Στα παρεκκλήσια των νοσοκομείων . . . τα ιατρεία της ψυχής

Τα παρεκκλήσια των νοσοκομείων δέχονται όλο τον ανθρώπινο πόνο, την ικεσία και τη στήριξη για δίψα και παρηγοριά.
Μικρά κανονικά εκκλησάκια στο περίβολο των νοσοκομείων που πολλές φορές δεν τα παρατηρεί κανένας.
Οι πιο πολλοί μπαίνουν βιαστικοί , ανάβουν ένα κεράκι, προσκυνούν γρήγορα και φεύγουν.
Είναι το κλείσιμο της......

 επίσκεψής τους στον άρρωστο.
Υπάρχουν όμως και κάποιες παρουσίες, που βρίσκονται εδω σαν το πιο οικείο χώρο, μια και η ζωή το 'φερε να γίνει το νοσοκομείο το δεύτερο σπίτι τους. Το δρομολόγιο των  κινήσεών τους έχει γίνει πια συγκεκριμένο :
από το δωμάτιο του ασθενή στο σαλόνι, στο κυλικείο για ένα καφέ, στο περίβολο του νοσοκομείου για λίγο καθαρό αέρα και στο εκκλησάκι για λίγη παρηγοριά. Τους ξεχωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους . . .

Με το που μπαίνεις μέσα, το αισθάνεσαι. . . Ακόμα και αν δεν υπάρχει κανένας πλάι σου, ακούς τα πνιγμένα αναφιλητά και τις χαμηλόφωνες προσευχές που έβγαιναν από χείλη τρεμάμενα που ασπάζονταν τις εικόνες . . . βλέπεις αμέτρητες εικόνες αφιερωμένες με μια και μόνο ελπίδα . . . τη γιατρειά . . .

Σε κάθε κεράκι μαζί με τη φλόγα καίει και η ελπίδα ότι θα εισακουστεί η ευχή σου . . . να γίνει καλά ο άνθρωπος σου.

Επτά μήνες έκανα το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα :
σπίτι - εκκλησάκι - κυλικείο - εντατική - εκκλησάκι - σαλόνι - εκκλησάκι - κυλικείο - εκκλησάκι - εντατική - εκκλησάκι - σπίτι

ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ . . . ΛΙΤΣΑ