«Αριστερό μου πόδι». Δεν τους υποδύεται απλώς. Είναι όλοι αυτοί.
Ο πιθανότατα καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του, όταν πρόκειται για την τέχνη του, δεν κάνει εκπτώσεις. Ο άνθρωπος που έζησε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι επί μήνες για να μπει στο πετσί ενός χαρακτήρα με κινητικά προβλήματα, που παράτησε τα εγκόσμια και επί μήνες τριγυρνούσε με ένα τουφέκι και ένα καλάμι ψαρέματος για να γίνει ο τελευταίος των Μοϊκανών, που διάβασε εκατό βιβλία για να ξεκοκαλίσει κάθε πτυχή της προσωπικότητας του Λίνκολν, και που κυκλοφορούσε για μια χρονιά με ημίψηλο 19ου αιώνα στο Μανχάταν για να μην χάσει την αίσθηση της εποχής του ρόλου του, αξίζει όχι απλώς το Όσκαρ, αλλά και την εκτίμηση σύσσωμης της έβδομης τέχνης.
Η μητέρα του, Jill, ήταν επίσης ηθοποιός, ενώ ο πατέρας του, Cecil, ήταν ποιητής, και μάλιστα διετέλεσε «εθνικός ποιητής» της Βρετανίας – από αυτούς στους οποίους η κυβέρνηση συνήθιζε να αναθέτει σε κάποιον την δημιουργία ποιημάτων για ειδικές περιστάσεις. Η αδερφή του, Tamasin, εξελίχθηκε σε σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ, ενώ ακόμη και ο… παππούς του, Sir Michael Balcon, σχετιζόταν με την έβδομη τέχνη, αφού υπήρξε ένας από τους ανθρώπους πίσω από τα Ealing Studios, τα περίφημα κινηματογραφικά στούντιο της Βρετανίας μέσα από τα οποία «ξεπήδησαν» οι καλύτερες κωμωδίες της Γηραιάς Αλβιόνας.
Η «αυτοκρατορική» του εμφάνιση και οι καλοί του τρόποι δεν τον βοήθησαν όταν η οικογένειά του μετακόμισε στα νότια του Λονδίνου, όπου τα πιο «λαϊκά» παιδιά τον πείραζαν και του έκαναν την ζωή δύσκολη επειδή έδειχνε «σνομπ». Εκείνος έμαθε να μιλά με την προφορά τους, να χειρονομεί όπως αυτοί και να υιοθετεί τις συνήθειές τους για να γίνει «ένας από αυτούς», κάτι που ο ίδιος θεωρεί την πρώτη πειστική ερμηνεία της ζωής του.
Η πρώτη (και επισήμως πια) ερμηνεία του σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών, και συγκεκριμένα στο “Sunday, Bloody Sunday” στην οποία ανέλαβε τον ρόλο ενός μικρού βάνδαλου της γειτονιάς. Μπορεί το όνομά του να μην αναφέρεται ούτε στα credits της ταινίας, αλλά ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία αυτή σαν παραδεισένια, αφού, όπως είπε, πληρώθηκε δύο δολάρια για να καταστρέψει ακριβά αυτοκίνητα, παρκαρισμένα έξω από την τοπική εκκλησία.
Ευτυχώς για όλους, η αίτησή του να εκπαιδευθεί και να δουλέψει ως επιπλοποιός δεν έγινε δεκτή, κι έτσι στράφηκε στις θεατρικές σπουδές. Οι πρώτες παραστάσεις και τηλεοπτικές δουλειές για το BBC δεν άργησαν να έρθουν, ενώ στην συνέχεια προέκυψαν οι πρώτοι ρόλοι σε μεγάλες ταινίες, όπως το “Gandhi”, το “Another Country”, το “The Bounty”, το “A Room with a view” και το αμφιλεγόμενο “My beautiful Laundrette”, στο οποίο ενσάρκωσε έναν ομοφυλόφιλο άνδρα σε διαφυλετική σχέση.
Κατά την διάρκεια των θεατρικών σπουδών του στην Βρετανία, ο Day Lewis γνώρισε την οικογένεια των Οικονόμου, μέλη της οποίας σπούδαζαν στην ίδια σχολή μαζί του. Από τότε, έχει κρατήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τον Κώστα και την Δάφνη Οικονόμου και τα παιδιά τους, τον σκηνοθέτη Γιώργο και την καλλιτεχνική φωτογράφο Μαριάννα Οικονόμου. Χάρη σε πρόσκληση της Δάφνης Οικονόμου, προέδρου της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, ο Daniel Day Lewis βρέθηκε την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Παλλάς, όπου έγινε η επίσημη ελληνική πρεμιέρα του «Lincoln». Τα έσοδα από την πρεμιέρα θα διατεθούν για τους σκοπούς της Εταιρείας, ενώ ο Day Lewis, απλός και φιλικός, γοήτευσε το κοινό και απάντησε σε όλες του τις ερωτήσεις.
Ας επιστρέψουμε και πάλι στο παρελθόν του ηθοποιού: Με την συμμετοχή του στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» αρχίζει να χτίζεται και ο μύθος της μεθόδου του στην προσέγγιση των ρόλων. Όπως αποκάλυψαν οι συνάδελφοί του μετά τα γυρίσματα, ο Day Lewis έμαθε τσέχικα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και αρνήθηκε να «βγει» από τον ρόλο καθ’ όλη την διάρκεια της παραγωγής.
Το 1989 ήταν η χρονιά που γυρίστηκε το «Αριστερό μου πόδι», και ο Day Lewis έβαλε μπρος για τα καλά την περίφημη «μέθοδό» του, την βουτιά μέσα στην ψυχή των ρόλων του. Για να υποδυθεί τον καλλιτέχνη με τα κινητικά προβλήματα, ρόλος που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ, επισκεπτόταν πολύ συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα την κλινική του Sandymount στο Δουβλίνο, όπου συναναστρεφόταν με ΑΜΕΑ, και έκανε παρέα ακόμη και με ανθρώπους που είχαν προβλήματα με την ομιλία τους. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, μάλιστα, η μέθοδος μεταμορφώθηκε σε… εκκεντρικότητα (τουλάχιστον έτσι το είδαν οι τεχνικοί της παραγωγής): Ακόμη κι όταν η κάμερα δεν έγραφε, αρνιόταν να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα, και ανάγκαζε τους τεχνικούς να τον μεταφέρουν πάνω από τα καλώδια και τα σκηνικά για να μην βγει από τον ρόλο – όπως δήλωσε, ήθελε να βιώσει όλες τις πτυχές της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου, ακόμη και τις ντροπιαστικές του στιγμές. Τελικά, έσπασε δύο πλευρά εξαιτίας της στάσης του σώματός του στο αμαξίδιο, την οποία διατήρησε επί πολλές εβδομάδες.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινούν τα γυρίσματα του «Τελευταίου των Μοϊκανών», και φυσικά, ο Daniel Day Lewis βρίσκει την ιδανική αφορμή να ξαναβουτήξει σε άλλον έναν κόσμο, άγνωστο ως τότε στον ίδιο. Κάπως έτσι βρέθηκε να ζει μέσα στο δάσος όπου υποτίθεται πως κινείται ο ήρωάς του, ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα για να προετοιμάσει κατάλληλα το σώμα του, έμαθε να γδέρνει ζώα και περνούσε τις μέρες του κατασκηνώνοντας, ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Στα γυρίσματα, δεν αποχωρίστηκε ποτέ την καραμπίνα του, για να μην βγει από το «πετσί» του ρόλου.
www.in2life.gr
0 Σχόλια