Σύμφωνα με έρευνες, οι γυναίκες με αναπηρία σήμερα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν:
* δυσκολία ένταξης στο εκπαιδευτικό σύστημα.
* δυσκολία ένταξης στην παραγωγική διαδικασία.
* δυσκολία για αυτονομία και ανεξαρτησία.
* δυσκολία ένταξης στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα της κοινωνίας (τοπικής και ευρύτερης).
* δυσκολία ενεργούς ένταξης στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για τις πολιτικές και τα προγράμματα που τις αφορούν άμεσα.
* δυσκολία δημιουργίας οικογένειας.
* απειλούνται συχνότερα από την φτώχεια και την εξαθλίωση.
* βιώνουν κακή εναρμόνιση ιδιωτικής και επαγγελματικής ζωής.
* διατρέχουν συχνά μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν βία, κακοποίηση και εκμετάλλευση.
Οι γυναίκες ΑμεΑ στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το τεράστιο πρόβλημα της αποδοχής.
Και αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι με αναπηρίες συχνά αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι "χωρίς φύλο" και όταν πρόκειται για γυναίκες με αναπηρία, που ζουν σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, η διάκριση τότε είναι σαφώς διπλή.
Γυναίκες με αναπηρία και βία.
Σύμφωνα με έρευνες στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, και τις ΗΠΑ διαπιστώνεται ότι περισσότερο από το 1/2 του αριθμού των γυναικών με αναπηρία, έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση, σε σύγκριση με το 1/3 των γυναικών που δεν έχουν αναπηρία.
Οι γυναίκες και τα κορίτσια με αναπηρία διατρέχουν συχνά μεγαλύτερο κίνδυνο βλάβης ή κακοποίησης, παραμέλησης ή αμελούς μεταχείρισης και εκμετάλλευσης.
Συχνά είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και βιώνουν την κοινωνική περιθωριοποίηση από τους άνδρες.
Επίσης, πολύ συχνά πέφτουν θύματα βίας από ένα μέλος της οικογένειας ή από το ίδιο το άτομο που τις φροντίζει και σπανίως προβαίνουν σε καταγγελία, λόγω της εξάρτησης που έχουν από τον φροντιστή τους και λόγω της μη οικονομικής τους ανεξαρτησίας.
Σύμφωνα δε με τις ίδιες έρευνες, οι Γυναίκες ΑμεΑ που διαβιώνουν σε κλειστές ιδρυματικές δομές, φέρονται να είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στη βία και τη σεξουαλική κακοποίηση.
Γυναίκες με αναπηρία και υγεία.
Σύμφωνα πάλι με την έρευνα, ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών ΑμεΑ δεν παρακολουθείται από γιατρούς και δεν πραγματοποιούν προληπτικές εξετάσεις.
Οι λόγοι που επιβάλλουν κάτι τέτοιο, έχουν να κάνουν με τη δυσκολία στη μετακίνηση, τη δυσκολία στην πρόσβαση σε νοσοκομεία και ιατρεία το μικρό εισόδημα και η μη κάλυψη των εξόδων από τα ασφαλιστικά ταμεία, το χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσής, την έλλειψη αυτονομίας, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Αποτέλεσμα, η γενικότερη επιδείνωση της υγείας τους.
Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, μάλιστα, σύμφωνα με καταγγελίες του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ατόμων με αναπηρία, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι πραγματοποιείται αναγκαστική στείρωση σε πολλά άτομα (περισσότερο γυναίκες, κορίτσια) με νοητικές ή ψυχοκοινωνικές αναπηρίες, (είτε χωρίς τη συγκατάθεσή τους, είτε επειδή δεν τους εξηγείται αναλυτικά ο σκοπός της ιατρικής πράξης), με το πρόσχημα της καλύτερης ζωής του ατόμου.
Γυναίκες με αναπηρία και φτώχεια.
Ενώ το ποσοστό των ανθρώπων με αναπηρία που ζουν στα όρια της φτώχειας, παρουσιάζεται ιδιαιτέρως υψηλό, σε ό τι αφορά τις γυναίκες ο κίνδυνος αυξάνεται ανησυχητικά.
Ο κοινωνικός δηλαδή αποκλεισμός των ατόμων με αναπηρίας, μια διαδικασία κατά την οποία τα άτομα αυτά εξωθούνται στο περιθώριο της κοινωνίας και εμποδίζεται η πλήρης συμμετοχή τους σ αυτήν, μέσω της κακής πρόσβασης στην εκπαίδευση, στην απασχόληση και το εισόδημα, φαίνεται, σύμφωνα με εκτεταμένες επιστημονικές έρευνες να αφορά περισσότερο τις γυναίκες ΑμεΑ.
Ο λόγος που δυσχεραίνει την αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άνδρες ΑμεΑ, οφείλεται κυρίως στην περιορισμένη πρόσβαση τους στην αγορά εργασίας.
Αποδεικνύεται ότι δεν έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στην εκπαίδευση, δεν αποκτούν επαγγελματική κατάρτιση και εμπειρία και ως εκ τούτου υφίστανται διακρίσεις στον τομέα της απασχόλησης, γεγονός που συμβάλλει σε κοινωνικό αποκλεισμό, χαμηλή αυτοεκτίμηση και μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση από την οικογένεια.
Σε περιόδους δε οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, οι γυναίκες ΑμεΑ είναι πιο ευάλωτες στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Γυναίκες με αναπηρία και μη εναρμόνιση ιδιωτικής και επαγγελματικής ζωής.
Παρατηρείται εξαιτίας των στερεοτύπων, έλλειψη αποδοχής της μητρότητας των γυναικών με αναπηρία, ενώ για αυτές που αποκτούν παιδιά, η ανατροφή καταλήγει να είναι δύσκολο έργο.
Η πολιτεία μη έχοντας καταφέρει να παρέχει υπηρεσίες υποστήριξης της οικογένειας, περιορίζει τις δυνατότητες των γυναικών με αναπηρία, αλλά και των μητέρων παιδιών με αναπηρία, να συνδυάσουν τη μητρότητα με την επαγγελματική σταδιοδρομία.
Οι μητέρες κυρίως παιδιών με αναπηρία, σύνδρομο dawn, αυτισμό, βαριά και πολλαπλή αναπηρία, ψυχική αναπηρία κλπ, αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες προκειμένου να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς ρόλους, χωρίς την υποστήριξη της πολιτείας. Για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς.
FAIH
0 Σχόλια