"Ήμουν δεκαοκτώ. Τρεις φίλοι πηγαίναμε με το αυτοκίνητο από την Πεντέλη προς το Διόνυσο. Ήμασταν πάνω στο βουνό.."
Η αρχή της διήγησής του και...
οι εκφράσεις του προσώπου του, έτσι όπως είναι απέναντί μου, δείχνουν ότι θα διηγηθεί κάτι ευχάριστο - σίγουρα, πάντως, όχι και κάτι που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα της ζωής του... Ακριβώς έτσι είναι", λέει. "Μια ευχάριστη βόλτα. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα κι έστελνα μήνυμα από το κινητό μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι φεύγουμε στο κενό, προσπάθησα να κρατηθώ από κάπου. Αυτόματα, επικαλέστηκα το όνομα της Παναγίας. Πίστεψα περισσότερο στον Θεό μετά τη σωτηρία μου"...
.
Οκτώ χρόνια μετά, ο πρωταθλητής ξιφασκίας Πάνος Τριανταφύλλου ξέρει ότι μπορεί η ζωή του να ανατράπηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν μαζί με τους φίλους του, αλλά πλέον γνωρίζει πολύ καλά πως στη ζωή πρέπει να κοιτάμε μόνο μπροστά.
"Δεν ξέρω αν ήταν η κακιά στιγμή ή όχι, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Το αμάξι τούμπαρε, έπεσε σε γκρεμό, έπαθε ολική καταστροφή και σωθήκαμε όλοι. Τα παιδιά που κάθονταν μπροστά δεν έπαθαν τίποτα.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πάρει φωτιά το όχημα και να καούμε όλοι ζωντανοί. Εμένα έσπασε ένας σπόνδυλος από τη σπονδυλική μου στήλη. Μέσα από τη σπονδυλική στήλη περνάει ο νωτιαίος μυελός, ο οποίος κόπηκε. Δεν περνούν δηλαδή οι εντολές του εγκεφάλου στα πόδια, αν και το σώμα μου είναι απολύτως υγιές".......
Σκεφτήκατε ποτέ ότι η ζωή σας σταματάει;
"Όχι ποτέ. Αν το ένιωθα, θα ήταν ό τι χειρότερο. Δεν θα μπορούσα να προχωρήσω ούτε για μία ημέρα με τέτοια ψυχολογία".
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις στο νοσοκομείο;
"Κάνει και καλές και κακές σκέψεις. Σκέφτεσαι πράγματα που αμέσως απορρίπτεις και πράγματα που δεν έχουν απαντήσεις. Υπάρχουν πολλά γιατί".
Το "γιατί σ εμένα" ειπώθηκε;
"Θα το πεις και αυτό, κι ας είναι λάθος. Δεν γίνεται να μην το πεις. Είναι η φύση του ανθρώπου".....
Η καθημερινότητά σας πόσο άλλαξε μετά το ατύχημα;
"Άλλαξε ριζικά. Κατ αρχάς, σπούδαζα ηλεκτρονικός στα ΤΕΙ Λαμίας και, μετά το ατύχημα, πήρα μεταγραφή στην Αθήνα.
Η πρόσβαση, όμως, στη σχολή ήταν δύσκολη. Το ασανσέρ δεν λειτουργούσε ποτέ και τις σκάλες δεν μπορούσα να τις ανέβω.
΄Ετσι τα παράτησα. Πέραν τούτου, κάνω τα πάντα σε διπλάσιο χρόνο από τους άλλους".
Ζητάτε βοήθεια όταν τη χρειάζεστε;
"Στην αρχή όταν χρειαζόταν, ζητούσα. Στην πορεία έγινα περισσότερο "εγωιστής". Ήθελα να νιώσω ότι μπορώ να τα καταφέρω και μπορώ να συνεχίσω"
Φοβηθήκατε μήπως πάψετε να έχετε επιτυχίες στις γυναίκες;
"Ναι, το φοβήθηκα μετά τον πρώτο χρόνο. Καλώς η κακώς, βλέπεις το σώμα σου και τον εαυτό σου να κάνει μία άλλη ζωή. Όμως, ύστερα από σκέψη, είδα καθαρά ότι τα αρνητικά μπορεί να είναι περισσότερα, αφού αλλάζουν όλες τις προσωπικές, οικογενειακές, φοιτητικές, επαγγελματικές σχέσεις και ευκαιρίες, αλλά στα θετικά, κερδίζεις την ωριμότητα"
Οι γυναίκες σας πλησιάζουν το ίδιο εύκολα σε σχέση με πριν;
"Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα. Οι επιτυχίες είναι περισσότερες!"
