Άγγελος Σικελιανός 1885-1951 ποιητής

Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 15 Μαρτίου 1885 
και πέθανε στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου 1951.

Γράφτηκε στη Νομική Σχολή, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του γιατί από μικρός ένιωθε την ανάγκη να εκφραστεί ποιητικά. Είχε κλίση στην ποίηση και τα βαθιά και έντονα συναισθήματα που είχε για κάθε τι ελληνικό, την πίστη που ένιωθε για την Ελλάδα ήθελε να τα εκφράσει μέσα από τη σπάνια ποιητική του φλέβα. 
Ξεκίνησε να γράφει στίχους από 15 ετών, έφηβος και στα 24 του χρόνια έφερε στο φως το πρώτο ποιητικό του έργο, τον Αλαφροΐσκιωτο με τον οποίο η αξία του αναγνωρίστηκε αμέσως στους φιλολογικούς κύκλους της πρωτεύουσας. Ακολούθησαν τα έργα: Πρόλογος στη ζωή (1915), Στίχοι (1920), Το Πάσχα των Ελλήνων (1922), Ο Διθύραμβος του Ρόδου (1932), Ακριτικά (1941), Αντίδωρο (1943) και Λυρικός Βίος (1947) όπου ήταν όλο το ποιητικό του έργο σε πέντε τόμους.

Έγραψε επίσης τραγωδίες: Ο Δαίδαλος στην Κρήτη (1943), Σίβυλλα (1944), Ο Χριστός στη Ρώμη (1946), και ο Θάνατος του Διγενή (1949).

Ο Σικελιανός ασχολήθηκε και έγραψε επίσης αρκετές μελέτες και άρθρα με πιο σημαντικές στη σειρά των μελετών του, αυτές που αφιέρωσε στη Δελφική ιδέα: Η Δελφική Ιδέα (1931) και Η Δελφική Ένωση (1932).

Η ποίηση του Άγγελου Σικελιανού, γεμάτη αρχαία οράματα και μύθους, έχει σαν κεντρικό άξονα την αρχαία Ελλάδα και το ιδανικό που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν και είχαν για τη ζωή.

Ο πόλεμος και η κατοχή, η συμμετοχή του στην αντίσταση, τον επηρέασαν βαθιά κι αυτό είναι διάχυτο και φανερό στο κατοπινό του έργο. Άλλαξε τον σκοπό του πνευματικού προσανατολισμού του και σαν κύριο στόχο έθεσε τον άνθρωπο που καταδυναστεύεται από τη βία.
Θα τονίσει και θα υμνήσει τη Λευτεριά, και εναντίον της βίας θα βροντοφωνάξει στην κηδεία του Μεγάλου Κωστή Παλαμά, τον εκπληκτικό παιάνα του, για να καλέσει ένα ολόκληρο Έθνος στον αγώνα για τη Λευτεριά:
Παλαμάς
..Ηχήστε οι σάλπιγγες ...Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμοι τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!

Σ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
Κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
Ποιον κλει τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;

Μα Εσύ, Λαέ, που η φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας, την πήρε και την ύψωσε ως τ αστέρια
μεράσου τώρα τη θεική φεγγοβολιά
της τέλειας Δόξας Του, ανασήκωσ Τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο, κι απάνω κι από μας
που τον υμνούμε, με καρδιά αναμμένη
πες μ ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς!"
ν αντιβογγήσει τ όνομά του η Οικουμένη!

Το 1946 εξελέγη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών, ενώ το 1949 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ.
Ο τάφος του βρίσκεται στο Α΄Νεκροταφείο των Αθηνών.