Απεβίωσε: 1 Απριλίου 1994, Μονρούζ, Γαλλία
Ο Ρομπέρτ Ντουανό ήταν ένας από τους πιο διάσημους και παραγωγικούς φωτογράφους της Γαλλίας. Γεννήθηκε στη Gentilly το 1912.στις 14 Απριλίου και πέθανε 1 Απριλίου το 1994. Ασχολήθηκε με το ρεπορτάζ και τη φωτογραφία δρόμου. Προσπάθησε μέσα από τις φωτογραφίες του να καταγράψει το ρυθμό της καθημερινής ζωής των δρόμων του Παρισιού.
Ο Doisneau φωτογραφίζει καθημερινές ανθρώπινες δραστηριότητες, στις οποίες είναι διάχυτη μια γλυκύτητα για τους ανθρώπους, ενώ σε πολλά από τα έργα του δεν λείπει και το κωμικό στοιχείο το οποίο ενσωματώνεται στη φωτογραφία του με διάθεση όχι ειρωνείας αλλά συμπάθειας.
Μέσα από τον φακό του διακρίνεται καθαρά η διάθεσή του να παρατηρεί και να περιγράφει με ακρίβεια το περιβάλλον που ζουν οι απλοί ήρωες των έργων του αλλά και η αγάπη του για τα
παιδιά, τα οποία σε πολλές φωτογραφίες του έχει απαθανατίσει κατά τη διάρκεια ξένοιαστων στιγμών τους.
Μαζί με τον Henri Cartier-Bresson ήταν ένας πρωτοπόρος του φωτορεπορτάζ . . Η διασημότερη φωτογραφία του «Φιλί του Ξενοδοχείου de Ville αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του έργου του Robert Doisneau. Προτιμούσε να φωτογραφίζει βάση της διαίσθησής του και όχι της επιστήμης του.Ο Robert Doisneau διορίστηκε Chevalier (Ιππότης) του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Λεγεώνας της Τιμής το 1984.
.Ο Doisneau υπήρξε πάντα ένας πολυσυλλεκτικός ποιητής της εικόνας, που δεν ανήκε στην αγέλη των φωτορεπόρτερ -τη φοβόταν- αλλά και δεν εντυπωσιάστηκε ποτέ από τον μεσσιανισμό και τη στείρα γεωμετρία κάποιων άλλων φωτογράφων που μεσουρανούσαν στην εποχή του.
ο Doisneau άφησε, πολύ πίσω του κάποια ιερά τέρατα της φωτογραφίας της εποχής του, που κάλυπταν τη δειλία τους και την έπαρσή τους με άχρηστους δογματισμούς.Δεν υπάρχει πιο έκδηλο παράδειγμα της αποτυχημένης αυτής Μεγάλης Ιδέας της φωτογραφίας από τα πληκτικά πορτρέτα του έτερου φίλου του, του Cartier Bresson, όση γεωμετρία κι αν έχει βάλει, όσο τέλειο κι αν δείχνει το κάδρο του. Για τον Doisneau, η γοητεία μιας εικόνας βρίσκεται αλλού, σε έναν ακαθόριστο τόπο και συναίσθημα, γι' αυτό και δεν υπάρχει λόγος να αναλώνεται ο φωτογράφος σε μια προμηθεϊκή μάχη με τον χώρο και τον χρόνο.
Μελετώντας τα βραβεία και τις δουλειές που πήρε , θα έλεγα πως αναγνωρίστηκε όσο ζούσε
"Τα θαύματα της καθημερινής ζωής είναι συναρπαστικά... Κανένας σκηνοθέτης δε μπορεί να οργανώσει το απροσδόκητο που θα βρείτε στο δρόμο...""Είναι καλύτερο, έτσι δεν είναι, να ρίξει κανείς λίγο φως σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν είναι ποτέ στο φως της δημοσιότητας;"
0 Σχόλια