Βίκτορ Ουγκό : Το Ελληνόπουλο

Τούρκοι διαβήκαν.
Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ ολόμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα, με τα κρασιά, με τα δεντρά, τ αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια καθρέπτιζε μες στα νερά.
Ερμία παντού.
Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο, στου κάστρου τα χαλάσματα, κάποιο παιδί μονάχο κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη μες στην αφάνταστη φθορά..
- Φτωχό παιδί, πού κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες, για να μην κλαις λυπητερά, τι ήθελες τάχα να χες;..
- Διαβάτη, μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι βόλια, μπαρούτι θέλω, νά! (απόσπασμα)