Ήταν μια φορά η μικρή οθόνη

Τον Δεκέμβριο του 1996 η γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ανακήρυξε την 21η Νοεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης.
Γι αυτό και σήμερα το "χαζοκούτι" μας γιορτάζει.
Είχε μόλις προηγηθεί στην έδρα του ΟΗΕ το πρώτο παγκόσμιο τηλεοπτικό φόρουμ. Εξέχουσες προσωπικότητες της τηλεοπτικής βιομηχανίας συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα, ουσιαστικά για να....
αυτοθαυμαστούν.
Στο επίσημο κείμενο των εργασιών τονίστηκε ότι πρέπει να αναγνωριστεί ο καθοριστικός ρόλος της τηλεόρασης - "του πιο επιδραστικού μέσου μαζικής επικοινωνία του πλανήτη" - στις ζωές όλων μας.
Η απόφαση δεν ψηφίστηκε απ όλους. Η Γερμανία διαφώνησε. "Υπάρχουν ήδη τρεις ακόμη παρόμοιες παγκόσμιες ημέρες, η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών και η Παγκόσμια Ημέρα Ανάπτυξης της Πληροφορίας(!)" - ανέφεραν τα μέλη της γερμανικής αντιπροσωπείας. "Το να προσθέσουμε άλλη μία, δεν έχει νόημα. Εξάλλου, ένα σημαντικό κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει ακόμη καμία πρόσβαση στην τηλεόραση. Υπάρχουν κι άλλα ΜΜΕ, εξίσου σημαντικά, όπως το ραδιόφωνο για παράδειγμα. Πιστεύουμε ότι θα ήταν προτιμότερο να ενδυναμώσουμε το ρόλο αυτών των μέσων παρά της τηλεόρασης" κατέληγαν.

Και είχαν δίκιο. Ποιος γνωρίζει σήμερα, 16 χρόνια μετά την ανακήρυξή της, ότι η 21η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης; Ελάχιστοι. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το γνωρίζουν. Είναι μια εντελώς περιττή πληροφορία.

Θα ήταν προτιμότερη μια Παγκόσμια Ημέρα Ανάμνησης, του τύπου "έτσι ήταν κάποτε η τηλεόραση παιδιά" - πριν από μερικά μόνο χρόνια, μη φανταστείτε αιώνες πριν. Μια τέτοια μέρα θα είχε τουλάχιστον πλάκα. Το σκεπτικό θα μπορούσε να λέει το εξής:

Υπήρχε μια εποχή κατά την οποία η τηλεόραση ήταν όντως επικίνδυνη υπόθεση. Οι άντρες νοικοκυραίοι ανέβαιναν - ουκ ολίγες φορές - στις ταράτσες και στις στέγες για να φτιάξουν την κεραία. Δεν ήταν και λίγα τα ατυχήματα που συνέβησαν όταν, στην προσπάθειά τους να ευθυγραμμίσουν την κεραία στον Υμηττό, την Πάρνηθα ή την Αίγινα, έπεφταν στο κενό...Θυμάστε; Σήμερα οι κεραίες αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση "Πιάτα" βλέπεις κυρίως, αλλά αυτά συγχρονίζονται και από τηλεκοντρόλ..

Επιμένω, λοιπόν, στον εορτασμό μιας Παγκόσμιας Ημέρας Ανάμνησης όχι του τι βλέπαμε, αλλά πώς το βλέπαμε. Θα είναι χρήσιμο να μάθουν τα παιδιά μας ότι η τηλεόραση δεν άνοιγε έτσι απλά. Έπρεπε να ζεσταθούν πρώτα οι λυχνίες της για μερικά λεπτά μέχρι να αρχίσει να εμφανίζεται η πρώτη εικόνα, σαν μέσα από ομίχλη.
Και, ναι, δεν άνοιγε από τον καναπέ. Έπρεπε να σηκωθεί κάποιος, να διασχίσει το δωμάτιο, να φτάσει μπροστά της και να πατήσει το κουμπί που είχε πάνω της. Αρκετοί από εμάς θυμούνται τους γονείς να ουρλιάζουν: "Σιγά σιγά το κουμπί, θα το σπάσεις". Ήταν τεράστιο πρόβλημα το σπάσιμο του κουμπιού....Καλύτερα να έσπαγες το παράθυρο.

Όσα σπίτια είχαν τηλεόραση διέθεταν μία και μόνο συσκευή. Όντως μοιάζει να πέρασε ένας αιώνας από τότε, αλλά είναι μόλις τρεις - τέσσερις και κάτι δεκαετίες πριν..

Οι τηλεοράσεις μέχρι τη δεκαετία του ΄90 έπιαναν χώρο.Ήταν μέσα σε τεράστια, εξαιρετικά βαριά "κουτιά" και έπαιζαν μόνο τρία κανάλια! Α, έβλεπες ό τι μετέδιδε την ώρα που το μετέδιδε. Δεν είχες καμία άλλη επιλογή. Δεν μπορούσες, για παράδειγμα, να το "γράψεις" για αργότερα.

Η έλευση της έγχρωμης τηλεόρασης ήταν επανάσταση. Όποιο σπίτι την είχε ανέβαινε δέκα δέκα τα σκαλοπάτια του κοινωνικού στάτους. Ήταν προτιμότερη και από Μερσεντές....

Κι αν εσύ θεωρείς τόσο φυσιολογικό να ποστάρεις ένα comment στη σελίδα του ΑΝΤ1 στο facebook και να διαβαστεί σε real time, να ξέρεις ότι η γιαγιά σου αντιλήφθηκε την έννοια του "ζωντανού" προγράμματος όταν η Ρούλα πήρε τηλέφωνο σπίτι της.....< Ποια είναι η Ρούλα; Γι αυτό σας λέω, επιβάλλεται η ημέρα Παγκόσμιας Τηλεοπτικής Ανάμνησης αλλά και Κληρονομιάς .... Σωτήρης Μανιάτης 
TessaBle