Ἤθελα νὰ γράψω ἕνα κείμενον γιὰ τοὺς ἀπελπισμένους ποὺ συναντῶ καθημερινῶς γύρω μου. Εἶχα βρεῖ καὶ τὸν τίτλο: «Οἱ ἀπελπισμένοι μας».
Ὅμως τὴν στιγμὴ ποὺ ξεκίνησα νὰ τὸ γράφω χώθηκε κυριολεκτικῶς στὴν σκέψι μου τὸ τραγούδι τῶν Χατζηδάκη-Καμπανέλλη καὶ μοῦ τὴν …λοξοδρόμησε!
Σὲ κάθε μου πρότασι πεταγόταν ὥς «διορθωτὴς» ὁ Λάκης Παππᾶς χαμογελῶντας…
Καὶ τελικῶς ὁ τίτλος ἄλλαξε, πετάχτηκε καὶ τὴν θέσιν του πῆρε ὁ στίχος τοῦ τραγουδιοῦ….
«Ὅποιος στὸν γυρισμό του ὅρκο δὲν κάνει, στρατιώτη μου τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
Ποιόν γυρισμό; Ποιόν ὅρκο; Ποιόν στόχο; Ποιόν δρόμο; Ποιό ὄραμα πού μᾶς ἔχουν κλείσει ὅλους τούς δρόμους καί μᾶς ἔχουν προβάλλει μόνον ἀδιέξοδα; Ποιά ὁδός; Ἡ πεπατημένη ἢ κάτι ἄλλο πού ἀδυνατοῦμε νά φανταστοῦμε;
«Ὅποιος στὸν γυρισμό του ὅρκο δὲν κάνει, στρατιώτη μου τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
Κι ἔτσι, ὁ στίχος ἔγινε ὁ ὁδηγὸς τοῦ κειμένου…
Ἂς μιλήσουμε ὅμως γιὰ ἀπελπισμένους…
Οἱ ἀπελπισμένοι τῆς ζωῆς μας… Οἱ ἀπελπισμένοι τοῦ δρόμου… Τῆς γειτονιᾶς… Τῆς καθημερινότητός μας. Οἱ ἀπελπισμένοι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ συμβαίνουν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀλλὰ δυστυχῶς συμβαίνουν ἀλλοιῶς.
Ποιοί εἶναι αὐτοί; Γιατί γεμίζουν τήν ζωή τους καί τήν σκέψιν τους μέ ἀπελπισία;
Γιατί ἡ δική τους ἀπελπισία καταλήγει νά συμπαρασύρῃ κι ἄλλους, κι ἄλλους, κι ἄλλους…. Κι ἐμάς ἐπίσης κάποιες φορές;
Τί περιμένουν, ἢ ὀρθότερα, τί δέν περιμένουν ἀπό τό αὔριο;
Καθημερινῶς συζητῶ ὅπου κι ἐὰν σταθῶ. Μὲ ὁποιονδήποτε καὶ γιὰ ὁ,τιδήποτε.
Ἔχω διαχωρίσει τοὺς ἀνθρώπους γύρω μου σὲ δύο κατηγορίες πλέον:
Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀπελπιστεῖ καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ παραμένουν ζωντανοί!
Οἱ ζωντανοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ καταφέρνουν μέσα ἀπὸ κάθε περίστασιν νὰ ἀναζητοῦν καὶ νὰ βρίσκουν τελικῶς τρόπους νὰ ἀντιμετωπίζουν κάθε στραβὸ κι ἀνάποδο.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ τοὺς κτυπᾶ ἀλύπητα ἡ «τύχη» ἀλλὰ ποὺ ξέρουν νὰ σηκώνονται γρήγορα καὶ νὰ ξαναλαμβάνουν τὴν θέσιν τους ὣς πολεμιστές!
Εἶναι οἱ μαχητὲς καὶ τελικῶς οἱ νικητές.
Οἱ ἀπελπισμένοι εἶναι στὴν ἄλλην πλευρά. Ἔχουν ἐναποθέσει ἤδη πρὸ πολλοῦ τὶς ἐλπίδες τους κάπου.
Εἶτε σὲ ἕναν θεό, εἶτε σὲ μίαν «καλὴν»τύχη, εἶτε στὶς καλὲς προθέσεις κάποιων ἄλλων…
Δῆλα δή, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν κυριολεκτικῶς κρεμαστεῖ ἀπὸ ὅσα ἄλλοι ἀποφασίζουν γιὰ αὐτούς, ἔχουν ἀποδεκτεῖ τὴν ὅποιαν ἀδυναμία τους κι ἔχουν τελικῶς καθίσει στὴν γωνία ἀναμένοντας τὸ τελειωτικὸν κτύπημα!
