Η σταύρωση ως θανατική ποινή

Τη θανατική ποινή της Σταύρωσης τη συναντάμε σε πολλούς ανατολικούς λαούς.
Στους Εβραίους δεν υπήρχε.
Την έφεραν οι Ρωμαίοι, αλλά δεν την επέβαλαν σε Ρωμαίους πολίτες.
Επιβαλλόταν σε μεγάλους εγκληματίες, δούλους και αιχμαλώτους πολέμου.
Έτσι, εκτός από οδυνηρή και απάνθρωπη, ήταν και ατιμωτική ποινή.
Ο κατάδικος κουβαλούσε το σταυρό ή μόνο το οριζόντιο δοκάρι του στον τόπο της εκτέλεσης. Εκεί κάρφωναν ή έδεναν τα χέρια και τα πόδια του πάνω στο σταυρό.
Ο θάνατος στο σταυρό προερχόταν από προοδευτική ασφυξία, επειδή το βάρος του σώματος πίεζε τη θωρακική κοιλότητα και δεν επέτρεπε την είσοδο αρκετού οξυγόνου στους πνεύμονες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή δηλητηρίαση των οργάνων του σώματος.
Έτσι οι σταυρωμένοι έβρισκαν ένα μαρτυρικό και αργό θάνατο, που κάποιες φορές κρατούσε και μέρες.
Το μαρτύριο επέτειναν η πείνα, η δίψα και οι πόνοι.
Όταν ήθελαν να επισπεύσουν το θάνατο (όπως στην περίπτωση του Ιησού επειδή ξημέρωνε η γιορτή του Πάσχα), έσπαζαν με χοντρά ραβδιά τα πόδια των κρεμασμένων.
Έτσι η ασφυξία γινόταν μεγαλύτερη.
Για να μετριάσουν την αντίσταση του σταυρωμένου, συνήθιζαν να του δίνουν να πιει κρασί ανακατεμένο με ένα αναισθητικό.

(Ο Ιησούς δεν δέχτηκε να το πιει: Μκ 15,23)