Τον Αύγουστο του 1965 η Κυρά της Ρω, η "αγονάτιστη" ακρίτας που ζούσε για χρόνια μόνη της στη μικρή βραχονησίδα κάτω από την Τουρκία, αρρώστησε και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο της Ρόδου.
Εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα κανείς δεν σήκωσε την ελληνική σημαία, όπως έκανε η ίδια από το 1943, πριν ακόμη τα Δωδεκάνησα ενωθούν με τη μητέρα Ελλάδα.Έτσι, λοιπόν, ένας Τούρκος δημοσιογράφος που συνοδευόταν από άλλα δύο άτομα αποβιβάστηκε στη Ρω για να καρφώσει εκεί την τουρκική σημαία. Σας θυμίζει κάτι;
Η τουρκική σημαία δεν έμεινε για πολύ στο νησάκι. Η επιστροφή της 70χρονης Δέσποινας Αχλαδιώτου αποκατέστησε τις ισορροπίες και την ελληνικότητα της Ρω. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλήφθηκε, μόνο που αυτή τη φορά η τουρκική αποστολή ήταν πολυπληθέστερη.
Τούρκοι δημοσιογράφοι και πάλι επιχείρησαν αποβίβαση, αλλά τους ανέκοψε το Λιμενικό Σώμα. Απέτυχαν να επαναλάβουν τα "τρόπαια" συναδέλφων τους, που αποβιβάστηκαν το 1996 στα Ίμια. Έχουν γίνει, όπως φαίνεται, "παράδοση" οι προκλήσεις των γειτόνων με τη χρησιμοποίηση δημοσιογράφων. Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι οι συγκεκριμένοι ανήκουν στα "εκσυγχρονιστικά" φιλοκυβερνητικά του Ερντογάν ΜΜΕ.
Τη Ρω την έμαθε όλος ο κόσμος από την αείμνηστη "κυρά" της: Τη Δέσποινα Αχλαδιώτου,
που έως τα 96 της χρόνια - όταν την νίκησε ο θάνατος - κοιμόταν και ξυπνούσε με τη σκέψη της ελληνικής σημαίας στον ιστό. Στη Ρω εγκαταστάθηκε το 1924 μαζί με τον σύζυγό της Κώστα και την τυφλή μητέρα της.
Το 1940 εκείνος αρρώστησε βαριά και ο καπνός από τη φωτιά που άναψε η Δέσποινα για να ζητήσει βοήθεια από το Καστελόριζο δεν έγινε έγκαιρα αντιληπτός. Ο άντρας της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον παρέλαβε με καθυστέρηση για να τον μεταφέρει στον γιατρό του Καστελόριζου...
Από τότε απέμεινε μοναχή της, να υπενθυμίζει την ελληνικότητα του μικρού νησιού στα βορειοδυτικά του Καστελόριζου. Αφού φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της, γύρισε πάλι στη Ρω με τη μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής, προσφέροντας υπηρεσίες στους στρατιώτες.
Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως περιέγραφε ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, οι περισσότεροι από τους οποίους εξαναγκάστηκαν στον δρόμο της προσφυγιάς.
Όταν στις 13 Μαΐου 1982 η Κυρά της Ρω άφησε την τελευταία της πνοή, άφησε μαζί ευχή και κατάρα να τη θάψουν κάτω από τον ιστό της σημαίας.
Για τη μοναδική αυτή αποστολή της την είχε βραβεύσει το ελληνικό κράτος....
n.tseflios@realnews.gr
0 Σχόλια