.
Τετράγωνα, βουτύρου, γεμιστά, με σοκολάτα, για τον καφέ, για το γάλα, ώ Θεέ, πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τα αγαπημένα μας μπισκότα;Είναι ο αφανής ήρωας της διατροφής. Είναι αυτό που τελικά καταλήγει στο στόμα σου το 73% των φορών που λίγο πριν ή μετά τα κύρια γεύματά σου πετάς ένα τάχα άκακο "να, μωρέ, δεν είναι ότι πεινάω, ίσα να βάλω κατιτίς στο στόμα μου".
Καταπιανόμαστε με όλα τα διαφορετικά μπισκότα που ήταν εκεί για μας όταν δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να ψηθεί το παστίτσιο.
Άλλωστε, το Α και το Ω της σχέσης μας με αυτά συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι η ζωή μας χωρίς τα μπισκότα θα ήταν σαν το "Πεθαίνω στην Ερημιά" της Σοφίας Αρβανίτη χωρίς το ξένο αδερφάκι του "The Desert Is In Your Heart" της Bonnie Tyler.
Ας τα φάμε πάρουμε όμως ένα-ένα:
Αν είσαι από αυτούς που έτρωγαν πρώτα περιμετρικά τις μικροσκοπικές φούσκες πριν προχωρήσουν στο κυρίως σώμα αυτού του κλασικού μπισκότου, θα με καταλάβεις. Τα Πτι-Μπερ είναι κατά πάσα πιθανότητα τα πρώτα μπισκότα που διέλυσες με τα χέρια πριν τα φας διαμελισμένα ή που έβαζε η μαμά στη σχολική σου τσάντα για να φας με τους φίλους σου στο διάλειμμα. Φήμες λένε ότι οι φίλοι σου δεν μάθαιναν ποτέ ότι είχες φέρει μπισκότα στο σχολείο. Τις επιβεβαιώνουμε.
Κάπου εδώ πρέπει να χειροκροτήσουμε την έμπνευση για τα Πτι-Μπερ με μαύρη σοκολάτα και αλεύρι ολικής αλέσεως και τα άλλα με τη σοκολάτα γάλακτος. Αυτό θα πει evolution.
Ξέρεις γιατί δεν πίνεις πια γάλα; Γιατί ντρέπεσαι να πετάξεις μέσα ένα κουτί Μιράντα. Ντροπή (που δεν το κάνεις). Τα μπισκότα που φτιάχτηκαν για να υπόκεινται την τέλεια μετάλλαξη μόλις ακουμπήσουν γάλα μπορεί να ήταν και ο μοναδικός λόγος που έτρωγες κάτι γενικά την ώρα της μυσταγωγίας του Disney Club.
Η βελούδινη υφή του μπισκότου που λιώνει μες στο γάλα ως την έσχατη στιγμή που εξαϋλώνεται και γίνεται ένα μαζί του (μεταλλάσσοντας το dna της γεύσης του) το μετακινεί λίγο από τη θέση των μπισκότων που λατρεύεις να μασουλάς και το τοποθετεί σε αυτή των μπισκότων που λατρεύεις και σε πιο "μαλθακή" κατάσταση.
Respect στο "Μιράντα" που αναγράφεται στο κέντρο τους. Δείγμα κλάσης και ιστορίας.
Σαν σωστός κρυμμένος θησαυρός, το κυλινδρικό κουτί των επίσης κυλινδρικών Caprice (γνωστά στο πανελλήνιο και ως "πουράκια") συνήθιζε να έχει την καθιερωμένη δυσκολία πριν την απόκτηση κάθε θησαυρού, αυτό το αλουμινένιο υπο-καπάκι που δεν άνοιγε ούτε με υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105. Τα πράγματα έφτιαξαν στην πορεία και συνεχίζοντας την παράδοση του Χάρι Χουντίνι, τα πουράκια εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού άπαξ ανοίξει το κουτί τους.
Παρ' όλ' αυτά, πρέπει να τους αναγνωριστεί η βοήθεια στην καλλιέργεια του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, αφού αποτελούν το κατεξοχήν snack που σηκώνεσαι να μοιραστείς με τους διπλανούς σου. Το επιτάσσει η παράδοση.
Χρόνια ολόκληρα πριν τα -πράγματι εξαιρετικά- Oreo, στο τελετουργικό "ξεκαπακώνω ένα γεμιστό μπισκότο, γλείφω τη γέμιση και μετά ενώνω το πάνω και το κάτω κομμάτι και τα τρώω σαν ενιαίο μπισκότο" μας μύησαν τα Γεμιστά Παπαδοπούλου, βασικά και αρχικά με τη γέμιση σοκολάτα.
Μπορεί αυτή η γέμιση να έχει επικρατήσει σήμερα και τα γεμιστά με σοκολάτα, ειδικά στη μίνι συσκευασία, να είναι μια κλασική επιλογή περιπτέρου -ειδικά τις ώρες που είσαι στο γραφείο-, αλλά ας μην γυρίζουμε την πλάτη στην ιστορία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη γέμιση φράουλα, το πορτοκάλι, το λεμόνι(!), τη βανίλια;
Καλά, το "όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει" δεν ακούγεται και τόσο άσχημα εδώ.
Εδώ είναι φανερή η αλλαγή ταχύτητας. Αν τα μπισκότα Παπαδοπούλου ήταν ιδιωτικό κανάλι, τα Cookies θα ήταν το "Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς".
Τα μπισκότα που σημάδεψαν την εφηβεία μας, η πιο μοντέρνα προσέγγιση στο μπισκότο, η στάνταρ επιλογή από το περίπτερο πριν πας φροντιστήριο. Τη βλέπεις τη διαφορά, έτσι δεν είναι; Φροντιστήριο πια, όχι σχολείο. Μεγαλώσαμε, είμαστε 16 και μας αξίζει αυτό το παραλληλόγραμμο κουτί με τις αυστηρές γωνίες και τα στρογγυλά μπισκότα με τα ενσωματωμένα κομματάκια.
ΟΚ, εδώ μιλάμε για παντελή επικράτηση των σοκολατένιων Cookies που ήρθε να ενισχυθεί από τη σχετικά πρόσφατη ιδέα των Mini Cookies που καταπίνονται με την ίδια ευκολία και σε ποσότητες που δεν παίρνεις χαμπάρι, ακριβώς σαν τα πολύ μικρά ντοματάκια (άσχετο) που τρώγονται σαν στραγάλια.
Μια από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στο μπισκοτο-παλμαρέ της ζωής μας. Κανείς από μας στις παρυφές των 30 δεν μεγάλωσε με αυτά, αλλά και κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να τα περιφρονήσει τώρα.
Με σταφίδες, κομματάκια σοκολάτας, φουντούκια, καρύδα, βανίλια και κακάο, οι επιλογές παραείναι πολλές για να μην συναντήσουν κάθετα τα γούστα σου.
Όλο το παιχνίδι γίνεται με την classy συσκευασία, που όταν τελείωναν τα μπισκότα, η γιαγιά σου συνήθιζε να κρατάει στον μπουφέ του σαλονιού και να βάζει μέσα τα μπισκότα που έφτιαχνε η ίδια.
Για τα μπισκότα της γιαγιάς, όποιο σχήμα, γεύση, υλικό, γέμιση κι αν είχαν, δεν χρειάζεται να γράψει κανείς πάνω από δυο-τρεις λέξεις. Έπος by default. Επειδή ήταν της γιαγιάς.
Ηλίας Αναστασιάδης
www.oneman.gr
0 Σχόλια