Τα νησιά όπου οι γυναίκες έχουν όσους εραστές θέλουν

Είναι το μέρος της Γης όπου οι γυναίκες έχουν το πάνω χέρι ακόμα και στις σεξουαλικές επιλογές, οπότε διαλέγουν όσους συντρόφους θέλουν. Αυτή η μητριαρχική κοινότητα με το ενδιαφέρον αναπαραγωγικό μοτίβο βρίσκεται στα Νησιά Τρόμπριαντ στη Θάλασσα του Σολομώντα και ανήκει διοικητικά στην Παπούα Νέα Γουινέα.

Δεδομένου ότι πρόκειται για το βασίλειο της λίμπιντο αλλά και της λογικής των γυναικών, δεν ηχεί παράξενα ότι οι κάτοικοι λύνουν τις διαφορές τους όχι με τα όπλα, ούτε με δικαστικές διαδικασίες αλλά με μαραθώνιο αγώνων κρίκετ, στους οποίους μπορεί να συμμετέχουν ακόμα και κορίτσια.

Οπως αποκαλύπτει όμως ο Γάλλος φωτογράφος Ερίκ Λαφόργκ, αυτή η χαλαρή στάση του γυναικείου πληθυσμού απέναντι στο σεξ έχει τίμημα τόσο σε επίπεδο ποιότητας ζωής των μικρών παιδιών όσο και σε επίπεδο υγείας. «Τα κορίτσια μαθαίνουν για την αντισύλληψη πολύ νωρίς και η παρθενία δεν έχει καμία αξία. Αν ωστόσο ένα κορίτσι μείνει έγκυος, η οικογένειά της κρατάει το μωρό, επειδή, σύμφωνα με τα έθιμα, οι άνδρες απλώς βοηθούν στην αναπαραγωγή, αφού ο πραγματικός πατέρας κάθε παιδιού είναι ένα πνεύμα».

Αν και όλο και περισσότεροι κάτοικοι πηγαίνουν στο σχολείο, οι συνήθειές τους στο σεξ παραμένουν ίδιες. Η ελεύθερη προσέγγισή τους στο σεξ τούς καθιστά τρωτούς στον ιό HIV και στο AIDS, το οποίο οι ντόπιοι αποκαλούν «ασθένεια χωρίς φάρμακο».

Ακόμα και το γεγονός ότι αυτή η ασθένεια έχει αφανίσει πολλά χωριά, δεν αποτελεί αρκετό λόγο για να πειστούν οι νησιώτες να αλλάξουν συνήθειες.

Ολα τα χωριά έχουν μια ειδική καλύβα, γνωστή ως bukumata, δικαίωμα χρήσης της οποίας έχουν μόνο οι ανύπαντρες έφηβες και οι εραστές τους. Βέβαια αντισυλληπτικά και προφυλακτικά δεν υπάρχουν πουθενά ως αξεσουάρ σε αυτή την ερωτική φωλιά.

Τα νησιά αυτά που ανακαλύφθηκαν από τους Δυτικούς το 1793 ονομάστηκαν προς τιμήν του Ντενί ντε Τρομπριάντ, αξιωματικού γαλλικού πλοίου, αλλά έμειναν ανέγγιχτα από τον δυτικό πολιτισμό έως το 1894, οπότε και έφτασε ένας μεθοδιστής ιεραπόστολος.

Τη δεκαετία του '30 ακολούθησε μια ιεραποστολή καθολικών αλλά παρά την προσπάθεια επιρροής οι ντόπιοι διατήρησαν τα δικά τους ήθη και έθιμα. Σήμερα χρησιμοποιούν ως νόμισμα τις γλυκοπατάτες και συνεχίζουν το μοτίβο της μητριαρχικής οργάνωσης της κοινωνίας. Επειδή όμως ταίριαξε στο ταμπεραμέντο τους, δέχθηκαν μετά χαράς την οδηγία των εποικιστικών Αρχών να σταματήσουν τους πολέμους και να λύνουν τις διαφορές τους με αγώνες κρίκετ. «Ενας αγώνας κρίκετ είναι πάντα μια ευκαιρία για κοροϊδευτικά σχόλια και προκλήσεις μεταξύ χωριών» εξηγεί ο Λαφόργκ και αποκαλύπτει ότι σε έναν από αυτούς τους αγώνες που συνοδεύονται από χορούς προσκλήθηκε και ο ίδιος.

Διαπίστωσε ωστόσο ότι αυτό έγινε για να κοροϊδεύουν τα τριχωτά του πόδια. Γενικά τα χαρακτηριστικά των λευκών ανδρών δεν συγκινούν τις ντόπιες, των οποίων η σεξουαλική διάθεση περιορίζεται μόνο στους άνδρες της φυλής τους.