Την ώθηση την πήρα από μια εσωτερική ανάγκη για προσφορά στον συνάνθρωπο, αλλά και από την επιθυμία να γνωρίσω τον κόσμο της αναπηρίας (νοητική και σωματική) εκ των έσω.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, κατέληξα στο συμπέρασμα πως στη θέα ενός ατόμου με αναπηρία λίγοι είναι αυτοί που θα κορόιδευαν, αρκετοί θα λυπούνταν και οι περισσότεροι θα αδιαφορούσαν. Δεν κρύβω πως ανήκα στη δεύτερη κατηγορία, μιας και έχω έμφυτο το αίσθημα του δικαίου και την αναπηρία τη θεωρώ μεγάλη αδικία!
Είμαι τυχερή, γιατί στο λίγο χρονικό διάστημα που βοηθάω, τα παιδιά κατάφεραν να φέρουν στην επιφάνεια μια ποικιλία θετικών συναισθημάτων. Είχα τη χαρά να τους συνοδεύσω στη διήμερη κατασκηνωτική εκδρομή στο Καβαλάρι, όπου και γνωριστήκαμε καλύτερα. Τους είδα να παίζουν, να γελούν, να χορεύουν, να συμμετέχουν σε δραστηριότητες, συνομίλησα μαζί τους, αλληλοπειραχτήκαμε και όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής, κανείς δεν ήθελε να φύγει!
Από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα στους υπευθύνους του Κέντρου Στήριξης, αφορούσαν στην ερωτική ζωή των ατόμων με αναπηρία. Συνειδητοποίησα πως είναι θέμα taboo. Ουσιαστικά οι γονείς είναι αυτοί που επωμίζονται το βάρος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, αν και από όσο κατάλαβα οι περισσότεροι εθελοτυφλούν.
Ιδιαίτερα στα άτομα μόνο με νοητική υστέρηση, η «σάρκα» έχει τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες με όλους μας. Σε αυτό το σημείο επεμβαίνουν οι συνοδοί και εμποδίζουν τα σεξουαλικώς ικανά άτομα να κοιμούνται μαζί και να απομονώνονται σε χώρους χωρίς επίβλεψη. Για τα περισσότερα όμως παιδιά, ο έρωτας είναι αθώος και πλατωνικός. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί στο μάγουλο, αρκούν για να σκιρτήσει η καρδιά!
Πόσο ωραία ήταν η εικόνα δύο εικοσάχρονων παιδιών να κάθονται στον καναπέ του σαλονιού στο Καβαλάρι, αγκαλιασμένα και πιασμένα από το χέρι! Θέλοντας να κάνω την αυστηρή, φοβούμενη παραπάνω οικειότητα ανάμεσά τους, τους είπα να απομακρυνθούν ο ένας από την άλλη. «Κυρία αγαπιόμαστε. Είναι κακό αυτό;»με ρώτησε το αγόρι. Τα λόγια του με συγκίνησαν. Ήθελα να του πω πως όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι ευλογία να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Περιορίστηκα σε ένα «όχι δεν είναι, αλλά μπορείτε να αγαπιέστε και από απόσταση»! Όπως έμαθα αργότερα τα παιδιά « τα έχουν» ένα χρόνο. Αυτός λιώνει! Την αγαπάει πολύ και τη φροντίζει σαν τα μάτια του. Οι γυναίκες πάλι… ήμαστε πιο σκληρές!
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία. Δυστυχώς όμως δεν εμφανίζεται συχνά.
Γι’ αυτό αν τη δείτε, αρπάξτε την ακόμη και από τα μαλλιά!
Ευαγγελία Γκουνέλα
Υποστηρίκτρια του ΒΗΜΑΤΙΖΩ
0 Σχόλια