Μύθοι για τη βροχή

Το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τη μελλοντική γνώση του καιρού χάνεται στα βάθη των μυθολογικών αιώνων. Οι αρχαίοι πολιτισμοί αδυνατώντας να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τα καιρικά φαινόμενα απέδιδαν την ύπαρξή τους σε διάφορες θεότητες.
Ένα από αυτά τα φαινόμενα είναι και η βροχή.
Στην ελληνική μυθολογία....

η εμφάνιση αλλά και η απουσία βροχών ήταν στενά συνδεδεμένη με το θεό Δία ο οποίος ήταν ο μετεωρολογικός θεός που ήλεγχε τον ουρανό, την αστραπή, τη βροντή και τις βροχές. Ο Θεόκριτος είχε γράψει αναφερόμενος στο Δία «άλλοτε είναι καθαρός και άλλοτε βρέχει».

Στο Λύκαιο Δία για να εξευμενίσουν το θεό και να στείλει βροχή σε περίπτωση ξηρασίας, πραγματοποιούσαν θυσίες. Κοντά στο ιερό του υπήρχε η πηγή Αγνώ οπού ο ιερέας του ναού προσευχόταν για την εμφάνιση βροχής ταράζοντας παράλληλα τα επιφανειακά νερά της πηγής με ένα κλαδί βαλανιδιάς. Ξάφνου, πυκνά σύννεφα μαζεύονταν πάνω από την πηγή και τότε ο Δίας ικανοποιημένος από την τελετή άφηνε τα νερά της βροχής να ποτίσουν την ξεραμένη γη. Είναι γνωστό επίσης ότι για να σταματήσει κάποια μεγάλη ξηρασία ο Αιακός είχε θυσιάσει στον Πανελλήνιο Δία της Αίγινας. Ο θεός είχε δεχτεί τη θυσία κι είχε στείλει βροχή. Για το λόγο αυτό οι Αθηναίοι τα σύννεφα που έβλεπαν να έρχονται από την Αίγινα τα θεωρούσαν σύννεφα βροχής.
Μυθολογίες των φυλών της Αφρικανικής Ηπείρου

Στην αιγυπτιακή μυθολογία, η Τεφνούτ ήταν η φωτεινή θεότητα της υγρασίας και της
βροχής, κόρη του Δημιουργού Θεού, του θεού Ήλιου μητέρα των δίδυμων ουρανός και γη.
Στην Ηλιούπολη θεωρείτο δίδυμη αδελφή και σύζυγος του Σου, αλλά από ό,τι φαίνεται, σε αρχαιότερους χρόνους σχημάτιζε ζεύγος με κάποιο θεό Τεφέν, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο πέρα από το όνομά του.
Η Τεφνούτ και ο Σου αποτελούσαν το πρώτο ζεύγος της Ηλιοπολιτικής Εννεάδας.
Οι κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής την καθιστούσαν ως μια από τις σημαντικότερες θεότητες. Το όνομα της είναι ετυμολογικά συνδεδεμένο με τη βροχή και το νερό.
Η Τεφνούτ απεικονίζονταν ως μια γυναίκα με κεφάλι λιονταριού ή και συνολικά ως μια λιονταρίνα. Συχνά κρατούσε ένα σκήπτρο που αποτελούσε σημάδι ζωής.
Ένας μύθος γνωστοποιεί ότι η θεά της βροχής οργισμένη με τον πατέρα της εξαφάνισε όλα τα νερά, τις βροχές και την υγρασία στη Νούμπια και η Αίγυπτος γρήγορα μετατράπηκε σε μια ξεραμένη, χαώδης γη.
Όταν συμφιλιώθηκε με τον πατέρα της πήγε από πόλη σε πόλη για να δώσει πίσω το νερό και τη βροχή. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι δεν ήταν μόνο θεά της υγρασίας αλλά θα μπορούσε να γίνει και θεά της ξηρασίας.

