Η επίσκεψη του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών

«Ποιος είπαμε ότι θα έρθει;», ρωτά μια από τις εργαζόμενες στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών τον πιτσιρικά που βρίσκεται μπροστά της στο αμαξίδιο.
«Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις», απαντά αυτός ενθουσιωδώς.
«Ποιος είναι, ξέρεις;», τον ξαναρωτά.
«Ηθοποιός!» ανταπαντά, με σιγουριά.
«Και φίλος της Εταιρείας», του επισημαίνει. Είναι μικρούλης και δεν έχει προλάβει τις.....
προηγούμενες επισκέψεις του διάσημου ηθοποιού στην Ανοιχτή Πόρτα, το ίδρυμα της Εταιρείας στην Αργυρούπολη.

Στις τελευταίες του έξι ταινίες, της «Λίνκολν» συμπεριλαμβανομένης, σε κάθε πρεμιέρα του ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έρχεται στην Αθήνα.
Και πάντα ο ίδιος, όπως τονίζει η επικεφαλής της Εταιρείας Δάφνη Οικονόμου, ζητά να στηριχτεί η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών. Οπως συνέβη και τώρα. Ηταν άλλωστε αυτός που ήθελε να της δοθούν τα έσοδα από την ειδική εκδήλωση για την παρουσίαση του φιλμ στο Παλλάς.
Τα αμαξίδια, από μικροσκοπικά ξύλινα για μπόμπιρες μέχρι τα μεγάλα, παρατάσσονται δεξιά και αριστερά.
Εχουν όλοι αγωνία, παιδιά, εργαζόμενοι και εθελοντές.

Οι μικροί αναρωτιούνται κάθε τρεις και λίγο, «πού είναι; γιατί αργεί;».
Ενα από τα παιδιά, ούτε επτά χρονών, κάνει πρόβες για να του πει, «how are you?».
Οταν επιτέλους ο Ντέι-Λιούις περνά το κατώφλι η αίθουσα, που μυρίζει φρεσκοψημένη τυρόπιτα, σείεται από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Ενα χαμόγελο που δεν θυμίζει σε τίποτα αυτά που μοιράζει σε πρεμιέρες και θαυμαστές ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του ηθοποιού. Σκύβει μπροστά από κάθε παιδί. Τους μιλά σιγανά. Τους κρατά το χέρι, τα φιλάει. Τους φέρεται σαν τα ξέρει χρόνια. Φτάνει, τέλος, στον μικρό που έκανε πρόβες επί ώρα στο «how are you;». Το τρακ τον δυσκολεύει, αλλά στο τέλος το ξεστομίζει. «Happy to be here» («χαρούμενος που είμαι εδώ»), απαντά ο διάσημος επισκέπτης και δείχνει ότι το εννοεί.
Φαίνεται άλλωστε από τις αγκαλιές και τα φιλιά που μοιράζει σε όλους. Λίγο παρακάτω μια πιτσιρίκα από το καροτσάκι της θα του στείλει ένα πεταχτό φιλάκι. Με μια γλυκιά γκριμάτσα θα της στείλει κι αυτός ένα.

Από τον πάνω όροφο ακούγεται η χορωδία της Εταιρείας που κάνει πρόβες όταν η Δάφνη Οικονόμου, η μητέρα του για χρόνια φίλου του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις σκηνοθέτη Γιώργου Οικονόμου, θα του προσφέρει ένα καινούργιο γούρι. Για να το έχει στην τσέπη του τη βραδιά των Οσκαρ και να κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο και αυτή τη φορά. Οπως ακριβώς είχε συμβεί και στην υποψηφιότητά του για την ερμηνεία του στο «Αριστερό μου πόδι». Το περιεργάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
«Τα έχει όλα ε; Πέταλο, λαγοπόδαρο», της λέει και υπόσχεται να το έχει μαζί του.
Εκτός από ένα ταψί μουσακά (για το τέλος) στην Εταιρεία έχουν ετοιμάσει μια παράσταση ειδικά για τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
Σιγά σιγά ανεβαίνουν όλοι στο θέατρο του πρώτου ορόφου. Εκεί παιδιά, εθελοντές και εργαζόμενοι θα παίξουν για τον καλεσμένο τους ένα ποτ-πουρί από τα θεατρικά που έχουν ανεβάσει κατά καιρούς. Προσηλωμένος, από την πρώτη σειρά θα παρακολουθήσει όλα τα σκετς. Στο τέλος του καθενός χειροκροτά με περισσότερο ενθουσιασμό από τον καθένα εκεί μέσα. Λίγο αργότερα η χορωδία θα του τραγουδήσει. «Δεν έχουμε προλάβει να κάνουμε πολλές πρόβες στον Χατζιδάκι», λέει η μαέστρος πριν από το «Θάλασσα πλατιά». Το χειροκρότημά του όμως στο τέλος διέψευσε τους φόβους της.

Η παράσταση θα τελειώσει με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού να τραγουδά «Δώσ' μου χέρι να πιαστώ». Στη σκηνή σιγοτραγουδούν όλοι και ξάφνου μια κυρία τραβά τον επισκέπτη να τους συντροφέψει στον χορό και στο τραγούδι. Η μουσική αλλάζει. Γίνεται σύγχρονη και χορευτική. Ο σταρ ανεβαίνει στη σκηνή. Αλλά δεν είναι πια σταρ. Χορεύει αδέξια, σαν αρχάριος. Γελάει σαν παιδί. Τα φλας ανάβουν. Ολοι θέλουν μια φωτογραφία μαζί του. Ολοι θέλουν να θυμούνται αυτή την ημέρα. Ηταν μια όμορφη ημέρα. Φωτεινή χωρίς προβολείς. Ζεστή.
ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