Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, ο΄πότε καθιερώθηκε ο όρος "vegetarianism", η χορτοφαγική διατροφή στους καλλιεργημένους κύκλους της Δύσης ονομαζόταν "πυθαγόρειος δίαιτα"
Κι αυτό διότι ο Πυθαγόρας, γιος του Μνήσαρχου, τον οποίο οι περισσότεροι νεοέλληνες γνωρίζουν μόνο εξαιτίας της βασανιστικής απόδειξης ενός σχετικού με το ορθογώνιο τρίγωνο θεωρήματος, αποτελεί εμβληματική μορφή στην ιστορία της ακρεατοφαγίας.
Η Σχολή που ίδρυσε γύρω στο 530 π.Χ. στον Κρότωνα της Καλαβρίας επέδρασε ουσιαστικά στη διαμόρφωση πολλών ιδεών που σημάδεψαν τον αρχαίο κόσμο. Τα μέλη της εφάρμοζαν την κοινοκτημοσύνη, αποδέχονταν την ισότητα αντρών και γυναικών, συνεργάζονταν αρμονικά και ασπάζονταν τη θεωρία περί μεταμψύχωσης, πράγματα ασφαλώς πολύ προχωρημένα για τα ήθη της εποχής.
Τίποτα γραμμένο από το χέρι του Πυθαγόρα δεν σώζεται. Γνωρίζουμε όμως πως οι μυστηριακές λατρείες στις οποίες μυήθηκε κατά τη μακροχρόνια παραμονή του στην Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τη διδασκαλία του.
Δεν προσμένετε, ελπίζω, από τούτη τη σελίδα να σας αποκαλύψει τα πυθαγόρεια μυστικά για τον τρόπο με τον οποίο οι αριθμοί ελέγχουν τα μυστικά του σύμπαντος και για το πώς ακριβώς η ψυχή περιπλανιέται σε διαφορετικά σώματα. Μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτά όταν θα βρείτε λίγο ελεύθερο χρόνο.
Πιστεύω, πάντως, ότι οι σχετικές με τη χορτοφαγία ορμήνειες του Πυθαγόρα, τις οποίες θα παραθέσω, έστω διανοητικώς, θα σας αγγίξουν. Μάλλον γιατί μας είναι οικείες, έτσι στενά όπως συγγενεύουν με ένα σύγχρονο ρεύμα σκέψης, το οποίο πάντρεψε τον πασιφισμό με τη χορτοφαγία, και μετά τους προίκισε με δόγματα των ανατολικών θρησκειών (βλέπε κάρμα).
Ο Πυθαγόρας, λοιπόν, ζητούσε από τους μαθητές του να ζουν κυρίως με λαχανικά, κεχρί, ψωμί και μέλι, να απέχουν από τις ζωτικές τροφές και να προσκυνούν μόνο αναίμακτους βωμούς. Γιατί πίστευε ότι τα ζώα έχουν, όπως εμείς, ψυχή και μαζί με αυτά αποτελούμε τα μέλη μιας αδελφότητας. Θεωρούσε έτσι κανιβαλική πράξη την κατανάλωση σφαγμένου ζώου και προειδοποιούσε για την τρομακτική επίδραση της σάρκας του στην ψυχή εκείνου που την καταβροχθίζει.
Απέφευγε πάντοτε την επαφή με χασάπηδες, κυνηγούς και θυσιαστές. Προέτρεπε τους νομοθέτες να απέχουν από τις έμψυχες τροφές, γιατί αλλιώς, καθώς επιδεικνύουν σκληρότητα και απληστία, δεν μπορούν να εμπνεύσουν στους πολίτες τη δικαιοσύνη.
Και τέλος, σύμφωνα με τον Οβίδιο, ο Πυθαγόρας αναρωτιόταν για το "πως μπορείς να σφάζεις το ζώο τη στιγμή που ακούς τα γοερά, σαν του μικρού παιδιού, παρακάλια του; Και πώς τρως το πουλί που για καιρό πολύ το τάιζες; Τέτοιες πράξεις καθόλου δεν απέχουν από το φόνο. Και για τι άλλα εγκλήματα, άραγε, σε προετοιμάζουν;"
Αλήθειες που λέγονται με λόγια κοφτά...
Ορέστης Δαβίας
0 Σχόλια