Ανάλογες θεότητες που χάριζαν τη βροχή στους ανθρώπους ή τους τιμωρούσαν με μακρόχρονη ξηρασία υπήρχαν και σε πολλές φυλές της Αφρικής. Σε ορισμένες από αυτές πιστεύεται ότι η βροχή είναι απόδειξη της επικοινωνίας και διαμεσολάβησης των προγονικών ψυχών στους θεούς, οι οποίες προστατεύουν και φροντίζουν τους ζωντανούς απογόνους τους. Ιερά τύμπανα που υπάρχουν σε διάφορα μεγέθη και σχήματα και είναι στενά συνδεδεμένα με τη μουσική και το χορό, χρησιμοποιούνται σε διάφορεςτελετές. Τα πιο ενδιαφέροντα από όλα τα τύμπανα είναι τα "Ντικομάνα" τα οποία έχουν θεϊκή υπόσταση και συνάμα αποτελούν το ισχυρότερο μέσο επίκλησης στους προγόνους για τη βροχή. Είναι αξιοσημείωτο ότι η φύλαξή τους ανατίθεται σε ειδικά επιλεγμένα άτομα. Όσον αφορά στο τελετουργικό της διαδικασίας, μόνο άτομα που είναι μυημένα μπορούν να παίξουν αυτά τα ιερά τύμπανα. Η τελετή αυτή συνήθως πραγματοποιείται μία ή δύο φορές το χρόνο, κυρίως στην εποχή της σποράς.

Παραμένοντας στα σύνορα της Αφρικανικής ηπείρου, στη φυλή των Μασάι, συναντούμε παρόμοιους μύθους για τη βροχή. Μάγοι ενημέρωναν τους σοφούς γέροντες ότι αιτία για την καταστροφική ξηρασία που τους μαστίζε, ήταν η κατάρα του Θεού της βροχής για την αναίρεση της οποίας, έπρεπε να προσφέρουν στο θεό πολύτιμες θυσίες. Ομάδες θαρραλέων νέων της φυλής ξεκινούσαν επικίνδυνα ταξίδια στις σαβάνες της Αφρικής για να εκπληρώσουν τη βούληση του θεού.
Μυθολογία των φυλών της Νότιας Αμερικής

Οι Μάγια έχτιζαν ναούς για να λατρεύουν το θεό της βροχής Τσάακ. Σε κλασικές απεικονίσεις του, οΤσάακ παρουσιάζεται με cat like whiskers, a reptilian snout. Σε άλλες απεικονίσεις όμως φαντάζει περισσότερο ανθρώπινος. Συνήθως κρατά ένα σκήπτρο για να προκαλεί τις αστραπές, τις βροντές και τη βροχή. Οι Μάγια λοιπόν παρακαλούσαν το θεό να τους στείλει βροχή προκειμένου να έχουν εύφορα εδάφη καθώς ζούσαν από την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Για να εξασφαλίσουν την ικανοποίηση και την εύνοια του θεού, θυσίαζαν παιδιά τα οποία πετούσαν σε τρύπες ιερών σπηλιών, που ήταν γνωστές ως "cenotes". Η θυσία παιδιών και κυρίως νεαρών παρθένων επιβεβαιώνεται από τον εντοπισμό πηγαδιού θυσιών στο οποίο βρέθηκαν ανθρώπινα οστά και κοσμήματα σε βάθος 55 μέτρα, στην πόλη Τσιτσέν Ιτζά των Μάγια, στη χερσόνησο Γιουκατάν στο Μεξικό. Συγκλονίζει στη σύγχρονη εποχή η αντίδραση πολλών κατοίκων της περιοχής που κατά την επίσκεψή ερευνητικής ομάδας σε πηγάδι θυσιών θεώρησαν την εμφάνιση έντονη βροχή ως ευλογία από τον θεό Τσάακ.

