Η προσπάθεια διάσωσης του γραπτού και προφορικού τους λόγου δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Ακόμη και η αλληλογραφία τους, τα κείμενα και οι προκηρύξεις του Αγώνα, ήταν αδύνατον να αποδοθούν με τη φυσικότητα και την απλότητα των λόγων τους, εφόσον αυτά τα αναλάμβαναν οι γραμματικοί τους, προύχοντες και Φαναριώτες, οι λόγιοι της εποχής, άνθρωποι με μόρφωση, που επιμελούνταν τα κείμενα.
Τα παλληκάρια που σήκωσαν στον ώμο τους το φορτίο της Επανάστασης ήταν άνθρωποι απλοί, αγράμματοι, πολλές φορές αλλόγλωσσοι ή δίγλωσσοι, αμόρφωτοι χωρικοί που δεν είχαν τη δυνατότητα χρήσης μιας γλώσσας επιμελημένης με ωραία και θαυμαστή φρασεολογία ή πλούσιο λεξιλόγιο.
Ο λόγιος λόγος ήταν κάτι άγνωστο για τους αγωνιστές μας, οι οποίοι υπήρξαν πολύ αθυρόστομοι.
Από τις αθυροστομίες τους έχουν διασωθεί ελάχιστες, μιας και η ευπρέπεια που επέβαλλε ο γραπτός λόγος δεν επέτρεψε ούτε στους ίδιους να τις συμπεριλάβουν αργότερα στα απομνημονεύματά τους. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως πριν από κάθε μεγάλη μάχη οι αντίπαλοι ξεκινούσαν να μιλούν ήρεμα ο ένας στον άλλον μέχρι να καταλήξουν σε ακατάσχετες ύβρεις για τη θρησκεία τους. Οι ύβρεις αυτές, που διατυπώνονταν συνήθως στην αλβανική γλώσσα, έδιναν το σύνθημα της μάχης και εξέφραζαν το πάθος και το μίσος για τον αντίπαλο.
Μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες και πολυτιμότερες πηγές της γλαφυρότητας και παρορμητικότητας του λόγου του 1821 ήταν ο Μακρυγιάννης.
Η έντονη, πληθωρική του προσωπικότητα αναδεικνύεται μέσα από τ απομνημονεύματά του.
Συγχρόνως αναδεικνύεται όλη του η ειλικρίνεια και η ρεαλιστική απόδοση μιας ιστορικής και μεγαλειώδους εποχής.
Με τα λίγα γράμματα που γνώριζε, απαλλαγμένος από υποκριτική ευγένεια και επιτηδεύσεις, περιγράφει τα γεγονότα με περισσή γλαφυρότητα, όπως ακριβώς τα βίωσε.
("Ο Τούρκος, που πολεμάγει δια την πίστιν του, μας γάμησε το κέρατο με τα κανόνια και τις μπόμπες...").
Τα απομνημονεύματά του αποτελούν ένα θησαυρό της Επανάστασης του 1821 που μας βοηθά να έρθουμε κοντά στους αγωνιστές μας, να τους γνωρίσουμε και να ζήσουμε μαζί τους τις μεγάλες νίκες χωρίς να τις διαστρεβλώσουμε και χωρίς να προσδώσουμε έναν άλλο, "ευγενή" χαρακτήρα που δεν προσιδίαζε στη μεγαλειώδη αντίσταση των Ελλήνων κατά την ηρωική εκείνη εποχή.
Οι αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.
Στόχος τους ήταν όχι η μόρφωση και ο επιδέξιος χειρισμός της γλώσσας, αλλά η κατάκτηση της ελευθερίας
Ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της Επανάστασης που διακρινόταν για την ανεξέλεγκτη αθυροστομία του, ήταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Ο Παπαρρηγόπουλος τον περιγράφει ως εξής: ''Αμα όμως εκορυφώθη η κοινή απελπισία, ο Καραϊσκάκης εγένετο άλλος άνθρωπος.
Ενόμιζες ότι η εκπνέουσα της Επαναστάσεως θρυαλλίς ανήψεν εν τη αμορφώτω και πολιμιγεί εκείνη ψυχή την φλόγα της αφοσιώσεως".
Ο "γιος της καλογριάς" κι ο "μούλος" μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν αναγκασμένος να
ανέχεται τις ειρωνείες και τα καυστικά σχόλια, μέχρι οι συναγωνιστές του να αποδεχτούν το "ελάττωμα" του μεγάλου αγωνιστή και να το αγαπήσουν.
Ορεσίβιος και σκληροτράχηλος, ο πιο αθυρόστομος απ όλους, ο παλιός κλέφτης με το απρεπές λεξιλόγιο κατάφερε να επιβιώσει μέσα σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και να αναδειχθεί σε ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης που θα εξαγοράσει την ελευθερία των συμπατριωτών του με την ίδια του τη ζωή.
"Σκατότουρκοι! Γαμώ την πίστιν σας και τον Μουχαμέτην σας! Κερατάδες..."
Οι ύβρεις του αποτέλεσαν μνημείο γλαφυρότητας και επινοητικότητας, ιδίως όταν έρχονταν σε επαφή μαζί του Οθωμανοί συνομιλητές.
Μ αυτόν τον τρόπο εξέφραζε το πάθος, το πείσμα, την αντοχή του και την προσπάθειά του να καταδείξει στον εχθρό την καινούργια τάξη πραγμάτων που κόμιζε η Επανάσταση.
Η ευφυΐα και η αγωνιστικότητα του Καραΐσκάκη ξεπηδούν όχι μόνο μέσα από τις μάχες αλλά ακόμη και μέσα από αυτές τις ύβρεις του, απόρροια της δύσκολης ζωής του, ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που δείχνει την παλικαριά του και το μένος του εναντίον του κατακτητή.
Όλοι οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα ήταν άνθρωποι αυθόρμητοι, παρορμητικοί, γενναίοι.
Αυτοί οι αθυρόστομοι χωρικοί σήκωσαν όλο το βάρος της Επανάστασης, έδωσαν την ψυχή τους στον Αγώνα και θυσιάστηκαν για την πατρίδα.
Μνεία αξίζει να γίνεται όχι μόνο στη λεβεντιά τους αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις του βίου τους, όπως η βωμολογική φρασεολογία τους, δείγμα τού πόσο η ελληνική ψυχή τους αψηφούσε τον κίνδυνο και το θάνατο.
"Πιραμίς"
0 Σχόλια