Η Ζάκυνθος είναι ένα από τα πιο όμορφα και γόνιμα νησιά της Μεσογείου.
Έχει έκταση 406 τ.χ. και οι μόνιμοι κάτοικοί της είναι 41200.
Οι Ζακυνθινοί είναι πρόσχαροι και αισιόδοξοι, φιλικοί, χαμογελαστοί και φιλόξενοι.
Έχουν και τη φήμη πως είναι πολυλογάδες, αλλά αυτό δεν ενοχλεί γιατί η ντοπιολαλιά τους ακούγεται στο αφτί σαν μουσική.
Επειδή το νησί είναι σεισμογενές, με πολλούς επαναλαμβανόμενους σεισμούς, η μορφολογική δομή του νησιού παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.
Οι ακτές στα βορειοανατολικά είναι επίπεδες και αμμουδερές, ενώ στα νοτιοδυτικά είναι βραχώδεις και απότομες.
Από το ακρωτήριο Σκινάρι μέχρι τον κάβο-Μαραθιά οι παραλίες βαθαίνουν απότομα, δημιουργούν σπηλιές και μικρούς όρμους.
Οι παραλίες απέναντι στην Πελοπόννησο, όμως, ανάμεσα στα ακρωτήρια Σκινάρι και Γέρακα, είναι με άμμο και ρηχές, ιδεώδεις για μπάνιο.
Το θαλασσινό νερό έχει μια καταπληκτική πρασινογάλαζη διαύγεια, που τονίζεται γύρω και μέσα στις σπηλιές.
Μπορείτε να την επισκεφθείτε με βάρκα από το γειτονικό λιμανάκι του Αγ. Νικόλα.
Μεγάλο πρόβλημα είναι πως και στις θάλάσσιες χελώνες του απειλούμενου είδους caretta-caretta αρέσει η ίδια παραλία για να γεννούν τα αβγά τους, και επιμένουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, μια και λένε πως είναι αυτές που πρωτοανακάλυψαν την παραλία και όχι οι άνθρωποι!
Οι επισκέπτες αυτής της παραλίας, λοιπόν, ας πάρουμε μερικές ελάχιστες προφυλάξεις και ας αποφύγουμε να σκάβουμε και να τσαλαπατάμε την άμμο στα σημεία που πιθανόν να κρύβουν τα αβγά τους στις φωλιές τους!
Το πλούσιο έδαφος του νησιού καλλιεργείται από τους ντόπιους και παράγει κρασί και λάδι, παραγωγή που ευνοείται από το ήπιο κλίμα του νησιού.
Το καλό με τα σημεία που παρουσιάζουν ηφαιστειακή δραστηριότητα είναι πως «προικίζονται» με ιαματικές πηγές.
Έτσι και εδώ υπάρχουν πολλές πολύ γνωστές ήδη από την αρχαιότητα.
Στο χωριό Κούκεσι υπάρχουν οι πηγές του Αγίου Παντελεήμονα και στο χωριό Άγιος Δημήτριος οι πηγές Τσούρη. Θεραπεύουν αρθριτικά και ρευματισμούς.
Η καταγραμμένη ιστορία της Ζακύνθου ξεκινά από την Παλαιολιθική και Νεολιθική Εποχή, από τις οποίες βρέθηκαν κατάλοιπα στην παραλία Λαγανά. Τα ευρήματα αποτελούνταν από απολιθωμένα οστά της Παλαιολιθικής.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, το όνομα της Ζακύνθου προέρχεται από τον πρώτο εποικιστή της, τον Ζάκυνθο, γιο του βασιλιά της Τροίας Δαρδανού, που έφτασε στο νησί γύρω στο 1600 με 1500 π.Χ.
