"΄Ελα, ρε φίλε, σπουδαία τα λάχανα", κουνώντας κιόλας στον αέρα το χέρι για να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα.
Εσύ παγώνεις τότε....
"Ωχ, πέσαμε στα λάχανα" σκέφτεσαι και μένεις μετέωρος, ζυγίζοντας νοερά τα επιχειρήματά σου.
Αν κρίνεις - σε μια στιγμή μέσα πρέπει να γίνουν όλα αυτά - ότι στο ζήτημα μπορεί και να έδωσες πιο μεγάλη βαρύτητα από όσο πρέπει, χαμογελάς συγκαταβατικά και η κουβέντα τελειώνει εκεί.
Αν όμως εξακολουθεί να σε πνίγει το δίκιο;
Τότε, εφόσον είσαι και κομματάκι τζόρας, θα εκτοξεύσεις φοβερές απειλές: "Θα τον φάω λάχανο, να του πεις να φυλάγεται".
Το χόνδρινες ίσως λίγο, αλλά είναι που η μαγκιά και ο τσαμπουκάς τρέχουν παιδιόθεν από τα μπατζάκια σου.
Αν πάλι τέτοιο αρειμάνιο ύφος είναι ξένο προς την αγωγή σου ή αντιστρατεύεται το μειλίχιο στυλ που με κόπο έχτισες, μπορείς να πλασάρεις το αινιγματικό αλλά αρκούντως απειλητικό: "Καλά, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός και τα παραπούλια"
Είναι στα αλήθεια τρομερό τι μυστικές δυνάμεις κρύβονται μέσα στο κεφάλι του λάχανου....
0 Σχόλια