Τι χρώμα είχε ο ουρανός στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα, η ομαδοποίηση των αντικειμένων γινόταν με βάση την ιδιότητά τους, όχι με το χρώμα τους.
Αυτό συνέβαινε ήδη στα χρόνια του Ομήρου (8ος αιώνας π.Χ.). Στα έπη του, ο Όμηρος αναφέρει μόνο τέσσερα χρώματα:

Το μαύρο, το λευκό, το πορφυρό και το πρασινοκίτρινο.

Χαρακτηρίζοντας τον ουρανό «μπρούτζινο», δεν εννοούσαν ότι ο ουρανός έχει το χρώμα του μπρούτζου, άλλα ότι είναι εκτυφλωτικά λαμπερός, σαν μια καλογυαλισμένη ασπίδα.
Η λέξη «κίτρινο» ή «πράσινο» σήμαινε ότι κάτι ήταν υγρό, φρέσκο, ζωντανό.
Ήταν δηλαδή κατάλληλο για να περιγράψει το αίμα, τον «χυμό» δηλαδή των ανθρώπων.
Έπρεπε να φτάσουμε στον 4ο αιώνα π.Χ., έως ότου ο Αριστοτέλης να προσδιορίσει εφτά διαφορετικά χρώματα, για τα οποία πίστευε ότι προερχόταν από το μαύρο.
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, σε πολλές γλώσσες, ακόμα και σήμερα, δεν γίνεται καμία αναφορά σε κανένα χρώμα εκτός του ανοιχτού και του σκούρου.
Ωστόσο σε όλες τις γλώσσες η εμφάνιση των χρωμάτων γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο:
Πρώτα αποκτά όνομα το μαύρο και το άσπρο, το κόκκινο ακολουθεί τρίτο, κίτρινο και πράσινο έρχονται μετά, προτελευταίο το γαλάζιο και στο τέλος το καφέ.
matheallios.gr