Ταξιδεύοντας στη μυθολογία των Ατζέκων, μιας άλλης φυλής
της νότιας Αμερικής, παρατηρούμε ανάλογους μύθους για τη βροχή μεταμφιεσμένους όμως πίσω από διαφορετικά ονόματα και κάποιες φορές και δοξασίες που πηγάζουν από τη διαφορετική νοοτροπία και πολιτισμό αυτών των λαών.
 Ο Τλάλοκ είναι ένας από τους παλιότερους θεούς της Μεσοαμερικής καθώς οι πρώτες του απεικονίσεις εντοπίζονται στον 1ο αιώνα Μ.Χ. σε διάφορα βάζα και γλυπτά. Είχε δόντια τίγρης και μεγάλα μάτια ενώ πολλοί νόμιζαν ότι κατά ένα μέρος του ήταν τίγρης. Ήταν ο θεός της βροχής και της γονιμότητας. Οι Ατζέκοι πίστευαν ότι έχει ένα pot or a clay jar μέσα στο οποίο κρατούσε το νερό της βροχής.
 Όταν αυτή η κούπα έσπαγε τότε τα νερά απελευθερώνονταν και ξέσπαγε βροχή. Πίστευαν ότι αυτός έφερνε τις πλημμύρες και τους κατακλυσμούς και για να τον εξευμενίσουν, πραγματοποιούσαν ανθρωποθυσίες, συνήθως μικρών παιδιών που τα έπνιγαν.
Προτού τη θυσία, μάζευαν τα δάκρυά τους σε ένα τελετουργικό κύπελλο και το αφιέρωναν στο θεό. Για τους Ατζέκους ήταν τόσο ισχυρός που μπορούσε επιπλέον να προκαλέσει αρρώστιες, παγωνιά αλλά και ολική καταστροφή. Ζούσε σε σπηλιές βουνών όπου φυλούσε θησαυρούς.
Μαζί με τη σύζυγό του, Τσαλτσιουχτλίκουε, κυβερνάει το τέταρτο επίπεδο του Παραδείσου, που λέγεται Τλαλοκάν. Είναι πατέρας του Τεκιζτεκάτλ, θεού του σελήνης, ενώ έχει μια μεγαλύτερη αδερφή, την Χουϊξτοκιχουάτλ.

Στον Προκολομβιανό Ζάποτεκ πολιτισμό του νότιου Μεξικού, οι άνθρωποι λάτρευαν το δικό τους θεό της βροχής τον οποίο και θεωρούσαν υπεύθυνο για τις βροχοπτώσεις. Μια κλασική αναπαράσταση του Cocijo βρέθηκε στο βουνό Αλμπάν και τώρα βρίσκεται στο εθνικό μουσείου Ανθρωπολογίας της πόλης του Μεξικού.
Ο πολιτισμός του νότιου Μεξικού προσεύχονταν στον Cocijo και είχαν διάφορες τελετές για να τον τιμούν και να δείχνουν την λατρεία τους.
Στις τέχνες των Ζάποτεκ απεικονίζεται με ένα ζωόμορφο πρόσωπο με μεγάλη, blunt snout και μια μακριά forked serpentine γλώσσα.

Σε πολλές ανθρώπινες δοξασίες, η προσευχή και η επίκληση στους θεούς γίνεται με διάφορες κινήσεις χεριών.
Σε πολλές φυλές της Νότιας Αμερικής όπως οι Πουέμπλος, οι Ατζέκοι, οι Μάγια και Kwakiutl παράλληλα με τις χειρονομίες εμπλέκονται κατά τη διάρκεια των τελετών ποικίλα γλωσσικά σημάδια.
Η εμφάνιση των θεών της βροχής επιδιωκόταν μέσα από παραδοσιακές χειρονομίες δύο μυημένων ανθρώπων της φυλής σε ανάλογες τελετές.
Αναζητώντας τους θεούς της βροχής, ο ένας από τους δύο clowns χτυπούσε ashes από τα χέρια του αναπαριστώντας ένα σύννεφο και κοιτώντας στο υπερπέραν με μισόκλειστα μάτια προσπαθούσε να δει πίσω από την πραγματικότητα και να επικοινωνήσει.
Ο μυημένος έπαιρνε αυτήν την έκφραση κάθε φορά που μιλούσε για το τι «έβλεπε».
Ο άλλος επαναλάμβανε την πράξη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα συνεχίζοντας όμως παράλληλα την επικοινωνία του με τους θεούς οι οποίοι τους έστελναν ως ένδειξη της ικανοποίησής τους βροχή.

