. Δεν ασχολείσαι με τίποτα. Επειδή από παλιά θεωρούσα τον ευατό μου δυναμικό, όχι υπερφιλόδοξο, αλλά σε σημείο που να πιστέυω ότι μπορώ να ανταποκριθώ, έβγαλα την ταμπέλα αυτή και είπα “πώς μπορείς να ζήσεις με αυτό που σου συνέβη;”, γιατί δεν μου συνέβη από μικρή ηλικία αλλά από τα 14 και μετά, εξέτασα τι μπορώ να κάνω και έκανα κολύμβηση. Όταν ξεκινάω κάτι θέλω να το κάνω καλά. Και αν μου δίνεται και η δυνατότητα απαιτώ από τον εαυτό μου να είμαι σωστή, σοβαρή και αυστηρή με μένα.
Έχω εκπαιδευτεί από ένα φίλο μου ο οποίος εξαρχής μου είπε “και 500 φορές να πέσεις, θα μάθεις”. Και έτσι παίρνω το καρότσι και αν ας πούμε θέλω να ανέβω στο λεωφορείο, ακόμα και αν δεν κατεβάσουν ράμπα (που τις περισσότερες φορές δεν κατεβάζουν), βγαίνω από το καρότσι, κάθομαι, παίρνω το καρότσι μου, ξανακάθομαι στο καρότσι μου και έτσι γίνεται. Είναι πάρα πολύ δύσκολο και μόνο να το σκεφτείς είναι κουραστικό αλλά άν το έχεις συνηθίσει δεν είναι.
Άλλες φορές πολύ καλά και άλλες φορές αγνοεί. Και εγώ η ίδια που είμαι σωματικά ανάπηρη μπορεί να δω έναν άνθρωπο με αναπηρία αλλά να μη μπορώ να τον βοηθήσω γιατί ο άλλος δεν θα μου δώσει το δικαίωμα να το κάνω. Μπορείς σαν ανάπηρος να ζητήσεις τη βοήθεια, δεν είναι κακό, αν χρήζεις βοήθειας μπορείς να το ζητήσεις και θα στη δώσουν. Αλλά πολλοί φοβούνται την αναπηρία, ή αγνοούν, ή δεν ξέρουν. Δεν πιστεύω σε διάφορα που λέγονται τύπου “μας έχουν παρατημένους” κλπ. Θεωρώ ότι πλέον στο 2014 που βρισκόμαστε ο κόσμος γνωρίζει και όσοι θέλουν βοηθάνε.
Το ιδανικό για μένα θα ήταν να υπάρχουν κονδύλια και να χρησιμοποιούνται σωστά. Δίνονται κάποια κονδύλια, το θέμα είναι το για ποιο σκοπό δινονται. Σκέψου ότι εγώ ως αθλήτρια δεν ξέρω καν τα “δικαιώματά” μου. Δηλαδή δεν ξέρω τι δικαιούμαι και τι όχι. Ακόμα σκέφτομαι ότι “αν ζητήσω εγώ θα ζητήσουν άλλοι τόσοι”. Για παράδειγμα δεν ξέρω αν δικαιούμαι μαγιό ή σκουφάκι. Άλλοι μας είπαν ότι δικαιούμαστε και άλλοι ότι δεν δικαιούμαστε, άρα δεν ξέρω τι να απαιτήσω. Το θέμα είναι ότι η οικονομική δυνατότητα που έχουμε είναι ελάχιστη. Πολλοί αθλητές δεν έχουμε καν τα χρήματα να πληρώσουμε τον αθλητικό μας εξοπλισμό, πόσο μάλλον να πληρώσουμε προπονητή ή χώρο. Εύχομαι η Πολιτεία να μεριμνήσει όσο περισσοτέρο μπορεί γιατί τα όνειρά μας δεν κοστίζουν πια τόσο ακριβά...
ΟΛΓΑ ΤΟΚΗ
(*Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που δημιουργήθηκε από ομάδα εθελοντών, με βασικό κίνητρο την ανάγκη για βελτίωση της ποιότητας ζωής των παιδιών και ενηλίκων με αναπηρία, την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα αναπηρίας και κοινωνικής ένταξης και την ενδυνάμωση κοινωνικά ευπαθών ομάδων)
(**Στους κολυμβητές με κινητικές αναπηρίες η ταξινόμηση σε κατηγορίες είναι πιο περίπλοκη. Αρχικά εξετάζεται ο η λειτουργική ικανότητα δηλαδή ο βαθμός μυϊκής δύναμης, ο συντονισμός κινήσεων ή το εύρος της κίνησης του αθλητή, βάση του τύπου της αναπηρίας. Στη συνέχεια αξιολογείται η λειτουργική δυνατότητα και ο περιορισμός των κινήσεων του αθλητή μέσα στο νερό στα διάφορα στυλ κολύμβησης. Μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, οι αθλητές κατατάσσονται σε μια από τις: 10 κατηγορίες, S1-S10, για το ελεύθερο, το ύπτιο, την πεταλούδα, 8 κατηγορίες, SB2-SB9, για το πρόσθιο, και 8 κατηγορίες, SM3-SM10, για τη μεικτή ατομική. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα ταξινόμησης, αθλητές με όμοιες ή περίπου όμοιες λειτουργικά δυνατότητες κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία, ανεξάρτητα από την αναπηρία. Όσο μεγαλύτερες είναι οι δυνατότητες ενός κολυμβητή, τόσο υψηλότερη είναι και η κατηγορία στην οποία θα ενταχθεί. Επιπρόσθετα, ένας κολυμβητής μπορεί να ενταχθεί σε μία κατηγορία για ένα κολυμβητικό στυλ και σε διαφορετική κατηγορία για κάποιο άλλο. Για παράδειγμα μπορεί να αγωνίζεται στην κατηγορία S5 στο ελεύθερο, SB4 στο πρόσθιο και SM5 στη μεικτή ατομική.)
www.womensports.gr
0 Σχόλια