Η Γιόκο Ονο αποκαλύπτει

Η Γιόκο Ονο δεν κρύβεται πια!
Eπρεπε να πατήσει τα 80 για να αρχίσει τις αποκαλύψεις
Διαχυτική δεν την λες. Χαμογελαστή και πρόσχαρη επίσης.
Κι, όμως, έρχεται μια στιγμή που όσα ξέρουμε για την Γιόκο Ονο ανατρέπονται....

Η γυναίκα που αγαπά να λατρεύει ο πλανήτης (εμάς θα μας επιτρέψετε να περιοριστούμε στο πρώτο) κυκλοφορεί σε λίγες μέρες έναν ακόμα προσωπικό της δίσκο με τίτλο "Take Me to the Land of Hell".
Τέσσερα χρόνια μετά το «Between My Head And The Sky» η σύντροφος του Τζον Λένον επανέρχεται με νέα τραγούδια. Την παραγωγή του άλμπουμ -όπως έχουμε ξαναπεί- υπογράφει η ίδια, ο γιος της Σον και η Γιούκα Χόντα.
Σε συνέντευξη που έδωσε στην Independent ανέφερε πως ακούει τις συμβουλές του Σον χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είπε, όμως, και πολλά ακόμα που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. «Δεν ακούω πολλά νέα πράγματα», λέει αποστομώνοντας τον δημοσιογράφο που της είπε πως τα νέα της τραγούδια μοιάζουν γραμμένα από πολύ νεότερη μουσικό. «Η μουσική είναι εντελώς ενστικτώδης. Σε όσους μου λένε ότι το είδος της μουσικής που φτιάχνω απευθύνεται σε νέους, απαντώ ότι εγώ ασχολιόμουν με αυτό το είδος πριν καν γεννηθούν». . 

Η επικαιρότητα, λοιπόν, δικαιολογεί να είναι τα φώτα στραμμένα επάνω της. Αν και η δημοσιότητα είναι κάτι που μάλλον δεν στερήθηκε λεπτό αυτές τις οκτώ δεκαετίες. Κι εκείνη, όμως, αν κρίνουμε από τις φιλοδοξίες της (ναι έχει ακόμα πολλές) δεν θέλει να την αφήσουμε στην ησυχία της. «Δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που να νιώσω ότι θέλω να παραιτηθώ. Προς το παρόν αψηφώ το ότι έγινα 80 κι ότι για την κοινωνία είμαι πια συνταξιούχος. Το να είσαι 80 ετών δεν είναι ένα τρομακτικό πράγμα. Τώρα πια η ζωή είναι πολύ πιο ελεύθερη. Εχω περισσότερη ενέργεια, περπατώ πολύ, δουλεύω διαρκώς. Οι 80άρηδες δεν ζουν για τον ύπνο και το φαγητό. Χρειαζόμαστε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια στη ζωή μας. Κι αυτά μας τα προσφέρει η εργασία. Η τέχνη είναι η αναπνοή μου. Εάν δεν το κάνω, αρχίζω να πνίγομαι». 

Εκτός από την τέχνη, τον αθεράπευτο ακτιβισμό της και τα παιδιά της, ασφαλώς το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής της ήταν ο Τζον Λένον για τον οποίο επίσης μιλά πια με λιγότερο κράτημα από ποτέ. Παλαιότερα για παράδειγμα εξέφραζε συνήθως οργή όταν αναφερόταν στους τόνους μελάνι που έχουν χυθεί για να την βρίσουν και να την προσβάλουν. Σήμερα η στροφή είναι σαφής: "Ολο αυτό το βιτριόλι το είχα ως επί το πλείστον μπλοκάρει από την ζωή μου. Ο Τζον κι εγώ ήμασταν δύο μουσικοί και, ταυτόχρονα, καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές και ακτιβιστές. Είχαμε τόσα πολλά να συζητήσουμε. Υπήρξαμε πολύ απασχολημένοι με τις ζωές μας. Οι άνθρωποι που έλεγαν άσχημα πράγματα για μας ήταν πολύ μακριά μας. Είχα μια απίστευτη ζωή, το παραδέχομαι. Δεν εννοώ ότι ήταν παραμυθένια αλλά ήταν μια απίστευτη και πολυάσχολη ζωή". «Οταν τον συνάντησα πρώτη φορά μου φάνηκε πολύ μάτσο τύπος. Αργότερα, συνέχισα να έχω αμφιβολίες για το αν έπρεπε να μπλέξω μαζί του διότι ήταν σαφές ότι το περιβάλλον του με μισούσε. Είχαμε, όμως, τόσα κοινά, παρόλο που εκείνος ήταν από το Λίβερπουλ και εγώ από το Τόκιο. Σκεφτόμασταν τα απλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Γι' αυτό η σχέση μας ήταν ο θρίαμβος της αγάπης». 

