Σείριος

Ο Σείριος το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων.
Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό.

Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου:
Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...

Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και α­πέχει μόλις...8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μα­ζί με το συνοδό του, το Σείριο Β', περιστρέφονται γύρω από ένα κοι­νό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξε­ως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια.

Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά μικρότερη πυκνότητα. θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα. Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύ­εται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας.

Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ο­νομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούρ­γησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχω­ρισμό των δύο άστρων. (Γι' αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνω­στό μακεδονικό σύμβολο).

Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον η­λιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν».

Σύμφωνα με το μύθο, «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σειρήνα και όπως την απεικονίζουν οι Ντόγκον γοργόνα είναι το ίδιο για τους μεταγενεστέρους). Τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατέστρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέ­θανε (Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;) Μοιάζει πραγματικά αστείο, αλλά και άξιο απορίας το πως μπορεί ένας μύθος - είτε ως παραβολή είτε ως δημιούργημα του συλλογικού ασυνείδητου - να μεταμορφώσει έντεχνα και να προστατεύσει μία βαρυσήμαντη αλήθεια...

Στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα
Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σεί­ριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ' ένα πλοίο, και στ' αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι.

Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως αυτός που γονιμοποίησε την Ίσιδα ήταν ο Άμμων-Μιν ή Αμμων-Ρα, ο ίδιος θεός που αργότερα ονομάστηκε Άμμων-Δίας και που, σύμφωνα με την Ολυμπιάδα, ήταν ο Πατέρας του Αλέξανδρου.

Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.

Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δί πλα στον άλλον.

Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μί­νωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρα­τούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρ­χουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.

Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ο­ρίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύ­φλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφε­ρε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα για­τρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες.

Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαί­στου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.

-Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύ­νοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων. Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυ­στήρια των μεγάλων θεών». Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ή­ταν ιέρεια.

Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός - η λέ­ξη «Κάβειρος» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω; - όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έ­χουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αρ­γότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι α­πόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι' αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην αρ­χαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως.

Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του αν­θρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος-αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης. Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτε­μη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κα­τά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προ­φανώς στ' αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορί­ζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός.

Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.

Οι Ντογκον, η Κιβωτός και οι Πενήντα «Νομμός»»
Στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Μαλί, υπάρχει ένας λαός, που εχει κυριολεκτικά καταπλήξει τους σύγχρονους αστρονόμους με τη γνώση του πάνω στο θέμα του Σείριου. Μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα γύρω από τη φύση και τις ιδιότητες του άστρου, ο και των συνοδών του, που πιστεύουν ότι είναι δύο και όχι μόνο ένας, κάτι που η αστρονομία μόλις τώρα ερευνά και ανακαλύπτει. Πρόκειται για τους Ντόγκον, οί οποίοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με το άστρο αυτό που κυριολεκτικά λατρεύουν.

Ο μεγαλύτερος Θεός τους είναι ο Άμμα, ένα είδος κατάλοιπου του Άμμωνος- Δία που πέρασε σε αυτούς από το μαντείο της Σίβας και, σύμφωνα με την παράδοση τους, δημιούργησε το Σύμπαν και τους ζώντες οργανισμούς, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, που τους έφτιάξε αρχικά ως αμφίβια όντα, με το όνομα «Νόμμος».(Η πίστη αυτή μοιάζει με την αντί­στοιχη των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων).

ater KUBILE», δηλαδή την Κυβέλη των Κρητών. Η Ίσιδα φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την Κρητική θεά με τα φίδια, αλλά ταυτίζεται κατά καιρούς και με πολλές άλλες ελληνικές θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Εκάτη κ.λπ. Στη Σαμοθράκη θεωρείται πως οι Κάβειροι ήταν οι μόνοι που σώθηκαν από τον τρομερό κατακλυσμό αού έπληξε το νησί όταν, σύμ­φωνα με την παράδοση, ο Εύξεινος Πόντος ξεχείλισε και έσπασε το φράγμα που σχημάτιζαν οι Συμπληγάδες Πέτρες και οι βράχοι του Ελ­λησπόντου.

Οι πιο γνωστές και οικείες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας γύρω από το θέμα της κιβωτού είναι αυτές του Νώε, αλλά και της Πυρράς και του Δευκαλίωνα. Η τελευταία μάλιστα σταμάτησε στη Δωδώνη, όπου υπήρχε και το περιώνυμο μαντείο, που συμβουλευό­ταν πολύ συχνά η Ολυμπιάδα και το οποίο μάλιστα της προφήτεψε τον ερχομό του Αλεξάνδρου. Ο Ιάσωνας πήρε ξύλο από εκεί και έφτιαξε το πηδάλιο της Αργούς για να ξεκινήσει α­πό τη Βοιωτία την Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τους 50 συγγενείς του (όσοι και οι πρώτοι «Νόμμος» των Ντόγκον) με κατεύθυνση την Αία της Κολχίδος.

Στο πιο αρχαίο έπος της ανατολής, στην ασσυριακή μυθολογία, συναντούμε τον ή­ρωα Γιλγαμές, ο οποίος ξεκινά ένα ενα­έριο ταξίδι με μία βάρκα παίρνοντας μα­ζί του 50 συντρόφους. Υπάρχουν όμως κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στον Ιάσωνα και το Γιλγαμές. Μία από αυτές είναι το φύτεμα από τον Ιάσωνα των δοντιών του δράκοντα στο χώμα, απ' όπου και βγήκαν 50 πολεμιστές. Κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Γιλγαμες για να κερδίσει τη δύναμη. Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ.