Ὅπως πρὸ ἀνέφερα, τὴν στιγμὴ ποὺ ξεκίνησα νὰ γράφω αὐτὸ τὸ κείμενον θυμήθηκα τὸ τραγούδι τοῦ μέγάλου μας Μάνου Χατζηδάκη καὶ τοῦ Ἰακώβου Καμπανέλλη:
Ἀπὸ τὸ Τρωικὸ κάστρο ἡ Ἀνδρομάχη,
στὸν Ἔκτορα ποὺ κίναε γιὰ τὴν μάχη,
φώναξε μὲ φωνὴ φαρμακωμένη:
«Στρατιώτη μου, τὴν μάχη θὰ κερδίσῃ,
ὅποιος πολὺ τὸ λαχταρᾶ νὰ ζήσῇ!
Ὅποιος στὴν μάχη πάει γιὰ νὰ πεθάνῃ,
στρατιώτη μου γιὰ πόλεμο δὲν κάνει!»
Ἔτσι κι ἐμένα ἡ κόρη τοῦ Γαβρίλη,
σὰν ἔφευγα στὶς 20 τ’ Ἀπρίλη,
μοῦ φώναξε ψηλὰ ἀπὸ τὸ μπαλκόνι:
«Στρατιώτη ἂν θὲς τὴν μάχη νὰ κερδίσῃς,
μιὰ κοπελίτσα κύττα ν’ ἀγαπήσῃς.
Ὅποιος στὸν γυρισμὸ του ὅρκο δὲν κάνει,
στρατιώτη μου, τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
Ἐκεῖ ἔξω, ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρὸ συμβαίνει ἕνας πόλεμος.
Ἕνας πόλεμος ποὺ οὐδόλως γινόταν ἀντιληπτὸς, παρὰ μόνον τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ μόνον ἀπὸ μέρος τοῦ πληθυσμοῦ.
Ἐκεῖ ἔξω, σὲ κάθε στροφή, σὲ κάθε διαδρομή, σὲ κάθε πλευρά, συμβαίνει ἕνας μεγάλος πόλεμος.
Αὐτὸς ὁ πόλεμος ἔχει διάφορες διαστάσεις, ἐπίπεδα κι ἐκφράσεις. Ἄλλοτε κατανοητὲς κι ἄλλοτε ὄχι.
Ἀλλὰ συμβαίνει.
Συμβαίνει στὰ χρηματιστήρια, συμβαίνει στὰ κοινωνικά μας δεδομένα, συμβαίνει στὰ πολιτειακά μας καὶ στὰ πολιτικά μας, συμβαίνει στὶς συντάξεις μας, συμβαίνει στοὺς μισθούς μας, στὸ δικαίωμά μας νὰ ἐπιβιώσουμε, στὰ ἐθνικά μας θέματα, σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ Ἀνθρώπου ἐπὶ τοῦ πλανήτου, συμβαίνει ἀκόμη καὶ στὸ διάστημα, συμβαίνει μέσα μας, μὲ τὸν ἴδιον μας τὸν ἑαυτόν… Συμβαίνει παντοῦ.
Πόλεμος μὲ τὸν ἑαυτόν μας, πόλεμος μὲ τοὺς γύρω μας, πόλεμος μὲ τὴν μνήμη μας, πόλεμος μὲ τὸν «ἐκπρόσωπό μας», πόλεμος μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ πλανήτου, πόλεμος μὲ τὸν ἴδιον τὸν πλανήτη κάποιες φορές.
Ἕνας διαρκὴς πόλεμος, δίχως περιθώρια ἀνάσας γιὰ κανέναν ἀπὸ ἐμάς.
Κι ὅμως… Αὐτὸς ὁ πόλεμος θὰ φέρῃ κάποιαν νίκη.
Ἐάν ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τήν νίκη γιατί ἀκόμη παραμένουμε ὄρθιοι; Τί περιμένουμε; Τί ἐλπίζουμε;
Ἐάν δέν ἔχουμε ὀνειρευτεῖ, φανταστεῖ, ὀραματιστεῖ τούς ἑαυτούς μας ὡς νικητές, πώς θά καταφέρουμε νά βγοῦμε ζωντανοί ἀπό τήν μεγάλη μάχη πού ἔρχεται;
Ἐάν δέν ἔχουμε ὀραματιστεῖ τό Αὔριο, τότε γιατί δέν ἀποσυρόμαστε;
Εἶμαι σκληρή ἢ εἰλικρινής;
Θέλω τὴν Ἑλλάδα μου πίσω!
Θέλω τοὺς Ἕλληνες ζωντανούς, δυνατούς, Φωτοδότες, ὅπως τότε ποὺ δομοῦσαν συνειδήσεις!
