Μας λένε όμως όλη την αλήθεια;
Σύμφωνα με τον Ricardo Rivera, που γράφει στο cracked.com, οι ταινίες γύρω από τις «πραγματικές ιστορίες» ανθρώπων, μάλλον κρατούν μερικά «μυστικά».
Δείτε μερικές από αυτές και την… αληθινή ιστορία πίσω από αυτές:
Η ταινία «Ray» στην οποία πρωταγωνίστησε ο Jamie Foxx τελειώνει με τον Charles να βάζει ένα τέλος στον εθισμό του στα ναρκωτικά, μέσα από μια «ποιητική» σκηνή, όπου το φάντασμα της μητέρας του τον κάνει να υποσχεθεί ότι δε θα αφήσει κανέναν και τίποτα να τον μετατρέψουν σε σακάτη ποτέ ξανά.
Στη συνέχεια, παρότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας η συμπεριφορά του απέναντι στη γυναίκα του ήταν απαράδεκτη… το λιγότερο, ο «ανανεωμένος Charles» γίνεται δεκτός με ανοιχτά χέρια από την μία και πραγματική του αγάπη, τη σύζυγό του Della Robinson.
Στην τελευταία σκηνή οι δυο τους ανταλλάσουν ένα φιλί, περικυκλωμένοι από τα τρία χαρούμενα παιδιά τους.
Ο δυσάρεστος –πραγματικός- επίλογος:
Από τη σκηνή λείπουν τα περίπου έξι με εννιά ακόμη παιδιά που είχε αποκτήσει ο Ray Charles με άλλες περίπου οκτώ γυναίκες.
Η Della τελικά δεν άντεξε άλλο τις αμέτρητες απιστίες του και τελικά τον οδήγησε στο δικαστήριο το 1976. Ο ίδιος όμως δε φάνηκε να επηρεάστηκε καθόλου και… το έκανε ξανά και ξανά.
Σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά και τον εθισμό του με την ηρωίνη ο Charles ναι μεν την έκοψε, όμως την αντικατέστησε με το αλκοόλ. Άρχισε να πίνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, ξεκινώντας από το πρωί, μαζί με χρήση μαριχουάνας επειδή «αυτό ήταν που τον κρατούσε».
Ο ίδιος φέρεται να έχει πει, λίγο αφότου διαγνώστηκε με αλκοολική ηπατοπάθεια: «Αν ήξερα ότι θα ζούσα τόσο πολύ, θα με πρόσεχα περισσότερο».
Το συκώτι του δεν «άντεξε» άλλο και ο Ray Charles πέθανε το 2004.
Η ταινία «Invictus» του Clint Eastwood περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ράγκμπι, η οποία κατάφερε να «κλωτσήσει» το ρατσισμό.
Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την Προεδρία της Νοτίου Αφρικής, ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας, ο Νέλσον Μαντέλα –τον οποίο υποδύεται ο Morgan Freeman- καταστρώνει ένα σχέδιο: να ενώσει τη χώρα του και να καταπολεμήσει τις διακρίσεις μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλου Ράγκμπι του 1995. Σύμμαχος του ο αρχηγός της εθνικής ομάδας ράγκμπι Francois Pienaar (Matt Damon).
Η ταινία τελειώνει με τον Μαντέλα να φορά τη φανέλα της ομάδα και τους παίκτες (λευκούς και μαύρους) να αγκαλιάζονται και να κοιτάζουν μπροστά προς ένα φωτεινό, κοινό μέλλον.
Ο δυσάρεστος –πραγματικός- επίλογος:
Το αίσθημα φυλετικής ενότητας διήρκεσε περίπου ένα μήνα. Λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου ο Pienaar ξεκίνησε μια αντιπαράθεση με την South African Rugby Union της Νοτίου Αφρικής, προσφέροντας σε παίκτες «γλυκά» συμβόλαια… εκτός από τον μαύρο αθλητή Chester Williams στον οποίο προσέφερε λιγότερα λεφτά απ’ ό,τι στους υπόλοιπους, παρότι ήταν από τους πιο δημοφιλείς μέσα στην ομάδα.
Ένας ακόμη παίκτης, που μάλλον δεν πρόσεχε και πολύ τις ομιλίες που έκανε ο Μαντέλα ήταν ο Geo Cronje, ο οποίος αρνήθηκε να μοιραστεί δωμάτιο ή μπάνιο με τους μαύρους συναθλητές του το 2003.
Ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου, George Christie, διαγνώστηκε με λευχαιμία και… έχασε τα μυαλά του. Το ίδιο φαίνεται ότι έπαθε και ο Andre Markgraaff, ο οποίος απολύθηκε το 1997, όταν είχε ένα ρατσιστικό ξέσπασμα στην κρατική τηλεόραση. Ακολούθησε σειρά προπονητών, κάθε ένας χειρότερος από τον προηγούμενο, με την ομάδα να κάνει τη μία ήττα μετά την άλλη, χωρίς να λείπουν και τα βίαια ξεσπάσματα μεταξύ των αθλητών.
Σε λιγότερο από δέκα χρόνια το άλλοτε «καμάρι» της Νοτίου Αφρικής από παγκόσμιος πρωταθλητής έφτασε να είναι… ο περίγελος.
Το 2003 ο νέος προπονητής Rudolph Straeuli ήταν αποφασισμένος να αλλάξει τα πράγματα και δοκίμασε μια άλλη μέθοδο: ανάγκασε τους παίκτες του να γυμνωθούν και να συρθούν στα χαλίκια σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ήθελε να τους… φέρει πιο κοντά, για να επαναλάβουν τον άθλο τους, αλλά δεν τα κατάφερε.
