Στην Αγγλία, μάλιστα, υπάρχουν άνθρωποι, ακόμη και ολόκληροι σύλλογοι, που ασχολούνται με τη δημιουργία κήπων για πεταλούδες, φυτεύοντας τα κατάλληλα ανθοφόρα φυτά, ώστε με το νέκταρ που παράγουν τα άνθη τους να τις προσελκύουν.
Οι πεταλούδες τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με το νέκταρ των λουλουδιών, γι αυτό όχι μόνο δεν είναι βλαβερές για τα φυτά μας, αλλά είναι και ωφέλιμες, καθώς με τα πόδια τους μεταφέρουν τη γύρη από άνθος σε άνθος, συμβάλλοντας στη γονιμοποίηση (επικονίαση).
Μύθος και πραγματικότητα.
Όσον αφορά τα ονόματα των πεταλούδων, πρέπει να αναφέρουμε ότι τα επιστημονικά - λατινικά έχουν κατά 95% ελληνική ρίζα.
Αυτό οφείλεται στην ελληνολατρεία που ήταν διάχυτη στους επιστημονικούς κύκλους της Ευρώπης τους περασμένους αιώνες. Ακόμη και είδη που έχουν βρεθεί πολύ μακριά από την Ελλάδα και την Ευρώπη φέρουν επιστημονικά ονόματα "ελληνοπρεπέστατα", όπως Επαργύριος, Αυτομερίς, Ακτίας, Άττακος, Μορφώ, Πυρροχαλκεία κ.α.
Ενώ όμως γνωρίζουμε τα επιστημονικά ονόματα όλων των ειδών, ο λαός μας σπάνια ξεχωρίζει κάποιο για να του δώσει ένα ιδιαίτερο κοινό όνομα. Όλα τα λέει "πεταλούδες" ή "πεταρούδες".
Έτσι κι εμείς θα κάνουμε χρήση της "μετάφρασης" της λατινικής λέξης για να περιγράψουμε ένα είδος, εξηγώντας όμως και από πού προέρχεται το όνομα, το οποίο, όπως είπαμε, είναι έτσι κι αλλιώς σχεδόν πάντα ελληνικό.
Μία από τις πιο κοινές αλλά και τις πιο όμορφες πεταλούδες της χώρας μας είναι ο Ιφικλείδης ο Ποδαλείριος (Iphiclides podalirius).
Το πρώτο συνθετικό είναι το όνομα του γένους και μας θυμίζει τον Ιόλαο, γιο του Ιφικλή, ο οποίος, λόγω του πατρός του, ονομάστηκε Ιφικλείδης.
Ο Ιφικλής ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ηρακλή και επομένως ο Ιόλαος - Ιφικλείδης ήταν ανιψιός του.
Παράλληλα όμως ήταν και ηνίοχος στο άρμα του Ηρακλή και συμμετείχε σε μερικούς από τους άθλους του.
Το δεύτερο συνθετικό αφορά τον Ποδαλείριο, ο οποίος, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ηγεμόνας των Θεσσαλών που πολέμησαν στην Τροία. Επιπλέον, ο Ποδαλείριος και ο αδελφός του Μαχάον ήταν γιατροί και θεραπευτές.
Ο Ιφικλείδης ο Ποδαλείριος είναι μια σχετικά μεγάλη πεταλούδα, με άνοιγμα φτερών 7-8 εκατοστά. Το βασικό χρώμα των φτερών της είναι το ωχρόλευκο, που διασχίζεται κατά μήκος από γκριζόμαυρες ταινίες, ενώ στα πίσω φτερά υπάρχουν σχέδια με μπλε και πορτοκαλί αποχρώσεις και δύο προεξοχές σαν ουρές.
Το είδος συναντάται σε όλη την Ελλάδα και σε διάφορα υψόμετρα, από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα 2000 μ. και πάνω. Πετάει από το Φεβρουάριο μέχρι τον Οκτώβριο και στο χρονικό αυτό διάστημα δίνει από δύο έως τρεις γενιές.
Τα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους πάνω στα φύλλα του κράταιγου, της κορομηλιάς, της δαμασκηνιάς και άλλων οπωροφόρων δέντρων της οικογένειας Rosaceae, όπως της αμυγδαλιάς, της ροδακινιάς και της βερικοκιάς. Οι κάμπιες τρέφονται με τα φύλλα αυτών των φυτών και είναι πολύ χαρακτηριστικές και αναγνωρίσιμες. Έχουν έντονο χλωροπράσινο χρώμα, με αποτέλεσμα να είναι δυσδιάκριτες ανάμεσα στα φύλλα. Πίσω από το κεφάλι τους φέρουν δύο κίτρινα "κερατάκια", τα οποία, όταν αυτές ενοχληθούν, βγαίνουν προς τα έξω αναδίδοντας μια έντονη, βαριά μυρωδιά, που λειτουργεί αποτρεπτικά για τα πουλιά ή άλλα ζώα που θα ήθελαν να τις φάνε.
Οι κάμπιες μετατρέπονται σύντομα σε χρυσαλλίδες και έπειτα σε πεταλούδες. Η τελευταία γενιά του Οκτωβρίου παραμένει σε κατάσταση χρυσαλλίδας έως την επόμενη άνοιξη.
Γιώργος Σφήκας
0 Σχόλια