ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΕΝΤΑΚΗΣ ηθοποιός

Μετά το πέρας μιας λυκειακής παράστασης, ο αδελφός του τού είπε: «Πρέπει να ασχοληθείς μ' αυτό», εννοώντας το θέατρο. Ένας φωτισμένος εκπαιδευτικός, ο Γρηγόρης Αναστασιάδης, τον ενθάρρυνε κι αυτός να ασχοληθεί με την ίδια τέχνη.
Ο Παντελής, όταν ενηλικιώθηκε, έτυχε να συμμετάσχει σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα.
 Τότε επέστρεψαν στο μυαλό του οι....

 λησμονημένες πια αυτές προτροπές και τις πήρε τοις… μετρητοίς.
Εγκατέλειψε την υψηλή τέχνη της ζαχαροπλαστικής που είχε αρχίσει να σπουδάζει, άφησε στην άκρη τη γεμάτη αίγλη σταδιοδρομία του σεφ που του υποσχόταν λαμπρό μέλλον και... την ψώνισε, όπως αφοπλιστικά αφηγείται ο ίδιος, με την υποκριτική.

Έκτοτε ο Παντελής Δεντάκης εντοπίζεται πότε ως μελοδραματικά κυνικό Δεξί Νεφρό στους «Εχθρούς εξ αίματος» του Αρκά, πότε ως περίπλοκα εξουσιαστικός χαρακτήρας στον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, πότε ως ευδιάκριτη παρουσία στον βαθιά πολιτικό¨"Βόιτσεκ" του Γκέοργκ Μπίχνερ.
 Στον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη μάλιστα επισημάνθηκε ως πειστικότατος κατά συρροήν δολοφόνος. Πολυποίκιλο ταλέντο, γράφει, διασκευάζει, σκηνοθετεί, ερμηνεύει. Διακριτός, ευρηματικός, ευφάνταστος, με αστραφτερό μυαλό και φυσική αξιοπρέπεια αιφνιδιάζει, αυτοσχεδιάζει, αποδομεί και απομυθοποιεί, ακροβατεί και ισορροπεί, μας παρασύρει και παρασύρεται. ΄Ανθρωπος ανήσυχος και δημιουργικός, που ενδιαφέρεται, οργίζεται, πάσχει και ανησυχεί για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
 Μια ειδικότητά του;

Να… πειράζει και να επανασυνθέτει κλασικούς συγγραφείς. Δεν πίστευα ποτέ ότι υλικό από τον Μαρκ Τουέιν θα γινόταν τόσο ενδιαφέρον θεατρικό κείμενο, μέχρι που είδα το ''Αδάμ και Εύα. Γράμματα από τη Γη" σε απόδοση του Παντελή Δεντάκη.
Με έκανε να ανασύρω από το χρονοντούλαπο παρατημένα βιβλία του και να ανακαλύψω εκ νέου τον στοχαστή συγγραφέα.
 Θα επιστήσω την προσοχή σας στις επιπτώσεις από την παρουσία του στο θέατρο και θα τον επαινέσω για την επιλογή του: Παντελή, ευτυχώς που την… ψώνισες τότε.
Γιατί σε χρειαζόμαστε.
 Ο καλός ηθοποιός είναι λύτρωση για εμάς τους θεατές.
Επίσης, πιστεύω πως ακόμα κι αν μερικές φορές αισθάνεσαι σταθερά στην άκρη του γκρεμού, δεν πρόκειται να κάνεις σε κανέναν τη χάρη να πέσεις…
 Θα μείνεις ακλόνητος.

* Γεννήθηκα στην Παλιά Κοκκινιά, μια φτωχή και υποβαθμισμένη συνοικία του Πειραιά. Η περιοχή ήταν μοιρασμένη σε «αριστερούς-Μικρασιάτες» και σε «βασιλικούς-Μανιάτες». Θυμάμαι τον γείτονα κυρ-Ηλία, να τραγουδάει κάθε μεσημέρι μανιάτικα μοιρολόγια – δεν μ’ άρεσε καθόλου, τώρα πια είναι μια πολύ ωραία ανάμνηση. Θυμάμαι τη θεία Κούλα -δεν ήταν πραγματική μου θεία- να μου δίνει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του γιου της, που δεν του έκαναν πια. Θυμάμαι τον «κολλητό» μου φίλο Γιώργο, που με κέρδιζε πάντα στο ποδόσφαιρο κι εγώ τον κέρδιζα πάντα στο… «ξύλο». Θυμάμαι να παίζουμε με τα παιδιά της γειτονιάς, έξω στο δρόμο, μέχρι της 23.30 το βράδυ. Κρυφτό, κυνηγητό, μακριά γαϊδούρα! Σπάγαμε τα κεφάλια μας, όμως μετά τρώγαμε παγωτό και μας πέρναγε…

Μπορείς να θυμηθείς τη συγκεκριμένη στιγμή που πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το θέατρο;

* Δεν υπήρξε μία συγκεκριμένη στιγμή. Ήταν κάτι που το είχα πρωτοσκεφτεί σε ηλικία 7 χρονών. Στη γειτονιά μας ζούσε τότε ένας ηθοποιός που σχεδόν φυτοζωούσε. Όμως, εγώ τον θαύμαζα! Δεν ξέρω γιατί! Τηλεόραση δεν βλέπαμε τότε, λίγο θέατρο και λίγο περισσότερο κινηματογράφο. Μετά το ξέχασα. Ήθελα να γίνω ζαχαροπλάστης, μετά μάγειρας. Μετά μπήκα στα ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων. Είχα αποφασίσει να πάω να ζήσω στην Κρήτη και να δουλέψω στον τουρισμό. Και μετά έμπλεξα με μια ερασιτεχνική ομάδα, στον Κορυδαλλό και… την ψώνισα.