Ο Δαναός, ο βασιλιάς του Αργούς ο γενάρχης των Ελλήνων είχε 50 κόρες, που νυμφεύθηκαν τους 50 υιούς του αδερφού του πατέρα τους, Αιγύπτου. Με όλες τις Δαναίδες είχε ερωτοτροπήσει και ο Ηρακλής, ο μυθικός γενάρχης των Δωριέων και ιδρυτής, κατά το μύθο, της Μακεδόνικης δυναστείας. Πολλές παραδόσεις μάλιστα φέρουν τον Ηρακλή ως αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας καν όχι τον Ιάσωνα... (Ο Ηρακλής, έτσι κι αλλιώς πέρασε από την Κρήτη στη Λιβύη).

Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα ή την Κιβωτό, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιή­σει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της.

Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέ­ας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο. Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο.

Η ιερή σημασία του αριθμού 50 έχει αποδοθεί α­πό πολλούς μελετητές στον αιγυπτιακό μυστικισμό και αν θυμηθεί κανείς πως η περίοδος της περιφοράς του Σείριου διαρκεί 50 έτη, τότε ίσως η έμφαση που δίνεται σε αυτόν τον αριθμό να μην είναι κα­θόλου τυχαία.

Οι Μακεδόνες, Γιοι Θεών
Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κά­ποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτη­ριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προ­γονό του από την πλευρά της μητέρας του).

Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μα­κεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκα­λίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του 'Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.

Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το 700 π.Χ. ξεκινά επίση­μα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδόνικης δυναστείας, που ονομά­ζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρ­νει στο νου τον «Αργαίο τον Α'» (652 - 621 π.Χ.), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδόνικης δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποι­ον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τό­σο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μα­κεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός.

Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μα­κεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρεί­ας, όπως Σεραπεία κ.ά. Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δή­λο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βό­ρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς.

Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθη­καν αφιερώματα προς τους αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προ­σφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνι­στικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).

Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή όμως, οι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με το Αργός της Πελοποννήσου, αλλά με το Αργός Ορεστικό της Δυτικής Μακεδονίας. Η παρουσία πρωτόγονων πληθυσμών στη Μακεδονία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες ανασκαφές. Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Μακεδόνων μας είναι άγνωστη. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως είναι φύλα αυτόχθονα, ίσως και Πελασγικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η ιστορία της Θεσσαλονίκης.

Μέχρι τον Κάσσανδρο (315 π.Χ.), ο χώρος όπου σή­μερα υπάρχει η πόλη αυτή ονομαζόταν «θέρμες», εξού και η ονομασία «Θερμαϊκός κόλπος». Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είχε γίνει δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό η λατρεία ενός δαίμονα με το όνομα «Θερμαίος». Το παράδοξο είναι πως στην περιοχή ουδέποτε υπήρξαν θερ­μές πηγές. Πάντως ο δαίμονας αυτός ταυτίστηκε αργότερα με το θρακικό Διόνυσο...

Η Μυστική Ιστορία της Γέννησης του Αλέξανδρου
Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γά­μο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ολυμπιάδα συνήθιζε να παίρνει στο κρεβάτι της φίδια και, μάλιστα, πως ο Φίλιππος την είχε δει ένα βρά­δυ να πλαγιάζει με ένα φίδι, που ίσως να ήταν κάποιος θεός μετα­μορφωμένος.

KaerstBerveHamiltonBelochHammond, κ.ά.) αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η η­μέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δη­λαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου». Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και α­πό τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην ό­αση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου.

Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορι­σμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια, και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ' όνομα του.

Το Αστέρι της Βεργίνας
Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργί­νας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοι­πόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά απο­τελούσαν το έμβλημα της Μακεδόνικης δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλο­λογία γύρω από τη σημασία και το νόη­μα του συμβόλου.

Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες. Το έμβλημα αυτό πρω­τοεμφανίστηκε το 2500 π.Χ., στη Βαβυλωνία και λίγο αργότερα στη Χαλκηδώνα. Το 18" αι. στην Ασσυρία και τη Συρία κατά το 1700 -1300 π.Χ. στο Φοι­νικικό, Χιττικό και Μινωικό πολιτισμό.

Περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αι. είναι πλέον γνωστό στον ελληνικό χώρο, ε­νώ λίγο πριν τον 5° αι. αρχίζει να κυκλοφορεί και σε νο­μίσματα. Έναν αιώνα μετά διαδίδεται στην Ιταλία, ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνοντας αργότερα με τους Ρωμαίους στην Ιβηρική χερσόνησο.

Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορ­φές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμε­σα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκου­ροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εω­σφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ.

Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ' έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες. Στη Βαβυλωνία υπάρχουν πάρα πολλές σφραγίδες και πολύτιμοι λί­θοι που έχουν σκαλισμένο επάνω τους ένα 8ακτινο αστέρι. Στις απει­κονίσεις αυτές, το αστέρι βρίσκεται κοντά σ' έναν άνθρωπο-ψάρι. Πρόκειται για τον αμφίβιο θεό Οάννες. Στην Αίγυπτο πάλι βλέπουμε συχνά τρία 8ακτινα αστέρια στα μαλλιά της Ίσιδας. Μάλιστα, το στέμμα έχει, στην κορυφή του , ένα μεγαλύτερο και στα πλάγια δύο μικρότερα αστέρια, τα οποία ίσως συμβολίζουν τους συνοδούς του Σείριου.

Aθηναίοι, Λάκωνες, Μακεδόνες) προσπαθούσε να εξαπλώσει την εξουσία του και ταυτόχρονα να ενώσει τους Έλληνες κά­τω από μία αρχή. Αυτή η ανάδυση και η ομογενοποίηση όλων των στοιχείων της κάθε πόλης-κράτους ξεχωριστά ήταν, κάτι που συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα και δεν έγινε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά ούτε και στο λατινικό κόσμο. Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδόνικο Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό...