Η κ. Γαρουφαλλιά Χαλβατζή θα μπορούσε να αποτελεί «θαύμα» της ιατρικής και ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση για την υπομονή της.
Ο λόγος απλός…
Έκανε 13 φυσιολογικές γέννες! Σήμερα αυτό θα ήταν απαγορευτικό κυρίως για λόγους υγείας και λιγότερο για οικονομικούς.
Γεννήθηκε και κατοικεί στο Ηράκλειο και είναι η μαμά με τα περισσότερα παιδιά, στην πόλη.
Θα ήταν και η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο αν δεν είχε χάσει σε ατυχήματα δυο γιους της, το Θοδωρή και το Γιάννη και απρόσμενα και το σύζυγο πριν 13 χρόνια. Αυτοί που έφυγαν είναι πάντα εκεί Και εκατό παιδιά να έχεις ο πόνος είναι ο ίδιος, ευτυχώς δεν ζούσε εκείνος να δει να φεύγουν», είπε και σταμάτησε εκεί η κουβέντα και μια μαύρη σκιά, αυτή του πόνου, σκέπασε το πρόσωπό της. Έτσι είναι η ζωή με χαρές και λύπες», θα πει με την εμπειρία της, ο άνθρωπος όλα τα συναντά στη ζωή και όλα πρέπει να τα αντιμετωπίζει, ακόμα και τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας, ενός παιδιού, πόσο μάλλον δύο. Η ίδια έπρεπε να σταθεί ξανά στα πόδια της για τα υπόλοιπα και αυτό, έκανε.
Η συζήτηση δεν πήγε ξανά στον πόνο, μόνο για τις χαρές μίλησε, στη συνέχεια, για τις όμορφες στιγμές. Λες και δεν μεγάλωσε με καμία δυσκολία, τόσα παιδιά! Όταν γνώρισα τον άντρα μου, τον Αλέξανδρο, είπαμε ότι θα κάνουμε 6-7 παιδιά. Τελικά κάναμε 6-7 ο καθένας!» συνέχισε η κ. Γαρουφαλλιά . Παντρεύτηκε στα 16, και στα 17 έκανε το πρώτο παιδί, στα 42 της, το τελευταίο. Τα γέννησε όλα με φυσιολογικό τοκετό και με έναν πόνο! Όσα για τις επισκέψεις στο γιατρό, αυτές ήταν δύο. Την πρώτη φορά για να πιστοποιηθεί η εγκυμοσύνη και τη δεύτερη στη γέννα! «Δεν πήγαινα στους γιατρούς δεν ήθελα. Ένιωθα ότι όλα πήγαιναν καλά. Αφήστε που όταν πήγα στο προτελευταίο παιδί ο γιατρός μου έλεγε να το ρίξω γιατί θα βγει με δύο κεφάλια και ούρα! Τέτοιο άγχος μόνο σε αυτή την εγκυμοσύνη, είχα πραγματικά. Στο όνειρό μου είχα γεννήσει σε όλες τις γωνιές του σπιτιού ένα τέρας! Δεν πάτησα ξανά τα πόδια μου, μόνο όταν με έπιασαν οι πόνοι!»
Το μεγάλο είναι σήμερα 40 ετών και το στερνοβύζι 17 ετών και όταν ρωτάς πότε γεννήθηκε το καθένα, δεν κομπιάζει σε καμιά ημερομηνία. Το '73, γεννήθηκε ο Μάρκος, το '74 η Δέσποινα, το '75 η Δεβόρα, το '77 ο Θοδωρής, το '79 ο Βαγγέλης, το '80 ο Γιάννης, το '82 η Κυριακή, το '84 η Σοφία, το '86 ο Δημήτρης, το '87 η Ελένη, το '90 ο Γιώργος, το '93 ο Πέτρος και το '96 η Αγγέλα. Τα δύο τελευταία γεννήθηκαν Μεγαλοεβδομάδα το ένα Μ. Τετάρτη και το άλλο Μ.Παρασκευή».
Στη διαδρομή έτυχε τα εγγόνια της να είναι σχεδόν συνομήλικα με τα παιδιά της. Τα εγγόνια συνολικά μέχρι σήμερα, διότι μερικά παιδιά είναι απάντρευτα, είναι 11. Στο τελευταίο τραπέζι που έκανα αγόρασα 20 κιλά κρέας, χώρια τα συνοδευτικά, και δεν ήρθαν και όλα! Πότε- πότε τα κοιτώ και λέω από μέσα μου: «Όλα αυτά Χριστέ μου δικά μου είναι; Πότε το πιστεύω πότε δεν το πιστεύω ότι έκανα τόσα!» Καμαρούλα μια σταλιά Πίσω απο κάθε φωτογραφία υπάρχουν τα ονόματα των παιδιών διότι όλα έμοιζαν μεταξύ τους Όλα αυτά τα παιδιά που δεν έμειναν ποτέ νηστικά και δεν έτρωγαν και όσπρια μεγάλωσαν με αγάπη και φροντίδα σε ένα σπίτι στην Αγ. Τριάδα, μέσα σε δυο κάμαρες, και με ένα μισθό! Στη συνέχεια η οικογένεια πέτυχε τον προτελευταίο κλήρο σε σπίτι σε εργατικές κατοικίες και οι κάμαρες έγιναν τρεις, χώρια το σαλόνι.
Και πως μεγαλώσατε τόσα παιδιά κ. Γαρουφαλιά; Αν σας πω ότι τα μεγάλωσα εύκολα θα το πιστέψετε; Θυμάμαι όταν πληρωνόταν ο σύζυγος κάθε 15 ημέρες, πήγαινε και ψώνιζε και δεν φαινόταν από τις σακούλες, ούτε η Vespa. Κάθε ημέρα αγοράζαμε 5-6 ψωμιά. Στο τέλος του μήνα πάντα λειβόμασταν, αλλά τα βγάζαμε πέρα. Δεν πήραμε ποτέ αυτοκίνητο. Και όπου πηγαίναμε, πηγαίναμε όλοι μαζί. Και έχουμε κάνει και τις εκδρομές μας, με 5-6 σκηνές στη θάλασσα». Και που κοιμόσασταν τόσα άτομα; Τα παιδιά κοιμόντουσαν, δυο –δυο και είχε φτιάξει και ο πατέρας τους διώροφα. Είχαμε και καναπέδες κρεβάτι. Το πρωί σαλόνι, το βράδυ υπνοδωμάτιο. Μια χαρά κοιμόμασταν όλοι». Σε αυτό το σημείο θα παρέμβει και η Κυριακή. Η οποία γελώντας θα πει: «Εμείς οι μικρότεροι, σκεφτόμασταν και περιμέναμε να παντρευτούν οι μεγαλύτεροι για να αδειάσει κανένα κρεβάτι, για να απλωθούμε»). Και ήταν ήσυχα; Ήσυχα ήταν. Ούτε που ακουγόντουσαν από μόνα τους. Έπαιζαν όλα μαζί, το ένα φρόντιζε το άλλο. Δε με ενόχλησαν ποτέ, ούτε μου έκαναν προβλήματα. Και το ένα φόραγε τα ρούχα του άλλου. Όταν το παντελονάκι κόνταινε για το ένα παιδί, ήταν στο ιδανικό μήκος για το μικρότερο. Και στα παπούτσια είχαν το «πρόχειρο» και το «καλό». Το μόνο που έλειψε στα παιδιά, αν θες να πεις ότι κάτι έλειψε, ήταν τα ιδιαίτερα παιχνίδια. Εμείς αγοράζαμε πάντα πιο ομαδικά, όπως επιτραπέζια για να παίζουν όλα μαζί. Και στα διαβάσματα δε με κούρασαν. Τα πρώτα ασχολήθηκαν με τις τέχνες, τα γράμματα δεν τα ήθελαν, τα μικρότερα βγήκαν πιο διαβαστερά. Τώρα που τα θυμάμαι, τα παιδιά μου δεν έφαγαν και πύραυλο. Ήταν ακριβός. Που να φτάσει το κατοστάρικο. Ξυλάκια έπαιρναν και αγόραζα και το παγωτό με τον κουβά, αλλά δε φτουρούσε, όλη μέρα έτρωγαν, κι εγώ δεν πήρα ξανά χύμα παγωτό!»
Κυρία Γαρουφαλλιά πολύ όμορφα τα παρουσιάζετε. Δε σας κούρασαν ποτέ; Μάλλον έχετε μια συνταγή που την κρατάτε κρυφή! Γιατί δεν τη λέτε και σε μένα; Η κ. Γαρουφαλλιά μαζί με δυο απο κόρες της ,την Κυριακή και την Αγγέλα που είναι και η τελευταία. Αν είχα συνταγή θα την έδινα και στα παιδιά μου, διότι τα εγγόνια δεν παλεύονται, ούτε στην τρίχα των παιδιών μου δε μοιάζουν! Αυτά έρχονται εδώ και κάνουν το σπίτι άνω –κάτω! Εμένα τέτοια τόσα παιδιά δεν μου τα κάνανε! Και μιλώ εγώ και συμβουλεύω και όλοι μου λένε εσύ δεν ξέρεις, λες και εγώ γεννήθηκα στην εποχή του Γαλιλαίου!»
Σήμερα θα κάνατε τόσα παιδιά;
Σήμερα, δεν είναι καιρός για τόσα παιδιά, θα το σκεφτόμουνα. Είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα, αυτή είναι η αλήθεια».
Αυτή είναι η κ. Γαρουφαλλιά Χαλβατζή που δε θα πάθει ποτέ το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς». Μόνη έμεινε δυο φορές στη ζωή της, κατ'επιλογή και μαράζωσε από τη στεναχώρια. Πίσω από την πόρτα περίμενε να γυρίσουν. Και αυτό το σπίτι ποτέ δεν αδειάζει. Πότε τα παιδιά πότε τα εγγόνια, παλαιότερα κράταγε και της γειτονιάς αν χρειαζόταν.
Και όταν τύχει να φάνε όλοι μαζί επιστρατεύονται δυο –τρια τραπέζια.
Σήμερα στο σπίτι μένουν 9 άτομα.
Και παρά τη στενότητα και την ανεργία που έχει και αυτή μέσα στο σπίτι, δεν αγκομαχά και δε σταματά να χαμογελά και να κάνει καλαμπούρι.
Προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με μια ελάχιστη σύνταξη (λίγο παραπάνω από 300 ευρώ) και το χαρτζιλίκι που παίρνει διότι είναι και εργαζόμενη το απόγευμα.
Ο καθένας προσφέρει ό,τι έχει και η κατσαρόλα άδεια ποτέ δεν έμεινε, και η ίδια είναι πάντα εκεί για να στηρίξει αυτή την όμορφη οικογένεια, που δεν είχε ποτέ περιττά αλλά είχε άλλα πολύτιμα. Και η πόρτα του σπιτιού είναι από αυτές, που δεν κλείνουν ποτέ...
madeincreta.gr
0 Σχόλια