Κατάπτωση.
Ενώ η επαγγελματική κόπωση και το στρες είναι κοινωνικώς αποδεκτά προβλήματα, η επαγγελματική ανία θεωρείται κάτι περισσότερο από τη λούφα
Είστε κακόκεφοι όταν τελειώνετε τη δουλειά σας;
Αισθάνεστε κενό;
Καρφώνετε το άδειο βλέμμα σας στον τοίχο;
Μάλλον δεν υποφέρετε από σύνδρομο επαγγελματικής κόπωσης, αλλά από το σύνδρομο επαγγελματικής ανίας, τη νέα ασθένεια στον χώρο της εργασίας.
«Υπολογίζουμε ότι 15% των εργαζομένων υποφέρει από το σύνδρομο επαγγελματικής ανίας» λέει ο Πίτερ Βέρντερ, ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου «Diagnose Βoreout».
Πολλοί εργαζόμενοι αισθάνονται τόσο αμήχανα στο γραφείο ώστε ξοδεύουν μεγάλο μέρος της ημέρας τους προσποιούμενοι ότι εργάζονται.
Αυτό παράγει περισσότερο αρνητικό στρες, ακόμη και από την υπερβολική εργασία.
Το αποτέλεσμα είναι μια κρυφή αλλά σοβαρή κατάπτωση στο γραφείο.
«Είναι πιο εύκολο να παραδεχθείς ότι είσαι αλκοολικός, παρά να πεις στον προϊστάμενο ότι δεν χρησιμοποιείσαι κατάλληλα στη δουλειά σου» σημειώνει ο δεύτερος συγγραφέας του βιβλίου, ο Φίλιπ Ρόθλιν.
Ενώ η επαγγελματική κόπωση και το στρες είναι κοινωνικώς αποδεκτά προβλήματα, η επαγγελματική ανία θεωρείται κάτι περισσότερο από τη λούφα.
Οι συγγραφείς κατέληξαν στα συμπεράσματά τους με βάση μια μελέτη για τον χαμένο χρόνο, την οποία διεξήγαγε το 2005 ο Νταν Μαλακόφσκι.
Το ένα τρίτο από τους 10.000 ερωτηθέντες δήλωσε ότι δεν είχε ενδιαφέρουσα δουλειά, με αποτέλεσμα να ξοδεύει κατά μέσο όρο δύο ώρες την ημέρα σε άσχετα πράγματα για να «σκοτώσει» την ώρα.
Η νέα μελέτη, η οποία έχει γίνει μπεστ σέλερ στον χώρο της εργασίας, έχει πολύ μικρότερο αλλά πιο προσεκτικά επιλεγμένο δείγμα: εκατό μάνατζερ, τραπεζίτες, εργαζόμενοι στις δημόσιες σχέσεις και στη διαφήμιση, οι οποίοι υποτίθεται ότι εργάζονται σε περιβάλλον με πολλές ευκαιρίες και προκλήσεις.
Τα αποτελέσματα, ωστόσο, ήταν ανάλογα.
Το σύνδρομο επαγγελματικής ανίας είναι μέ ρος της δουλειάς στο γραφείο εδώ και πολλά χρόνια. Θυμάμαι ότι όταν δούλευα για τους «Financial Τimes» τη δεκαετία του 1970, οι συνάδελφοι είχαν αναπτύξει το σύστημα «ιταλικό μπουφάν».
Ένα εφεδρικό μπουφάν που έμενε πάντα στο γραφείο, κρεμόταν στην πλάτη της καρέκλας σου, μια μισοάδεια κούπα καφέ έμενε δίπλα στο τηλέφωνό σου και εσύ εξαφανιζόσουν για κάνα δίωρο.
Ο αρχισυντάκτης πίστευε ότι είχες πάει για κάποια δουλειά κάπου στο κτίριο.
Ο Ρόθλιν και ο Βέρντερ καταγράφουν και άλλα τέτοια, παλιά κόλπα.
Μια δήθεν στομαχική διαταραχή είναι από τα πιο δημοφιλή.
«Αυτό που είναι νέο», λέει ο Βέρντερ, «είναι ότι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και το κινητό τηλέφωνο επεξέκτειναν την ακτίνα των εναλλακτικών δραστηριοτήτων. Πότε νομίζεις ότι γράφει ο κόσμος στα μπλογκ;».
Η ικανοποίηση να κλέβει κανείς χρόνο από τη δουλειά του ατονεί γρήγορα.
Μετά, λένε οι δυο Γερμανοί συγγραφείς, υπάρχουν μόνο δύο επιλογές για να αποτραπεί το σύνδρομο: να μιλήσουμε στον εργοδότη μας κινδυνεύοντας να υποστούμε την περιφρόνησή του ή να αλλάξουμε δουλειά.
© Τhe Τimes, Roger Βoyes
0 Σχόλια