Το μιούζικαλ «Chicago» βασίστηκε στην πραγματική ιστορία ζωής δύο δολοφόνων του 1920, της Beulah Annan και Belva Gartner.
Ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι δυο τους έγιναν ομάδα, προσφέροντας σόου μαζί, οι γενικές γραμμές της ιστορίας τους είναι κοινές: η Annan συνελήφθη γιατί πυροβόλησε τον εραστή της, έγινε πολύ δημοφιλής στα μέσα ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της δίκης της και τελικά κατάφερε να τη γλυτώσει ισχυριζόμενη ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε κατά τη διάρκεια πάλης –ό,τι ακριβώς συνέβη και στην Roxie Hart (Renee Zellweger) στην κινηματογραφική εκδοχή της ιστορίας το 2002, χωρίς ωστόσο τις τζαζ μπάντες να την ακολουθούν παντού!
Το μιούζικαλ τελειώνει με τις δύο δολοφονικές, αλλά αξιαγάπητες κυρίες να απελευθερώνονται από τη φυλακή και να αποκτούν τη φήμη και τη δόξα που αποζητούσαν πάντα.
Ο δυσάρεστος –πραγματικός- επίλογος:
Η αποφυλάκιση της Annan ήταν η… θανατική της καταδίκη. Βέβαια, δεν είναι ότι δεν είχε κάνει και κακό (είχε πυροβολήσει τον εραστή της, αν θυμάστε).
Στην πραγματικότητα ο σύζυγος της Annan, Albert, -ο οποίος πλήρωσε τους δικηγόρους της κατά τη διάρκεια της δίκης, και σχεδόν πτώχευσε- στάθηκε στο πλευρό της, όμως εκείνη… αμέσως μετά την απελευθέρωσή της ανακοίνωσε στον Τύπο ότι θα τον χώριζε επειδή ήταν «αργός».
Στη συνέχεια παντρεύτηκε ένα μποξέρ, όμως η σχέση τους έληξε μετά από τρεις μήνες, όταν ανακάλυψε ότι ο άντρας της ήταν… ήδη παντρεμένος με κάποια άλλη.
Παντρεύτηκε δύο φορές ακόμη και τελικά κλείστηκε σε ίδρυμα για… ψυχολογική κατάρρευση. Πέθανε στο ψυχιατρείο από φυματίωση, μόλις τέσσερα χρόνια αφότου αποφυλακίστηκε.
Η ταινία «Conviction» βασίστηκε στη συγκλονιστική ιστορία ζωής του Kenny Waters (Sam Rockwell), ενός ανθρώπου που καταδικάστηκε σε ισόβια για ένα φόνο που δεν είχε διαπράξει. Η αδερφή του Betty Anne (Hilary Swank), έβαλε σκοπό της ζωής της να αποδείξει την αθωότητά του και να το βγάλει από τη φυλακή. Μια ανύπαντρη μητέρα, που εργαζόταν ως σερβιτόρα, κατάφερε να μπει στη νομική σχολή και επί 18 χρόνια προσπαθούσε να «καθαρίσει» το όνομα του αδερφού της… μέχρι που τα κατάφερε.
Η ταινία τελειώνει με τον Kenny ελεύθερο και ένα σημείωμα να μας ενημερώνει ότι η πόλη Ayer ζήτησε επισήμως συγγνώμη στην οικογένεια Waters προσφέροντας αποζημίωση 3 εκατομμυρίων δολαρίων.
Ο δυσάρεστος –πραγματικός- επίλογος:
Ο Kenny πέθανε έξι μήνες μετά την αποφυλάκισή του. Ένα βράδυ ήθελε να επισκεφτεί τον αδερφό του, προσπαθώντας να ανέβει από τον τοίχο στο διαμέρισμά του. Γλίστρησε…
Η αδερφή του δεν ανέλαβε καμία υπόθεση από τότε.
Αυτό που θυμούνται όλοι όσοι συμμετείχαν στην ταινία «My Left Foot» ήταν μάλλον το γεγονός ότι ο Daniel Day-Lewis κυκλοφορούσε μέχρι και στα παρασκήνια με αναπηρικό καροτσάκι, κερδίζοντας τον τίτλο του «πιο αφοσιωμένου και μεθοδικού ηθοποιού».
Η ιστορία της ταινίας βασίζεται στη ζωή του Christy Brown, ενός Ιρλανδού που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και μπορούσε να ελέγξει μόνο το αριστερό του πόδι, και που κατάφερε όμως να γίνει ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης και συγγραφέας.
Αφού ένιωσε την απόρριψη από πολλές γυναίκες, στο τέλος της ταινίας ο Brown καταλήγει με την Mary Carr, τη νοσοκόμα του, την οποία σύντομα παντρεύτηκε κιόλας.
Ο δυσάρεστος –πραγματικός- επίλογος:
Με το που παντρεύτηκαν η Carr πήρε τον άντρα της μακριά από την οικογένειά του και επέστρεψε στο παλιό της επάγγελμα: αυτό της ιερόδουλου. Άρχισε να παρατάει το σύζυγό της στο σπίτι μόνο τα βράδια για να συναντήσει τους πελάτες της (τόσο άντρες, όσο και γυναίκες).
Όταν ο Brown το έριξε στο ουίσκι… εκείνη τον παράτησε.
Τα τελευταία έργα του Brown δεν απέσπασαν καλές κριτικές και εμπορικά απέτυχαν.
Ο Brown πέθανε όταν πνίγηκε από ένα κομμάτι κρέατος σε ένα δείπνο σε ηλικία 49 ετών.
0 Σχόλια