Το αυθεντικό ΖΕΪΜΠΈΚΙΚΟ

Το ζεϊμπέκικο ο μοναχικός θρήνος
Το ζεϊμπέκικο ή ζεϊμπέκικος, είναι παραδοσιακός ελληνικός χορός με αρχαιοελληνικές ρίζες.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για κατεξοχήν αρχαίο Ελληνικό - Θρακικό χορό που τον μετέφεραν στην Ασία οι αρχαίοι Αργείοι-Θράκες, όταν ίδρυσαν αποικία στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας.
Η Λέξη είναι σύνθετη και σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, προέρχεται από το Ζεί Ζεύς και το Μπέκ μπέκος που σημαίνει ψωμί, κατά τον Ηρόδοτο, δηλαδή τον αρχαίο λαό που κατά τους αρχαίους χρόνους υμνούσε το Δία και χορεύοντας, προσευχόταν για γήινη γονιμότητα και ψωμί.
Άλλη μία εκδοχή, είναι πως προέρχεται από τους ίδιους Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που ονομαζόταν και ζεϊμπέκοι ή αλλιώς ζεϊμπέκηδες.
Ο ζεϊμπέκικος ως αρχαίος ελληνικός χορός είναι κυρίως αντρικός γι αυτό και ορισμένες φορές αποκαλείται εξαιτίας των χορευτικών του κινήσεων από άνδρες, ως "χορός του αετού", διότι μιμούνται τον αετό, το ιερό πουλί του Δία.
Ο ρυθμός ακολουθεί το βυζαντινό μέτρο που είναι στα 9/8, ενώ η συνηθισμένη ρυθμική του διάταξη είναι: 2/4+2/4+2/4+3/4 ή 4/4+2/4+3/4.
Ο χαρακτήρας του χορού, εκπέμπει συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης, νοσταλγίας, ψυχικού βασανισμού και μελαγχολίας, ενώ ο χορευτής κοιτάζει αγέλαστος τη γη.

Το αντιπροσωπευτικότερο ζεϊμπέκικο σήμερα θεωρείται το "ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας", του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, που μπορείτε να ακούσετε εδώ:

Ακούστε όμως και εδώ το πρώτο αυθεντικό Ζεϊμπέκικο, έναν ύμνο στον Δία του 3ου πΧ αιώνα, το οποίο με μελέτες ειδικών κατάφεραν να αναπαραστήσουν σήμερα.
Ακούστε το αυθεντικό ΖΕΪΜΠΈΚΙΚΟ