Μια αγάπη βεβαίως που πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Μια από τις χειρότερες περιόδους τους ήταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70. "Τη βραδιά που ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζορτζ Μακ Γκόβερν έχασε την Αμερικανική Προεδρεία από τον Ρίτσαρντ Νίξον ο Τζον ήταν εξαιρεικά αναστατωμένος. Είχε πιει πολύ», θυμάται η Γιόκο.
"Ο ακτιβιστής Τζέρι Ρούμπιν μας είχε καλέσει στο διαμέρισμά του. Καταλάβαινα ότι ο Τζον τριγυρνούσε και φλέρταρε στο χώρο, ο οποίος σημειωτέον είχε πολύ λεπτούς τοίχους. Κάποια στιγμή άρχισε να κάνει έρωτα με μια γυναίκα και μάλιστα φωνάζοντας πολύ δυνατά. Κάποιοι από τους παρευρισκομενους προσπάθησαν να δυναμώσουν τη μουσική για να μη ακούσω, αλλά, καθώς το πικάπ έπαιζε Μπομπ Ντίλαν -που δεν είναι και τόσο δυνατή μουσική- δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα. Ηταν μια πολύ τεταμένη σκηνή. Οι προσκεκλημένοι ήταν κυρίως δημοσιογράφοι και πρέπει να πω ότι το αντιμετώπισαν πολύ πολιτισμένα".
Την επόμενη μέρα, στην "απολογία" του ο Λένον ζήτησε συγγνώμη, της μίλησε για την αγάπη του και επικαλέστηκε το μεθύσι του. "Αλλά εγώ ένιωσα ότι αν μπορεί να το κάνει αυτό, θα πρέπει να τον ξεχάσω. Ημασταν μαζί για ένα διάστημα, μου συμπεριφερόταν τόσο καλά, δεν το περίμενα. Παρόλα αυτά του είπα: «Θα πάω στο Λος Άντζελες, κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει»". 

Το ζευγάρι χώρισε για 18 μήνες, διάστημα κατά το οποίο ο Λένον σύναψε σχέσεις με την βοηθό Mέι Πανγκ. Όμως, στα τέλη του 1974, ο ίδιος και η Oνο ξαναβρέθηκαν κι αμέσως μετά εκείνη έμεινε έγκυος στο γιο τους. «Ήταν σπουδαίο το ότι του έδωσα την ελευθερία που χρειαζόταν», λέει σήμερα. «Ήταν η λογική επιλογή. Τότε θυμάμαι είπα: "Αφού, λοιπόν, μπόρεσες να κάνεις αυτό τότε μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις".

Και τέλος μια ερώτηση που μάλλον θέλει να της κάνει όλος ο πλανήτης: "Πώς αντέχει να ζει ακόμα στο διαμέρισμά (στο κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) έξω από το οποίο έπεσε νεκρός ο Λένον από τις σφαίρες του Μαρκ Τσάπμαν;
 «Οι άνθρωποι με ρωτούν συνεχώς γιατί εξακολουθώ να ζω στον τόπο της τραγωδίας. Κι εγώ απαντώ πάντα το ίδιο: Ήταν το σπίτι μας. Και το σπίτι σου δεν το αφήνεις ποτέ. Με ενοχλεί κάποιες φορές που δεν έχω την ιδιωτικότητα που αναζητά, που δεν μπορώ να πάω στο θέατρο γιατί υπάρχουν συνεχώς άνθρωποι που μου μιλάνε. Αλλά αν θέλω να βγω το κάνω τις περισσότερες φορές πολύ νωρίς το πρωί, που δεν με ανησυχεί κανείς".
Και τέλος πάντων, για τον Λένον ενοχλείται όταν την ρωτούν; "Οχι καθόλου. Είναι μια χαρά. Μου λείπει διαρκώς. Κι έτσι όταν οι άνθρωποι μιλούν γι 'αυτόν και με ρωτούν πράγματα, ακούγεται σαν να είναι ακόμα γύρω μου. Και αυτό με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη"...
www.lifo.gr