Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ο Ισθμός της Κορίνθου.
Η Πελοπόννησος ήταν ενωμένη με την στερεά Ελλάδα και όποιος ήθελε να πάει Πειραιά - Πάτρα δια θαλάσσης, έπρεπε να κάνει το γύρο της Πελοποννήσου.
Είχαν εφεύρει όμως μία – κουραστική - εναλλακτική λύση:
Έσερναν τα καράβια πάνω σε κορμούς δένδρων και τα
περνούσαν απέναντι δια ξηράς.
Επίπονη η εναλλακτική αλλά στη διαδρομή – που κρατούσε μέρες – υπήρχαν κάτι ¨ΟΙΚΟΙ¨ με κοπέλες όμορφες, πρόθυμες και περιποιητικές.
Οι ναυτικοί, για ευνόητους λόγους, προτιμούσαν τον δια ξηράς δύσκολο δρόμο και οι στεριανοί έλεγαν –και είχαν δίκιο– πως το μουνί σέρνει καράβι.
Αιώνες αργότερα, οι ναυτικοί – κυρίως οι Έλληνες – αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως μερακλήδες.
Δεν υπήρχε λιμάνι που να μην έχουν και μία αρραβωνιάρα. Δεν υπήρχε πόρνη λιμανιού που δεν μιλούσε Ελληνικά.
Δυστυχώς όμως, οι φορτοεκφορτώσεις των πλοίων ολοκληρώνονταν με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι ναυτικοί ήταν αχόρταγοι και ποτέ τους δεν επέστρεφαν έγκαιρα.
Τα πλοία έμεναν δεμένα να τους περιμένουν.
Και είχαν δίκιο οι αγανακτισμένοι καραβοκύρηδες να λένε πως το μ0@%& δένει καράβι.
0 Σχόλια