La Vache qui rit ήταν το πρώτο μας παιχνίδι

Το 'τρίγωνο τυρί' ήταν ο μόνος τρόπος να δοκιμάσουμε εθελουσίως κάτι απόλυτα θρεπτικό και υγιεινό, όταν πηγαίναμε (μαζί του) σχολείο.
Λαβάς κιρί. Έτσι το μάθαμε, έτσι το αγαπήσαμε όταν ήμασταν 5 ετών και έλειπαν όλοι από το σπίτι και ανοίγαμε το ψυγείο ψάχνοντας τη μαγική στρογγυλή θήκη με τα τρίγωνα τυράκια.
Αν το έκανες κι εσύ, θα θυμάσαι την ενοχή αυτής της διαδικασίας.

Οι γονείς, γνωστοί ξενέρωτοι και λάτρεις της τυπικότητας ως θεσμός, ήθελαν να αλείψουμε το τριγωνάκι σε μια φέτα ψωμί ή σε μια φρυγανιά. Έκαναν το παν δηλαδή για να μας γίνει εμμονή το να ΜΗΝ τα τρώμε σκέτα.
Μάντεψε τι κάναμε. Τα τρώγαμε σκέτα.
Έχω πει σε ανύποπτο χρόνο ότι το 75% ενός φαγητού ή ενός φαγώσιμου είναι η εμφάνισή του και το κατά πόσο εγγράφεται στον εγκέφαλό σου ως παιχνίδι, ή έστω όψιμο παιχνίδι.
Βασισμένος σε αυτή τη θεωρία που κάποτε θα αναγνωριστεί και τα εγγόνια μου θα βγάλουν πολλά λεφτά από τα δικαιώματα, το La Vache Qui Rit είναι η επιτομή του φαγώσιμου-παιχνιδιού.

Δες το. Πάρε ένα τριγωνάκι, βγάλ' το από τη θήκη -όσο μεγαλύτερη η θήκη, τόσο καλύτερα για όλους- και περιεργάσου το. Από την κόκκινη γραμμή πάνω στο αλουμινόχαρτο που το σκίζει γύρω γύρω μέχρι το αυστηρό τρίγωνο του τυριού, υπάρχει παιχνίδι, παιχνίδι και παιχνίδι.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς στο σπίτι τρώγαμε με σεβασμό τα μικρά τριγωνάκια. Σπάνια θα μας έβλεπες να τα καταβροχθίζουμε ολόκληρα. Σεβόμασταν το σχήμα τους και ξεκινούσαμε πάντα από την κορυφή. Το τρώγαμε όπως τρως ένα κομμάτι πίτσα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείψαμε την 'Αγελάδα που Γελάει' μεγαλώνοντας. Αρχίσαμε Συγγνώμη, μισό λεπτό. 'Αγελάδα που Γελάει'. Μάλιστα. Ευχαριστούμε την Ελληνική Ομοσπονδία Μεταφραστών που δεν μπήκε στον κόπο να παίξει με τον τίτλο. Τα παιδάκια θα έβαζαν τα κλάματα, δεν θα μπορούσε να τα συνεφέρει κανείς.

Που λες, δεν το εγκαταλείψαμε το La Vache Qui Rit μεγαλώνοντας. Αρχίσαμε να το παίρνουμε από το σουπερμάρκετ, όταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε μόνοι μας στο σουπερμάρκετ. Ήταν σταθερά μέσα στο ψυγείο μας -αυτό και καμιά εξάδα μπύρες- όταν μείναμε μόνοι μας σε ένα σπίτι. Είναι ακόμα εκεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

(Με τρώει το χέρι μου να γράψω για έναν φίλο μου απ' τα Αγγλικά που σε μια καθιερωμένη ανταλλαγή δώρων τα Χριστούγεννα στο φροντιστήριο, είχε πακετάρει τρία 24άρια La Vache Qui Rit και τα πρόσφερε σε ένα κορίτσι, που δυστυχώς δεν τα εκτίμησε όσα θα 'πρεπε. Γυναίκες).

Μια από τις πιο βασικές παρερμηνείες ονομάτων και στίχων -για να τα λέμε και όλα- ήταν το 'λαβάς τυρί' αντί για 'λαβάς κιρί'. Μια άλλη που μας ταλαιπώρησε ως νεαρούς ήταν αυτή στο στίχο 'Αλίκη Μπουμπουνέα' του 90s άσματος 'Informer', που κανονικά έλεγε 'A licky boom boom down'.

Μια άλλη ήταν σε ένα τραγούδι του Θάνου του Καλλίρη που εμείς ακούγαμε 'Μα ούτε που το φωνάζω' κι εκείνος τραγούδαγε 'Μ' ακούτε που το φωνάζω'. Προφανώς δεν τον ακούσαμε. (Υπάρχει και σχετικό γκρουπ στο Facebook για τέτοιες παρεξηγήσεις).

Έπειτα είναι και αυτή η κλασική διαφήμιση από το 1988 με το τζινγκλάκι που τραγουδάμε ακόμα όταν βρισκόμαστε με τους παιδικούς μας φίλους. (Όχι, αλλά ήθελα να προσθέσω στη νοσταλγία). Μπορεί να μην φιλοξενούσε τα τριγωνάκια, αλλά ο τρόπος που τραγουδήθηκε είναι τόσο γηπεδικός που μας έκανε φανατικούς. Δεν θέλαμε και πολύ, μικρά παιδιά, έβραζε το αίμα μας.

Πρόσφατα είδαμε και ένα υπεραναλυτικό βίντεο της διαδικασίας παραγωγής του τρίγωνου τυριού, που φαντάζομαι ότι αν τη βλέπαμε στα 12, θα παρατούσαμε τις κασέτες με τον Robocop και τον Terminator και θα το βάζαμε και θα το ξαναβάζαμε συνέχεια.Αν η αγάπη για τα τυριά είναι κάτι με το οποίο γεννιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι, να διευκρινίσουμε κάπου εδώ ότι εγώ είμαι ξεκάθαρα με τους λιγότερους. Δεν μου αρέσουν τα τυριά και έχω σαφέστατο πρόβλημα με τα μαλακά τυριά.

Η διαφορά στη συμπεριφορά όσον αφορά το La Vache Qui Rit έγκειται στο ότι κι εγώ, όπως χιλιάδες άλλοι 30άρηδες, μεγαλώσαμε παράλληλα με αυτό.

Εντάξει, δεν γίναμε και 48 ετών, όπως το συγκεκριμένο τυρί, αλλά κατάλαβες.
Λαβάς κιρί στα ψυγεία μας, λαβάς τυρί στις καρδιές μας. Και τότε, και τώρα. Η κόκκινη γραμμή να σκίζει το αλουμινόχαρτο και τα υπόλοιπα (το ψωμί, τις φρυγανιές και το μαχαίρι) τα βρίσκουμε.
Ηλίας Αναστασιάδης-www.oneman.gr