Οι Ινδιάνοι συνέδεαν την λευκή πεταλούδα με τις βροχές. Πίστευαν ότι εάν η πρώτη πεταλούδα του καλοκαιριού είναι λευκή, τότε έρχονται πολλές βροχές. Για τις υπόλοιπες εποχές, εάν δουν λευκή πεταλούδα να πετά από τα νοτιοδυτικά, έρχεται βροχή.

Μυθολογία των φυλών της Ασίας
Όσον αφορά στη Μεσοποταμία, κάθε μέλος της κοινωνίας έπαιρνε μέρος στη λατρεία ενός συνόλου θεοτήτων με σημαντικότερο το θεό του νερού που ήταν υπεύθυνος της ρύθμισης των βροχών τόσο βασικής σημασίας για αυτούς που κινδύνευαν από τις πλημμύρες των 2 μεγάλων ποταμών από τους οποίους έπαιρναν νερό με αρδευτικές τάφρους για να γίνει ικανοποιητική παραγωγή καρπών και βλάστηση βοσκοτόπων.

Στην μυθολογία της Ινδίας, ο Ίντρα θεωρείται θεός του κεραυνού, της καταιγίδας και της βροχής. Οι άνθρωποι τον επικαλούνται ιδιαίτερα σε περιόδους μεγάλης ξηρασίας για να στείλει την βροχή κάτω στην γη. Φέρει χίλια μάτια με τα οποία παρακολουθεί όλα τα τεκταινόμενα στη γη.
Στην ινδική μυθολογία, οι βάτραχοι σε πολλές δοξασίες ήταν συνδεδεμένοι με την βροχή.
Οι ινδοί πίστευαν ότι ο γάμος βατράχων θα ικανοποιούσε το θεό της βροχής ο οποίος θα έστελνε βροχές την κατάλληλη εποχή και στην απαραίτητη ποσότητα.
Στην περιοχή Assam της Ινδίας, σε περιπτώσεις μεγάλης ξηρασίας, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των καλλιεργήσιμων περιόδων, δύο νεαρά κορίτσια συλλάμβαναν 2 βατράχους και αναπαριστούσαν τον παραδοσιακό Ασσαμέζικο γάμο.
Συνήθως αλίευαν βατράχια ειδικά γι αυτό τον σκοπό και τα προετοίμαζαν κατάλληλα για το γάμο τραγουδώντας τους γαμήλια τραγούδια.
 Στο τέλος της τελετής, έβαζαν τους νεόνυμφους πάνω σε μία μικρή δοκό σαν σχεδία, και τους άφηνα στο ποτάμι.
Η σύνδεση της βροχής με τους βατράχους-θεούς της βροχής εντοπίζεται και στις αντιλήψεις των Ινδιάνων οι οποίοι ποτέ δεν τους σκοτώνουν. Αντίθετα σε κάποιες ευρωπαϊκές κοινότητες ο θάνατος ενός βατράχου θα έφερνε βροχή.
Σε άλλες πάλι κοινωνίες, όταν η βροχή ξεκινά, αιχμαλωτίζουν ένα βάτραχο και ρίχνουν λίγο νερό (μια συμβολική πράξη που ενέχει ίχνη μαγείας) με στόχο να αυξήσουν την ποσότητα βροχής. Παρόμοιες μυθολογικές αντιλήψεις συναντώνται ακόμη και στη σημερινή μεταβιομηχανική εποχή. Για παράδειγμα, στα βόρεια της Ινδίας, ιερείς πάντρεψαν δύο βατράχια σε ένα τελετουργικό που είχε ως σκοπό να εξευμενίσει τους θεούς της βροχής.
Εκπρόσωποι των τοπικών αρχών ισχυρίστηκαν ότι ο γάμος ήταν η μόνη λύση για να βρέξει μιας και η περιοχή είχε σχεδόν ξεραθεί.
In certain parts of Russia, there was a custom in which a priest, after he had conducted the service, was thrown to the ground by his parishioners and drenched with water in the belief that that would bring rains. Or, when rain is desperately needed, the women would simply seize any passer-by and throw him into a river or drench him like the priest.

