Με το κυνήγι, ο πρωτόγονος άνθρωπος προσπαθούσε να εξασφαλίσει την τροφή του. Αρχικά αντικείμενο κυνηγιού αποτελούσαν τα πολύ μικρά ζώα, που μπορούσε να πιάνει με τα χέρια του. Αργότερα άρχισε να χρησιμοποιεί τα πρώτα όπλα....
για να σκοτώνει ζώα από κάποια απόσταση, αναφέρει η Wikipedia.
Το κυνήγι γινόταν συνήθως ομαδικά, και με την πάροδο των χρόνων άρχισε να γίνεται και για λόγους… διασκέδασης, πρακτική που συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας.
Στην Αγγλία για παράδειγμα, διοργανώνονται ολόκληρες εκστρατείες για το κυνήγι της αλεπούς ή ελαφιών από έφιππους ευγενείς με τη βοήθεια κυνηγετικών σκυλιών.
Σε πολλές χώρες έχουν ψηφιστεί ειδικοί νόμοι που ρυθμίζουν το πώς και σε ποιες περιοχές επιτρέπεται το κυνήγι.
Απαγορεύεται, έτσι, την άνοιξη ή την εποχή που ζευγαρώνουν τα ζώα και τα πουλιά, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύεται το κυνήγι των θηλυκών ζώων, προσθέτει η ίδια πηγή.
Ο άνθρωπος μετέτρεψε την πρακτική του κυνηγιού, από μια βασική ανάγκη για την επιβίωσή του και σε αιματοβαμμένα αθλήματα, εξαίροντας τους… θαρραλέους νικητές.
Δείτε παρακάτω μερικά από τα πιο βάρβαρα «αθλήματα» του παρελθόντος, όπως τα συγκέντρωσε ο Paul Hossford στο thejournal.ie.
Το πέταγμα της αλεπούς ήταν ένα πολύ δημοφιλές «σπορ» της Ευρώπης του 17ου και 18ου αιώνα και… όπως πολλά από τα αιματοβαμμένα αθλήματα της εποχής, αποτελούσε «προνόμιο» της αριστοκρατίας.
Οι συμμετέχοντες χωρίζονταν σε ομάδες των δύο, οι οποίες τοποθετούνταν σε μια αρένα σε απόσταση περίπου έξι μέτρων ο ένας από τον άλλον, κρατώντας ο καθένας τη μία άκρη μιας μεγάλης σφεντόνας ή ενός σεντονιού.
Φυσικά, η διαδικασία αυτή απέβαινε τις περισσότερες φορές μοιραία για τα ζώα, τα οποία πετάγονταν μέχρι και σε ύψος 7,5 μέτρων.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, μια φορά στο σπίτι ενός γερμανού ευγενούς οι συμμετέχοντες σκότωσαν με αυτόν τον τρόπο 674 αλεπούδες, 533 λαγούς, 34 ασβούς και 21 αγριόγατες.
Το συγκεκριμένο «σπορ» εξαφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στη Μ. Βρετανία και η δημοτικότητά του αυξήθηκε μετά τη θέσπιση ενός νόμου το 1835 από το βρετανικό κοινοβούλιο, ο οποίος απαγόρευε να γίνονται «δολώματα» ζώα όπως αρκούδες, ταύροι και άλλα μεγαλόσωμα ζώα.
Οι συμμετέχοντες στοιχημάτιζαν ποιος από τους σκύλους που τοποθετούνταν σε μια μικρή αρένα, θα κατάφερνε να πιάσει τα περισσότερα ποντίκια, μέσα σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.
Η τελευταία δημόσια εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το 1912, καθώς η αγάπη της βασίλισσας Βικτωρίας για τα ζώα συνέβαλε καθοριστικά στην παρακμή του συγκεκριμένου «σπορ» και στην υιοθέτηση μιας πιο «ανθρώπινης» συμπεριφοράς απέναντι στους σκύλους.
Πέταγμα κόκορα
Το συγκεκριμένο «σπορ» προέρχεται –σύμφωνα με τον αρθρογράφο- από μια παλιά έχθρα.
Ο κόκορας αποτελούσε σύμβολο της Γαλλίας και οι Άγγλοι του 17ου και 18ου αιώνα δεν έτρεφαν και ιδιαίτερη συμπάθεια για το λαό αυτό.
Και… κάπως έτσι ξεκίνησε η βάρβαρη συνήθεια, να δένουν έναν κόκορα, ακινητοποιώντας τον σε μια θέση και να πετούν ειδικά σταθμισμένα ξύλα σε αυτόν μέχρι να πεθάνει.
Η δημοτικότητά του εξασθένισε σιγά σιγά και τελικά εξαφανίστηκε το 19ο αιώνα.
Το τράβηγμα της χήνας ήταν ιδιαίτερα γνωστό «σπορ» στην Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αγγλία και την Αμερική το 17ο-19ο αιώνα.
Σύμφωνα με τους κανόνες οι παίκτες έδεναν μια χήνα από τα πόδια με ένα σχοινί και την κρεμούσαν από ύψος 3 μέτρων.
Οι συμμετέχοντες, καβάλα επάνω σε ένα άλογο, προσπαθούσαν να περάσουν ακριβώς από κάτω για να τραβήξουν το κεφάλι της χήνας μέχρι να… το ξεριζώσουν.
Όποιος κατάφερνε να αποκεφαλίσει το πτηνό γινόταν ο «ευγενής ήρωας της ημέρας», σύμφωνα με μια περιγραφή του 1771.
Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες είτε έπαιρναν το σώμα της χήνας, ή κέρδιζαν μερικά ποτά. Αλλά κυρίως, είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν πόσο «άντρες» ήταν.
Η βάρβαρη αυτή συνήθεια παραμένει μέχρι και τις μέρες μας σε μερικές περιοχές στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Στη θέση της άλλοτε ζωντανής χήνας, πλέον τοποθετείται ένα νεκρό ζώο.
tampouloukia.gr
0 Σχόλια