Έχοντας τις επιστημονικές έρευνες - βάσει κλινικών παρατηρήσεων - που αφορούν στα ενεργά συστατικά των φυτών, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές γνώσεις των θεραπευτικών ιδιοτήτων τους, μπορούμε να έχουμε μια πιο σφαιρική άποψη για τη θεραπευτική τους αξία.
Ας δούμε, ενδεικτικά, τις ιδιότητες και τη χρήση κάποιων εξ αυτών:
Από τα πολύ παλιά χρόνια είναι γνωστές οι πολύτιμες φαρμακευτικές του χρήσεις. Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούνταν για το άσθμα, τα προβλήματα του στήθους και τα στομαχικά έλκη. Έρευνες έχουν δείξει ότι, όταν αποδομηθεί στο έντερο, παρουσιάζει αντιφλεγμονώδη και αντιαρθριτική δράση. Διεγείρει την παραγωγή ορμονών από τα επινεφρίδια και μειώνει τη διάσπαση των
στεροειδών από το συκώτι και τα νεφρά.
Είναι ένα από τα σημαντικότερα ηρεμιστικά βότανα, περισσότερο γνωστό για το γλυκό του άρωμα απ ότι για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Τόπος προέλευσης του φυτού η Γαλλία και κάποιες περιοχές της δυτικής Μεσογείου. Ευρέως καλλιεργείται για το πτητικό του έλαιο. Έγινε δημοφιλές ως φάρμακο στα τέλη του Μεσαίωνα. Η περιγραφή της χρήσης του συγκεκριμένου βοτάνου από
τον βοτανολόγο Τζον Πάρκινσον ήταν η εξής: "Ιδιαίτερα καλή η χρήση του για την ψυχική οδύνη και τους πόνους του κεφαλιού και του μυαλού". Έρευες που έγιναν για πολλές δεκαετίες στο αιθέριο έλαιο της λεβάντας απέδειξαν ότι έχει χαμηλή τοξικότητα και αξιόλογη αντισηπτική/αντιβακτηριδιακή δράση. Έχει αναλγητικές ιδιότητες και καταπραΰνει τη νευρική διέγερση. Τα άνθη της λεβάντας (ολόκληρα) καταπραΰνουν τους πόνους στα έντερα, μειώνουν τα πρηξίματα και τα αέρια. Όταν χρησιμοποιούνται εξωτερικά έχουν δράση εντομοκτόνου και φλογιστική (ερεθίζουν και διεγείρουν τοπικά την κυκλοφορία του αίματος). Όπως και άλλα βότανα με σημαντική περιεκτικότητα σε πτητικό έλαιο, έτσι και η λεβάντα καταπραΰνει τη δυσπεψία και απαλύνει τους κολικούς.
Έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο δυναμωτικό των πνευμόνων. Ακόμα πιο σημαντικό είναι για τα παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό - ανάμεσα στα φυτά - για τον κοκίτη, την παιδική αρρώστια. Το πτητικό έλαιο του θυμαριού είναι έντονο αντισηπτικό. Το συστατικό θυμόλη είναι το πιο αποτελεσματικό αντιμυκυτιακό. Το έλαιο είναι αποχρεμπτικό και διώχνει τους σκώληκες. Έρευνες που έγιναν στη δεκαετία του '90 στη Σκωτία έδειξαν ότι το θυμάρι και το πτητικό του έλαιο έχουν μία αξιοσημείωτη τονωτική επίδραση στον οργανισμό, ενισχύοντας τη φυσιολογική λειτουργία του, καθυστερώντας παράλληλα το γήρας του.
Στην αρχαία Ελλάδα, η δάφνη χρησιμοποιούνταν από την Πυθία στο Μαντείο των Δελφών. Ήταν αφιερωμένη στους θεούς του Απόλλωνα και Ασκληπιό, οι οποίοι ήταν θεοί της ιατρικής. Πίστευαν ότι έχει ισχυρή προστατευτική, επουλωτική δράση. Ο Έλληνας γιατρός Διοσκουρίδης (1ος μ.Χ αιώνας) έγραψε ότι ο φλοιός της δάφνης "σπάει πέτρες στα νεφρά και γενικά είναι καλός για τις ασθένειες των νεφρών" Η δάφνη βοηθάει στη θεραπεία διαταραχών του ανώτερου τμήματος της αναπνευστική οδού, καταπραΰνει τους αρθριτικούς πόνους και τις φαγούρες. Είναι κατευναστική για το στομάχι, διεγείρει την όρεξη. Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται κυρίως για εντριβές, διαλυμένο καλά σε έλαιο βάσης και για μασάζ για τους πόνους στις αρθρώσεις και τους μυς. Αφέψημα των φύλλων μπορεί να προστεθεί στο νερό του μπάνιου για να ανακουφίσει τα πονεμένα πόδια.
"30 ημέρες υγεία"
0 Σχόλια