Αισθάνεστε διαφορετικός;
"Στα δεκαοχτώ μου, ναι, το αισθάνθηκα. Τώρα όχι. Το μόνο διαφορετικό που βλέπω σε σχέση με τους φίλους μου είναι ότι, μέσω του αθλητισμού, έχω επισκεφτεί μερικές χώρες παραπάνω"
Θεωρείτε ότι οι Έλληνες είναι εκπαιδευμένοι στα θέματα που αφορούν τα ΑμεΑ;
"Δεν υπάρχει παιδεία. Στα σχολεία, τώρα τελευταία, έχουν αρχίσει να μαθαίνουν. Δειλά δειλά έχουν αρχίσει και μας στέλνουν στα σχολεία με την ομάδα μου να μιλήσουμε στα παιδιά τόσο για το άθλημα όσο και για τα άτομα με αναπηρία.
Προσωπικά, ακραίες περιπτώσεις δεν έχω ζήσει. ΄Ενας συναθλητής μου, όμως, μου έλεγε ότι μέσα στο λεωφορείο τον πλησίασε κάποιος και τον ρώτησε αν είναι κολλητικό αυτό που έχει"
Τα άτομα με καροτσάκι μπορούν να κινηθούν στην πόλη;
"Δυστυχώς, όχι άνετα. Οι αθλητές είναι πιο ευέλικτοι και ίσως αντιμετωπίζουν λιγότερες δυσκολίες. Δεν υπάρχουν ράμπες, εκτός από ελάχιστα μέρη. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εκεί, αν ένα άτομο είναι σε καρότσι, ζει σαν βασιλιάς σε όλα τα επίπεδα.
Γιατί διαλέξατε την ξιφασκία ως άθλημα;
"Γιατί μπορούσε να συνδυαστεί εύκολα με το μπάσκετ. Από το μπάσκετ ξεκίνησα και παίζω ακόμα. Έχω μακριά χέρια και αυτό είναι πλεονέκτημα στη ξιφασκία. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου ήρθε η επιθυμία να συμμετέχω και σε ένα περισσότερο ατομικό άθλημα, ώστε να μπορέσω να πάρω κάποιες διακρίσεις.
Είναι ωραίο να ξέρω ότι ταυτόχρονα αγωνίζομαι για τον εαυτό μου και συγχρόνως με την ομάδα μου. Είμαστε τέσσερις αθλητές που συμμετέχουμε στους αγώνες. Στην ξιφασκία δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός που υπάρχει στα άλλα αθλήματα"...
Τι σας προσφέρει ο αθλητισμός;
"Ψυχική και σωματική υγεία. Όταν βρίσκεσαι σε αγώνες, ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα".
Έχετε πάρει και σημαντικές διακρίσεις..
"Είναι αρκετές σε σχέση με το χρονικό διάστημα που ασχολούμαι. Ελπίζω να γίνουν περισσότερες. Είναι ωραίο να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου".
Λειτουργούν τονωτικά για την αυτοπεποίθησή σας οι διακρίσεις;
"Φυσικά. Και είναι το κίνητρο που χρειάζομαι για να αγωνιστώ ακόμα πιο σκληρά".
Ποιος είναι ο στόχος σας;
"Να σηκώσω την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Θέλω να αποδείξω ότι αξίζω και ότι μπορώ να σηκώσω ψηλά την ελληνική σημαία, παρόλο που δεν με βοήθησε και δεν με στήριξε η Ελλάδα"
...Πώς φαντάζεστε το μέλλον σας;
"Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου. Σίγουρα θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά"
.........
Πιστεύετε ότι κάποια στιγμή θα περπατήσετε;
"Το προσπαθούν οι γιατροί, πολλά χρόνια, μέσω βλαστοκυττάρων. Κάποιοι έχουν κάνει επεμβάσεις και έχουν ανακτήσει ένα μικρό ποσοστό. Σε άλλους τους έχει γυρίσει σε καρκίνωμα. Είναι ένα ρίσκο"..
Τελικά ποια είναι η πιο άσχημη στιγμή της ζωής σας;
"Η απώλεια του πατέρα μου"
Και η πιο ευτυχισμένη;
"Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι και ζούσαν μακριά ο ένας από τον άλλον. Ενώ δεν βλέπονταν, μετά το ατύχημά μου, τους είδα μας. Μέσω εμού, άρχισαν να μιλούν και να κρατούν επαφές"...
Πάνος Γιαννακόπουλος
0 Σχόλια