H ιστορία του αγαπημένο​υ San Valentino

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι ιδιαίτερη, αφού είθισται να γιορτάζουν αποκλειστικά τα ζευγάρια.
Πίσω, όμως, από τα ρομαντικά λόγια αγάπης και τις ευχετήριες κάρτες κρύβεται μια "πονεμένη" ιστορία.
Σύμφωνα με τους μύθους, η 14η Φεβρουαρίου για τους αρχαίους Ρωμαίους ήταν μέρα Παγανιστικής γιορτής προς τιμήν της Juno, της βασίλισσας των Θεών της Ρώμης, γνωστή και σαν Θεά των γυναικών και του γάμου.
Την επομένη ξεκινούσε η γιορτή Lupercalia κατά την οποία τα, τότε περιορισμένα, κορίτσια και αγόρια έρχονταν σε επαφή και ακολουθούσαν μία σειρά από έθιμα που συχνά τους οδηγούσαν στο να ερωτευτούν.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., όταν ο σκληρός αυτοκράτορας Κλαύδιος Β΄ανακάλυψε πως αυτά τα έθιμα μάλλον έβλαπταν τους στρατιώτες του που, προσκολλημένοι στις αγαπημένες τους, έδειχναν απρόθυμοι να φεύγουν για πολέμους.
Δεν προβληματίστηκε όμως πολύ και με ένα διάταγμα απαγόρευσε όλους τους αρραβώνες και τους γάμους στη Ρώμη.

Η απόφαση αυτή βρήκε αντίθετο τον νεαρό ιερέα Βαλεντίνο ο οποίος, αψηφώντας την, συνέχισε να παντρεύει ζευγάρια κρυφά. Ο Κλαύδιος όμως δεν άργησε να το μάθει και τιμώρησε τον Βαλεντίνο με φυλάκιση και αποκεφαλισμό. Η χριστιανική καθολική εκκλησία τίμησε τη μνήμη του Βαλεντίνου και τον αναγνώρισε σαν οσιομάρτυρα, αφιερώνοντάς του τη 14η Φεβρουαρίου.
Στο Μεσαίωνα, μάλιστα, ο Βαλεντίνος ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς αγίους σε Αγγλία και Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, στη Μεγάλη Βρετανία η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου ξεκίνησε να είναι δημοφιλής γύρω στο 17ο αιώνα, ενώ μέχρι τα μέσα του 18ου αι.,ήταν συχνό φαινόμενο, ανάμεσα στους εραστές κάθε κοινωνικής τάξης, να ανταλλάσσονται λόγια και σημειώματα αγάπης.

Το 1840 η γιορτή διαδόθηκε και στην Αμερική.
Με την πάροδο του χρόνου, το επιχειρηματικό δαιμόνιο και η πολιτιστική επιβολή των αγγλοσαξόνων έδωσαν στη γιορτή τον οικουμενικό χαρακτήρα που γνωρίζουμε σήμερα.
Άποψη του Νότου