Υπήρξαν άνθρωποι που σε ενθάρρυναν να ακολουθήσεις το δρόμο της υποκριτικής και ποιοι ήταν αυτοί;

* Οι γονείς μου, κάποιοι φίλοι και ο αδερφός μου - τον θυμάμαι, μετά το τέλος μιας λυκειακής παράστασης, στην οποία έπαιζα, να μου λέει: «Πρέπει να ασχοληθείς μ’ αυτό!». Αυτός που με παρότρυνε, περισσότερο απ’ τον καθένα, ήταν ο δάσκαλός μου, Γρηγόρης Αναστασιάδης. Η «συνάντηση» μαζί του άλλαξε κατά πολύ την πορεία της ζωής μου.

Ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο;

* Δεν ξέρω. Δεν νομίζω πως υπάρχει απάντηση. Θέλω να τα κάνω και τα δύο. Αλλά νιώθω πως δεν είναι εκεί το θέμα μου. Αυτό που με απασχολεί είναι το «αν υπάρχει πραγματικά κάτι που θέλω να ειπωθεί και αν υπάρχει πραγματικά κάποιος που θέλει να το ακούσει». Τον τελευταίο καιρό -μέσα σ’ αυτό το κλίμα αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας- αναρωτιέμαι για το «ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου». Αναρωτιέμαι αν εμείς που δουλεύουμε στο θέατρο έχουμε κάτι πιο ουσιαστικό και δημιουργικό να πούμε και να κάνουμε, πέρα απ’ το περιπλανιόμαστε από θίασο σε θίασο και να φτιάχνουμε παραστάσεις για «εσωτερική κατανάλωση», παραστάσεις δηλαδή που απευθύνονται στους κριτικούς και στην -υποτιθέμενη- ελίτ του ελληνικού θεάτρου. Δεν «μου αρέσω» καθόλου όταν καταλαβαίνω ότι παίζω σ’ αυτό το παιχνίδι. Απογοητεύομαι! Δεν ξεκίνησα να κάνω θέατρο γι’ αυτό.

Τι οδηγό επιβίωσης έχεις;

* Μάλλον η αναζήτηση μιας ισορροπίας. Μου είναι πολύ δύσκολο. Αισθάνομαι ότι είμαι σταθερά στην άκρη του γκρεμού και μ’ ένα άγγιγμα και μόνο θα πέσω.

Ποιους ρόλους θέλεις να υποδυθείς και ποια έργα να σκηνοθετήσεις;

* Πάλι δεν υπάρχει απάντηση. Τα πάντα και τίποτα. Μ’ αρέσει -για παράδειγμα- ο Τσέχοφ. Θέλω κάποια στιγμή να ανεβάσω τον «Βυσσινόκηπο». Αλλά όταν συμβεί, θέλω να υπάρχει λόγος που συμβαίνει. Δεν ξέρω! Μπορεί να φτάνει το ότι κάτι «σου αρέσει πολύ». Εγώ -για την ώρα- χρειάζομαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό.

Πόσο εφήμερη τέχνη είναι το θέατρο;

* Η «φύση του» είναι εφήμερη, γιατί αυτό που συμβαίνει σε μια παράσταση είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται. Στην ουσία όμως, το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως «κυματισμός», όπως και τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μας. Μια στιγμή, μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή.

Μεταξύ συναδέλφων ηθοποιών είναι δυνατόν να δημιουργηθούν αληθινές φιλίες;

* Εννοείται, γιατί όχι;

Τι σε εξοργίζει σήμερα;

* Με εξοργίζει το ότι είμαστε παραδομένοι, αφημένοι. Μιλάω για «εμάς», τους πολλούς. Νιώθω ότι δεν έχουμε κουράγιο και δύναμη να αντισταθούμε σε τίποτα. Σαν να μη μας αφορά η ίδια μας η ζωή. Νομίζουμε πως αν μείνουμε περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό μας, θα σώσουμε το τομαράκι μας! Αυτό με εξοργίζει περισσότερο!

Ταλέντο, σπουδές, σκληρή δουλειά. Τι ποσοστό από το καθένα πρέπει να έχει ο ηθοποιός;

* Δεν υπάρχουν ποσοστά. Όλα έχουν τη σημασία τους. Σίγουρα πάνω απ’ όλα η δουλειά! Δυστυχώς! Γιατί εγώ είμαι τεμπέλης!

Παρά την κρίση, διαφαίνεται κάτι σημαντικό να γίνεται στην Ελλάδα σήμερα;

* Είμαι πολύ απαισιόδοξος. Όχι, δεν βλέπω κάτι σημαντικό να γίνεται. Και δεν πιστεύω πως υπάρχει και η προοπτική να συμβεί κάτι. Αυτή τη στιγμή όλοι είμαστε πολύ «μουδιασμένοι».

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Ο Μαρκ Τουέιν, τον οποίο μας παρουσίασες τον περασμένο χειμώνα με το θεατρικό «Αδάμ και Εύα, γράμματα από τη Γη», λάτρευε τα ζώα και δη τις γάτες. Εσύ;

* Είχα μία σκυλίτσα για 17 χρόνια. Την είχα αγαπήσει πάρα πολύ! Όταν πέθανε και την έθαψα, «κατέβασα ρολά». Σαν να έκανα συμφωνία με τον εαυτό μου ότι δεν θα ξανασυνδεθώ με κάποιο ζώο τόσο πολύ.

Τη φωτογράφιση πραγματοποίησε ο Αντώνης Ψαρράς