Το τρέμουλο είναι πολύ συχνό, αλλά ένας στους τρεις ασθενείς δεν το έχει στα πρώιμα στάδια της νόσου. Ξεκινά συνήθως από το ένα χέρι και μετά εμφανίζεται και στο άλλο. Παρατηρείται κυρίως στην ηρεμία και επιτείνεται όταν ο ασθενής είναι αγχωμένος. Εξαφανίζεται και στη διάρκεια του ύπνου.
Το σύνολο σχεδόν των ασθενών εμφανίζουν αργές κινήσεις, περπατώντας αργά, με τάση να παραπατούν. Η βραδυκινησία γίνεται ακόμη πιο φανερή στην έλλειψη εκφραστικότητας του προσώπου και μειωμένης ταλάντευσης των βραχιόνων κατά το περπάτημα.
Σε πιο προχωρημένη φάση της νόσου, εμφανίζεται διστακτικότητα όταν πρόκειται να ξεκινήσει η βάδιση. Η δυσλειτουργία αυτή καθιστά όλο και πιο δύσκολες τις καθημερινές ασχολίες, όπως το ντύσιμο και το γράψιμο, ενώ η ομιλία γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οι πάσχοντες δυσκολεύονται να σηκωθούν από την καρέκλα ή να κάνουν λεπτές κινήσεις, όπως να κουμπώσουν το πουκάμισό τους.
Η νόσος μπορεί να εκδηλωθεί και με μία σειρά άλλων συμπτωμάτων: Ενοχλήσεις στα χέρια και τα πόδια. Αγχος και κατάθλιψη. Βραδύτητα σκέψης και μνήμης και ανήσυχο ύπνο. Η δυσκοιλιότητα και τα προβλήματα κύστης είναι πολύ συνηθισμένα και ιδιαίτερα η τάση για συχνή ούρηση με αίσθημα επείγουσας ανάγκης. Σεξουαλικά προβλήματα μπορεί, επίσης, να απασχολούν αρκετούς ασθενείς.
Για τον έλεγχο των συμπτωμάτων, βασική προϋπόθεση είναι η τήρηση της φαρμακευτικής αγωγής, την οποία θα ορίσει ο γιατρός. Η αγωγή επιλέγεται ανάλογα με τα συμπτώματα και τις ανάγκες κάθε ασθενούς.
Eρευνα και θεραπεία
Οι επιστήμονες ερευνούν συστηματικά τη νόσο Πάρκινσον, προκειμένου να διαμορφώσουν μία αποτελεσματική θεραπεία. Μία από τις πρόσφατες εξελίξεις είναι ο έλεγχος της νόσου με βλαστικά κύτταρα από τον μυελό των οστών.
Η μέθοδος δοκιμάστηκε από Ιάπωνες ειδικούς σε πειραματόζωα, τα οποία δεν θεραπεύτηκαν εντελώς, αλλά εμφάνισαν βελτίωση των κινητικών τους δεξιοτήτων, με ασφαλή τρόπο. Τα βλαστικά κύτταρα είναι αρχέγονα κύτταρα, τα οποία μπορούν να μετατρέπονται σε ωριμότερα κύτταρα μέσα στο σώμα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η νόσος Πάρκινσον είναι ένα προσφερόμενο πεδίο εφαρμογών για θεραπείες με αρχέγονα κύτταρα, επειδή τα πάσχοντα άτομα έχουν χάσει νευρώνες, οι οποίοι παράγουν τη νευροδιαβιβαστική ουσία ντοπαμίνη. Εάν τα χορηγούμενα βλαστικά κύτταρα μπορέσουν στο εργαστήριο να εξελιχθούν σε υγιείς ντοπαμινεργικούς νευρώνες και στη συνέχεια τοποθετηθούν μέσα στην παρεγκεφαλίδα, είναι πιθανό οι ασθενείς να μπορέσουν να ανακουφιστούν από την αστάθεια, την απώλεια της ισορροπίας, τη σιελόρροια και τα άλλα επώδυνα συμπτώματα της νόσου.
Διάσημοι ασθενείς
Μάο Τσετούνγκ (1893 - 1976). Ηγέτης της Kινεζικής Eπανάστασης, σημαντικός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης του 20ού αιώνα. Αφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 82 ετών, από επιπλοκές της νόσου Πάρκινσον που τον ταλαιπωρούσε επί σειρά ετών.
Αδόλφος Χίτλερ. Η υγεία του δικτάτορα αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης και αντιπαράθεσης. Σε φιλμ επικαίρων που έχει τραβηχθεί λίγο πριν από την κατάληψη του Βερολίνου από τους συμμάχους, εμφανίζεται να έχει το χαρακτηριστικό τρέμουλο στο αριστερό του χέρι.
Φρανσίσκο Φράνκο. Ο Ισπανός δικτάτορας (1892 - 1975) κυβέρνησε από το 1939 έως το 1974, έχοντας αναλάβει την εξουσία ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα και εμφύλιο πόλεμο. Το 1975, έπεσε σε κώμα, πάσχοντας από μία σειρά παθήσεων, μεταξύ των οποίων και η νόσος Πάρκινσον.
Πάπας Ιωάννης Παύλος Β'1920 - 2005). Ο κατά κόσμον Κάρολος Ιωσήφ Βοϊτίλα ήταν Πολωνός και έγινε το 1978 ο πρώτος μη Ιταλός πάπας τα τελευταία 455 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 85 ετών, βαριά άρρωστος, ενώ έπασχε και από νόσο Πάρκινσον.
Σαλβαδόρ Νταλί (1904 - 1989). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους, ο οποίος συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κύμα του υπερρεαλισμού. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 η νόσος Πάρκινσον άρχισε να επηρεάζει αρνητικά το έργο του.
Μοχάμεντ Αλι. Γεννήθηκε το 1942 στις ΗΠΑ και θεωρείται ένας από τους καλύτερους πυγμάχους όλων των εποχών. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κάσιους Μαρσέλους Κλέι και το 1983 διαγνώστηκε ότι πάσχει από Πάρκινσον.
Μάικλ Φοξ. Ο Αμερικανός ηθοποιός γεννήθηκε το 1961. Διαγνώστηκε με την πάθηση το 1991 και το 1998 το ανακοίνωσε δημοσίως. Το 2000, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, εξαιτίας της επιδείνωσης των συμπτωμάτων του.
0 Σχόλια