Τὸ ἔχω μέσα μου ὅλο αὐτό!
Ἔχει γίνει δευτέρα μου Φύσις!
Πιστεύω τόσο πολὺ στὴν Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ δεσμά του, ποὺ κάθε ἀμφισβήτησις, ἀμφιβολία, φοβία ἔχουν ἐξαφανισθεῖ.
Ἴσως ἐγὼ νὰ πέσω πρώτη στὴν μεγάλη μάχη.
Ἔχω ὅμως προλάβει κι ἔχω ΖΗΣΕΙ στὶς εἰκόνες τοῦ αὔριο, τόσο ἔντονα ποὺ εἶναι σὰν νὰ ἔχω ἤδη χορτάσει!
Αὐτὴ ὅμως ἡ «γνώσις» δὲν μοῦ δίδει ἐλπίδες. Ἀντιθέτως! Τὶς ἀφανίζει! Τὶς ἐκμηδενίζει! Τὶς σβήνει!
Οὔτε περιμένω ἀπὸ κάποιον ἄλλον, θεὸ ἢ ἄνθρωπο, νὰ μὲ λυπηθῇ καὶ νὰ μὲ συμπονέσῃ, πρὸ κειμένου νὰ σταθῶ ὄρθια! Οὔτε μακαρίζω κάποιαν τύχη γιὰ νὰ μὲ στηρίξῃ! Δὲν χρειάζομαι οὔτε μπαστούνια οὔτε στηρίγματα οὔτε σωτῆρες!
Εἶμαι ἀπολύτως πεπεισμένη πὼς θὰ τὸ φέρουμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!! Ἐμεῖς, μὲ τὰ χέρια μας, μὲ τὸ μυαλό μας!
Τίποτα καὶ κανεῖς δὲν μποροῦν νὰ μᾶς σταματήσουν πλέον!
Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἐλπίδα! Εἶναι ΠΙΣΤΙΣ!!!!
Ἀγαπητοί μου φίλοι.
Χαίρομαι ἰδιαιτέρως ποὺ κάποιοι ἔχουν ἀλλάξει τὴν ὀπτική τους.
Ἀπολαμβάνω ὅσο τίποτα στὸν κόσμο τὴν συναναστροφὴ μὲ πρόσωπα ποὺ καθημερινῶς ἀντιλαμβάνονται ὅλο καὶ περισσότερα.
Ἀγγίζω τὴν εὐτυχία ὅταν διαπιστώνω πὼς οἱ Ἄνθρωποι ἀργά, ἀλλὰ σταθερὰ ἀνακαλύπτουν τὴν Φύσιν τους, τὸν δρόμο τους καὶ τὸν στόχο τους.
Καὶ παραλλήλως λυπᾶμαι γιὰ αὐτοὺς ποὺ ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα στηρίζονται σὲ ξένες ἀπὸ αὐτοὺς δυνάμεις.
Αὐτὸς ὁ πόλεμος φθάνει στὸ τέλος του!
Ἡ ὀριστικὴ μάχη πλησιάζει!
Ὅσοι θὰ εἶναι εὐτυχεῖς καὶ θὰ λάβουν μέρος σὲ αὐτήν, θὰ ἔχουν κερδίσῃ τὸ μεγαλύτερον ἐπίτευγμα: θὰ ἔχουν ἀναγεννήσει τὴν Φύσιν τους!
Ὅσοι δὲν τὸ κάνουν, δὲν…
Καὶ τὸ ξέρουν… Ἴσως γιὰ ἐτοῦτον τὸν λόγο νὰ ἀναζητοῦν ἐναγωνίως ἀπὸ κάπου νὰ πιαστοῦν… Κι ἂς εἶναι ὅλα ἐμπρός τους!
Φιλονόη .
Υ.Γ. Εἶναι ἤδη ἕτοιμα ὅλα! Ἢ ποὺ θὰ τὸ δοῦμε ἢ ποὺ θὰ χαθοῦμε…. Διότι μόνον ὅσοι στηλώσουν μὲ δύναμιν τὰ πόδια τους γερά, στηριχθοῦν μόνον στὶς δικές τους δυνάμεις καὶ σταθοῦν ὄρθιοι ἐμπρὸς σὲ κάθε καταιγίδα ποὺ ἔρχεται, μόνον αὐτοὶ θὰ ἔχουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐφόδια ποὺ ἀπαιτοῦνται πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὴν ἐπομένη ἡμέρα. Διότι θὰ φθάσουμε… Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε.. Ἁπλῶς θὰ τὸ ἐπιτύχουν μόνον ὅσοι θὰ τολμήσουν!
human-philosophie
0 Σχόλια