2 Ιουνίου 1971 μια αμιγής ελληνική ομάδα, ο Παναθηναϊκός, με έναν Μαγυάρο θρύλο του ποδοσφαίρου στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, τον Φέρεντς Πούσκας, εισέρχεται ευλαβικά στον "ναό του ποδοσφαίρου", μαζί με τους "ιπτάμενους Ολλανδούς" του Ρίνους Μίχελς και του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου.
Εκείνος ο Ιούνιος έχει χαρακτεί ανεξίτηλα στη μνήμη των Ελλήνων:
το σήμα της Eurovision, η περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη, τα πλήθη μπροστά στις βιτρίνες των καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών σε ένα αυθόρμητο public viewing, το πανό "οι φίλοι του Ολυμπιακού μαζί σας", τα "σεξ πριμ", οι Ολλανδές καλλονές, ο Κρόιφ και ο Δομάζος.
Δύο πράγματα θα ξεχωρίσουν: τα πλήθη να ξεχειλίζουν τους αθηναϊκούς δρόμους, μεσούσης της χούντας (κάτι ανάλογο θα συμβεί το 1978, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής του Βιντέλα) και, κυρίως η ελληνική διασκευή του Obladi, oblada ("Φεύγω απ το σπίτι μου το πατρικό, έχω στο Λονδίνο μια δουλειά...), σε στίχους Φραγκίσκου Σούρπη.
Η χώρα βρίσκεται για μια μέρα στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής δημοσιότητας και η ποπ κουλτούρα αποθεώνεται με όχημα το ποδόσφαιρο.
Και όμως, σαράντα χρόνια μετά ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε ακόμα περισσότερο η ποδοσφαιρική Ελλάδα μπορούν να εορτάζουν αμέριμνα το "έπος του Γουέμπλεϊ".
Κώστας Θ.Καλφόπουλος
0 Σχόλια