Η Ελπίδα Γρηγοράκη γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της ζωής από πολύ μικρή.
Όμως, υιοθετήθηκε από μια οικογένεια η οποία απλόχερα της πρόσφερε την αγάπη και τη φροντίδα που είχε στερηθεί:
«Όταν ήμουν μικρότερη με βασάνιζε συχνά το δίλημμα για το ποιο ήταν χειρότερο, το ότι με είχαν εγκαταλείψει οι γονείς μου ή το ότι δεν έβλεπα; Στην πορεία της ζωής μου συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι ακόμα πιο τραγικό από τα προηγούμενα: το ότι οι φυσικοί μου γονείς, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω το ίδιο αίμα, με εγκατέλειψαν σαν σκουπίδι ακριβώς επειδή δεν έβλεπα».
ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΝΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΗ
«Όταν ήμουν μικρότερη με βασάνιζε συχνά το δίλημμα για το ποιο ήταν χειρότερο, το ότι με είχαν εγκαταλείψει οι γονείς μου ή το ότι δεν έβλεπα; Στην πορεία της ζωής μου συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι ακόμα πιο τραγικό από τα προηγούμενα: το ότι οι φυσικοί μου γονείς, οι άνθρωποι με τους οποίους έχω το ίδιο αίμα, με εγκατέλειψαν σαν σκουπίδι ακριβώς επειδή δεν έβλεπα!
Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι πάντα με μεγάλη θλίψη, παρά το γεγονός ότι στο ίδρυμα όπου φιλοξενήθηκα μέχρι και τα έξι μου χρόνια, οι συνθήκες ήταν πολύ καλές και οι άνθρωποι που με φρόντιζαν μου έδωσαν όλη τους την αγάπη. Όταν δεν βλέπεις όμως, όλα γίνονται πιο δύσκολα. Μέσα στον ατέλειωτο και σκοτεινό «χειμώνα» που βίωνα σε εκείνη την τόσο τρυφερή ηλικία, η υιοθεσία μου, στα 6 μου από δύο ανθρώπους που μου στάθηκαν καλύτερα και από βιολογικοί γονείς, ήταν η αχτίδα που γέμισε φως την καρδιά μου. Οι θετοί μου γονείς ήρθαν και πλημμύρισαν τη ζωή μου με ελπίδα και χαρά. Δεν με έκαναν ποτέ να νιώσω ότι ήμουν ένα παιδί με ιδιαιτερότητα και παρά τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν, με σπούδασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μου έδωσαν όλα εκείνα τα εφόδια ώστε να μπορώ να σταθώ αργότερα μόνη μου στα πόδια μου.
Δυστυχώς, πριν από ένα χρόνο και εντελώς ξαφνικά έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου και μόλις πριν από λίγο καιρό να κατόρθωσα να συνέλθω από την απώλεια του. Έχοντας όμως στο πλευρό τη μητέρα μου, ξέρω πως μαζί θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε και αυτό το εμπόδιο και να προχωρήσουμε μπροστά. Αυτό που θα πω μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Γονιός δεν είναι εκείνος που γεννά, που φέρνει στη ζωή ένα παιδί, αλλά αυτός που το μεγαλώνει, το αγαπά και το φροντίζει. Στα 19 μου χρόνια θέλησα μάθω ποιοι είναι οι φυσικοί μου γονείς. Αυτό το έκανα όχι για να αποκτήσω επαφή μαζί τους, αφού δεν πρόκειται να τους συγχωρέσω ποτέ, αλλά κυρίως για να ξέρω ποια είναι η καταγωγή μου, από πού προέρχομαι. Το να γνωρίσω την ταυτότητά τους με βοήθησε στο να κλείσω οριστικά αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Ίσως μια μέρα, όταν γίνω και εγώ μητέρα και με εφόδιο την αγάπη που πήρα από τους θετούς μου γονείς, να μπορέσω να συγχωρέσω και να κατανοήσω την πράξη των ανθρώπων που με έφεραν στη ζωή, αλλά με εγκατέλειψαν».
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ
Κλειώ Αποστολάκη, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια
Τα παιδιά με σωματικές ή αισθητηριακές ιδιαιτερότητες είναι εκείνα που έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό από το μέσο όρο ανάγκη για στοργή και αγάπη, όχι μόνο για εξελικτικούς λόγους, αλλά και γιατί η υποστήριξη που χρειάζονται από το οικογενειακό περιβάλλον τα βοηθά στη συναισθηματική τους ισορροπία και την πρακτική ανταπόκριση στις αυξημένες ανάγκες που έχουν. Ακόμα όμως και αν το οικείο περιβάλλον τους είναι απρόσφορο για κάθε είδους υποστήριξη, τα παιδιά αυτά στην πλειονότητά τους αναπτύσσουν από μόνα τους μια εσωτερική δύναμη επιβίωσης και αντιμετώπισης των δυσκολιών αυτών, τις περισσότερες φορές άξια θαυμασμού και παραδειγματισμού. Παρατηρείται τότε ότι άνθρωποι που τα περιβάλλουν -άγνωστοι αρκετές φορές- έλκονται από την προσωπικότητά τους και επιδιώκουν να τα συμπεριλάβουν στη ζωή τους, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες μιας θετικής αλληλεπίδρασης, γεμάτης αληθινά συναισθήματα και ενθουσιασμό για τη ζωή, αντλώντας δύναμη για τη διαχείριση και των πρακτικών δυσκολιών της καθημερινότητας».
Περιοδικό «Εγώ weekly» - meallamatia.blogspot.gr
0 Σχόλια