Τι κι αν υπήρχαν εποχές όπου το πάχος θεωρούνταν γοητεία και ένδειξη πλούτου, μάλλον οι άνθρωποι ανά τους αιώνες πάντα αναζητούσαν έναν (μαγικό συνήθως) τρόπο να φαίνονται πιο αδύνατοι:
500 π.Χ με φρούτα και λαχανικά
Η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη δίαιτα ονομαζόταν χορτοφαγία και σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία την ακολουθούσε ο Πυθαγόρας. Παρά το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν …φαν της αθλητικής εμφάνισης, ο Πυθαγόρας δεν έκανε δίαιτα για να φτιάξει 6-pack, αλλά για να μην τον …φάνε τα άλλα ζώα, όταν και αυτός με τη σειρά του θα μετενσαρκωνόταν σε ζώο, όπως πίστευαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Ο Πυθαγόρας είχε τέτοιο πάθος για την χορτοφαγική διατροφή του, που λέγεται ότι πέθανε μάλιστα υπερασπιζόμενος ένα χωράφι.
Τα χρόνια πέρασαν και κατά την εποχή του Καίσαρα, οι Ρωμαίοι είχαν ειδικά δωμάτια για τις γιορτές. Αυτός ήταν ένας τρόπος για να ελέγχουν τη λαιμαργία τους. Μάλιστα, για να υπάρχει διαθέσιμος χώρος για όλα τα φαγητά, λέγεται ότι έπαιρναν πριν από τις γιορτές μαθήματα …διατροφής. Τα κιλά που χάθηκαν εκείνη την εποχή….ακόμα αγνοούνται.
Ο Μεσαίωνας ήταν μάλλον η εποχή όπου ο κόσμος…ξεσπάθωσε με το φαγητό δείχνοντας με τα κιλά του τα πλούτη του. Τότε καταγράφονται και τα πρώτα δείγματα βουλιμίας. Στις γιορτές, οι άνθρωποι συνήθιζαν να καταβροχθίζουν στην κυριολεξία άπειρες τροφές και μετά να κάνουν εμετό. Κάτι σαν πρόωρο…Hollywood δηλαδή;
Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η «υστερία» σάρωσε τις τάξεις της αριστοκρατίας ειδικά στη Βόρεια Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη. Αυτή η υστερία έχει μείνει γνωστή ως η βικτωριανή μορφή της ανορεξίας. Οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ιδίως οι γυναίκες, λιμοκτονούσαν στην κυριολεκτικά, προκειμένου να παραμείνουν λεπτές. Η ανορεξία ήρθε για να μείνει προφανώς.
Ο Horace Fletcher, ένας έμπορος έργων τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο ήταν ο συγγραφέας ενός best-seller βιβλίου δίαιτας που του χάρισε τον τίτλο, «Ο master της πολτοποίησης». Στο βιβλίο του, που αναφερόταν στον τρόπο με τον οποίο τα ζώα μασούσαν την τροφή τους, ο ίδιος συνέστησε ότι κάθε μπουκιά πρέπει να μασιέται τουλάχιστον 32 φορές μέχρι να πάρει τη μορφή μιας υγρής πάστας. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ακολουθώντας αυτήν την τακτική, κάποιος, ως άλλο μηρυκαστικό, μπορούσε να χάσει από 30 έως 108 κιλά.
Το 1920, η δίαιτα του γκρέιπφρουτ ή οι 18 ημέρες διατροφής του Hollywood , όπως λεγόταν τότε η συγκεκριμένη δίαιτα, ήταν η απάντηση σε μία λεπτή σιλουέτα χωρίς…γοφούς και περιττά λίπη. Η προϋπόθεση της δίαιτας ήταν να ξεκινήσει κάποιος να πίνει γκρέιπφρουτ για να ενεργοποιήσει τον μεταβολισμό του και να φτάνει ως τις 800 θερμίδες την ημέρα. Το μόνο θετικό (το μόνο όμως) ήταν ότι επιτρεπόταν ο καφές.
Ήταν το 1920 ήταν η εποχή όπου ξεκίνησαν οι «τεχνικές» υπερβολές. Η «ταινία» που εφαρμοζόταν στο εσωτερικό του wannabe αδύνατου, κατάφερνε να διαλύει το φαγητό που κατανάλωνε. Αυτό συνέβαινε επειδή η ταινία αυτή περιείχε ένα μικροσκοπικό παράσιτο που βοηθούσε στην αποβολή του φαγητού. Με απλά λόγια, όποιος το έκανε ήταν μεν εξαιρετικά λεπτός αλλά και μόνιμα πεινασμένος.
Η μειλίχια διατροφή του 1930
Ο Sylvester Graham ή «Dr Saw Dust», όπως τον έγραψε η ιστορία της …δίαιτας, ήταν αρκετά …μινιμαλιστής στις επιλογές του. Υποστήριζε ότι τα μειλίχια τρόφιμα όπως ξερό ψωμί και κράκερ ήταν σε πλεονεκτική θέση έναντι των διεγερτικών μπαχαρικών και του κρέατος. Ο ίδιος έλεγε ότι η άρνηση της σάρκας ήταν ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί το πνεύμα. Αποτέλεσμα; Πολλοί υποστηρικτές του άρχισαν να αρρωσταίνουν και φυσικά η δημοτικότητα του ίδιου και της δίαιτάς του να πέφτει στα…τάρταρα.
Η δίαιτα της…ανάσας ( 1980 - 2000)
Φτάνοντας στην πιο πρόσφατη περίεργη δίαιτα βρίσκουμε αυτήν της … ανάσας. Και (ναι) είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεστε. Το Bretharian Institute of America προέτρεπε τους ανθρώπους που δε χρειάζονται τρόφιμα ή υγρά (άγνωστο γιατί να μη χρειάζονται βέβαια) να τρέφονται με τον αέρα. Φυσικά, η δίαιτα βρήκε υποστηρικτές, οι οποίοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο σίγα σιγά. Η ιατρική κοινότητα την αποκάλεσε φονική δίαιτα και δεν είχε και άδικο.
clickatlife
0 Σχόλια