Ινδουιστές ιερείς πραγματοποιούν την "Astottara Shatha Kundali Mukha Varun Yagam", μια ειδική προσευχή στο Θεό της Βροχής στην ινδική πόλη Hyderabad. Οι ελάχιστες βροχές στο νότιο τμήμα της Ινδίας έστρεψαν τους ινδουιστές στην επίκληση της συγκεκριμένης θεότητας προκειμένου να πέσουν λίγες σταγόνες βροχής!

Στην κινεζική μυθολογία οι δράκοντες ήταν στενά συνδεδεμένοι με το νερό. Ήταν οι φύλακες της βροχής που χαρίζει τη ζωή, αλλά σε καιρούς που είχαν καταληφθεί από μανία μπορούσαν να απελευθερώσουν καταστροφικούς κατακλυσμούς. Ένας από τους πιο διάσημους δράκους είναι ο Ying Long ή αλλιώς ο “Responding Dragon” ο οποίος θεωρείται ο Θεός της βροχής. Πολλοί άνθρωποι προσεύχονται σε αυτόν και έκαναν θυσίες για να στείλει βροχή δημιουργώντας σύννεφα με την αναπνοή του.
Μια θεότητα που σχετίζεται με την εμφάνιση και την απουσία βροχής και συνάμα εντοπίζεται στις μυθολογίες διάφορων λαών αποτελώντας αντικείμενο θαυμασμού και σεβασμού σε όλους τους αρχαίους και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία είναι ο Σείριος.

Στον πολύ αρχαίο Ινδο-Ιρανικό πολιτισμό (Vedas) αυτό το αστέρι ήταν γνωστό ως "Αρχηγός Φυλής". Σε άλλες Ινδικές γραφές, αναφέρεται ως Sukra, "Θεός βροχής" ή αστέρι βροχής. Περιγράφεται επίσης ως "Αυτός που ξυπνά τους Θεούς του αέρα, και τους καλεί να φέρουν τη βροχή."

Βροχή όμως εμφανιζόταν όχι μόνο από την ικανοποίηση των θεών από τις θυσίες των ανθρώπων αλλά και σε περιπτώσεις σπουδαίων γεγονότων.
 Ένα από τα πιο σημαντικά παραδείγματα αναδύουμε από τη μυθολογία της Χανάαν και πιο συγκεκριμένα από τον ιερό γάμο του Θεού Ελ με την Ασεράχ σύμφωνα με το μύθο, η θεά Ασεράχ πορεύεται καβάλα σ' έναν γάϊδαρο προς την κορυφή ενός βουνού που βρίσκεται στο βόρειο μέρος της Χαναάν. Εκεί την αναμένει ο θεός Ελ για να σμίξει μαζί της.
Από την ένωσή τους, προκαλείται αμέσως μεγάλη βροχή που γονιμοποιεί το έδαφος και εξασφαλίζει την πλούσια καλλιέργεια των αγρών.
Ο "ιερός γάμος" τελείτο κάθε χρόνο από τον βασιλιά και την βασίλισσα της Χαναάν, κατά μίμηση και αναπαράσταση του "ιερού γάμου" του Ελ με την Ασεράχ. Με αυτόν τον τρόπο, οι Χαναναίοι ήταν σίγουροι πως θα είχαν πλούσια σοδειά, όπως και γενικότερα καλή τύχη στην ζωή τους για όλη την χρονιά.
atlaswikigr
thesecretrealtruth