Σύμφωνα με άλλες ιστορικές πηγές, το όνομα του νησιού προέρχεται ετυμολογικά από τις λέξεις Ζα και Κύνθος, που σημαίνει λόφος, και συμφωνεί με το ορεινό ανάγλυφο της Ζακύνθου. Η λέξη Κύνθος ήταν πολύ συνηθισμένη στην αρχαιότητα, έτσι είχε ονομαστεί και ο ιερός λόφος της Δήλου. Από εδώ βγήκε και το γυναικείο όνομα Κύνθια, συνηθισμένο στην αρχαιότητα.
Άλλη αποικία του Ζάκυνθου ήταν και οι Κυδωνίες στην Κρήτη. Επιπλέον ίδρυσε και την αποικία της Φωκίδας, σε συνεργασία με τους Φωκαείς. Αργότερα η Ζάκυνθος κυριεύτηκε από από τον βασιλιά της Κεφαλονιάς, τον Αρκίσιο, και τελικά επανακαταλήφθηκε από τον Οδυσσέα, γιο του Λαέρτη, το βασιλιά της Ιθάκης. Υπό τη δική του αρχηγία η Ζάκυνθος συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο (δες και εισαγωγή, «κατάλογος των πλοίων» από την μετάφραση της Οδύσσειας του Πάλλη). Με τον γυρισμό του Οδυσσέα στην Ιθάκη συνάφθηκε, με τη μεσολάβηση του Νεοπτόλεμου, συνθήκη που εξασφάλιζε αυτονομία και δημοκρατική διακυβέρνηση στο νησί. Η συνθήκη ήταν η πρώτη στο είδος της σε όλη την αρχαιότητα. Αυτή η περίοδος κράτησε για περίπου 650 χρόνια. Τον 6ο αιώνα π.Χ. κόπηκαν ασημένια νομίσματα που εικόνιζαν τον Τρίποδα Απόλλωνα.
Πιστεύεται πως τα πρόσωπα που πρωτοδίδαξαν στους Ζακυνθινούς τις αρχές της Χριστιανικής θρησκείας ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Κλωπά, στο πέρασμά τους από το νησί πηγαίνοντας για τη Ρώμη. Το όνομα του χωριού Μαρίες προβάλλεται ως απόδειξη του γεγονότος. Το προαναφερθέν γεγονός γιορτάζεται μέχρι σήμερα στο χωριό κάθε χρόνο με μεγάλη γιορτή.
Κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους ο Μέγας Κωνσταντίνος ενέταξε την Ζάκυνθο στην επαρχία της Ιλλυρίας. Ήταν η εποχή που η Ζάκυνθος υπέφερε από πειρατικές επιδρομές. Το νησί καταστράφηκε επανειλημμένα από τους κουρσάρους, μια και βρισκόταν πάνω στο δρόμο τους, σε στρατηγικό σημείο που ένωνε τη Δύση με την Ανατολή, μέχρι που τελικά καταλήφθηκε απί τους Ενετούς το 1804.
Το 1851 ένα μέλος της Κυβέρνησης, ο Ιωάννης Τυπάλδος Καπελάτος, πρότεινε την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Οι Βρεταννοί αντέδρασαν βίαια και οι ντόπιοι, κάτω από την αρχηγία του Κωνσταντίνου Λομβάρδου, έκαναν έναν αιματηρό αγώνα για την Ένωση με μια πατρίδα που είχε μόλις αποκτήσει μια όχι και τόσο σταθερή ανεξαρτησία. Στις 21 Μαΐου του 1864 η ελληνική σημαία σηκώθηκε στο νησί για να καλωσορίσει τον Ελληνικό στρατό.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, η Ζάκυνθος καταλήφθηκε από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, μέχρι την απελευθέρωσή της στις 12 Σεπτεμβρίου του 1944.
Ο μεγάλος σεισμός του 1953 κατέστρεψε τα περισσότερα από τα μνημεία της Πολιτιστικής Εξέλιξης και της Ιστορίας του νησιού. Τα λίγα που σώθηκαν δίνουν μία αμυδρή μόνο εικόνα του ένδοξου παρελθόντος του.
FAY
0 Σχόλια