Σε μια εποχή της ταινίας μου "Μόνο το Σεξ δε Φτάνει", λέω στη Νάταλι Πόρτμαν:
"Αν σου λείπω...
δεν μπορείς να μου το πεις με sms, e-mail ή στο wall του Facebook.
Αν σου λείπω πραγματικά, έλα να με δεις".
Τότε σκέφτηκα τα εκατομμύρια προσωπικά μηνύματα που ανταλλάσσουμε μέσα από πληκτρολόγια και servers. Με τόση πληθώρα sms, e-mail και ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως η υπερβολική επαφή κρύβει μέσα της τον κίνδυνο της απώλειας της αληθινής επικοινωνίας.
Στο παρελθόν, όταν ένας άντρας γνώριζε μια γυναίκα αντάλλασσαν τηλέφωνα.
Μεσολαβούσε ένα διάστημα προσδοκιών και αναμονής.
Πριν γίνει ακόμη το πρώτο τηλεφώνημα, είχαν πλάσει τη σχέση στη φαντασία τους.
Η συσκευή κουδούνιζε.
Η καρδιά χτυπούσε σαν τρελή.
"Ναι;"
Ακολουθούσε μια συζήτηση που διαρκούσε δύο ώρες, οι οποίες όμως έμοιαζαν σαν δύο λεπτά.
Τις επόμενες δύο εβδομάδες κάθε λεκτική λεπτομέρεια έπρεπε να αναλυθεί με τη βοήθεια φίλων.
Αν όλα πήγαιναν καλά, το ραντεβού ήταν το επόμενο βήμα.
Αυτά συνέβαιναν τότε.
Σήμερα, ανταλλάσσουμε αριθμούς κινητών τηλεφώνων αλλά στέλνουμε γραπτά μηνύματα.
Δεν τηλεφωνούμε, γιατί η αποτυχία στην αρχή μιας σχέσης είναι λιγότερο απογοητευτική και τα διαστήματα σιωπής λιγότερο αμήχανα όταν η επικοινωνία έχει γίνει μέσω sms.
Οι υψηλές προσδοκίες όμως υπάρχουν πάντα.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η ψηφιακή εποχή έχει επινοήσει νέους κανόνες στο ερωτικό παιχνίδι, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν πιο εύκολα όσοι ευφυολογούν πληκτρολογώντας με αστραπιαία ταχύτητα παρά οι δυναμικοί άντρες που φλερτάρουν μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση.
Ή ίσως καλυπτόμαστε όλοι πίσω από την ψηφιακή τεχνολογία, με κείμενα επιμελημένα από τον αυτόματο διορθωτή, για να παρουσιάσουμε μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού μας, και χρησιμοποιούμε αυτές τις απρόσωπες μορφές επικοινωνίας για να μη χρονοτριβούμε στα πρώτα στάδια της γνωριμίας.
Στις διαφωνίες σχετικά με το ποιος εφηύρε τα γραπτά μηνύματα, θα απαντούσα με σιγουριά ότι το έκανε κάποιος άντρας.
Σύμφωνα με έναν μεγάλο αριθμό μελετών, ο μέσος άντρας χρησιμοποιεί καθημερινά τις μισές λέξεις από τις γυναίκες.
Με τα γραπτά μηνύματα μπορεί κανείς να μπει κατευθείαν στο θέμα δίχως περιττές εισαγωγές.
Αν αυτό δεν είναι καθαρά αντρική συμπεριφορά, δεν μπορώ να φανταστώ τι είναι.
Είναι απόλαυση να στέλνεις μικρά γλυκά μηνύματα στο Twitter ή το Facebook.
Κατά κάποιον τρόπο δεν διαφέρει από το να στέλνεις λουλούδια στο γραφείο της.
Δηλώνεις τον έρωτά σου μπροστά σε όλους.
Στην ψηφιακή εποχή, δεν χάσαμε τον έρωτα, τον παραμελήσαμε.
Ως αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας, οι παραδοσιακές μορφές επικοινωνίας απέκτησαν ακόμη πιο βαρύνουσα σημασία.
Η αξία μιας χειρόγραφης επιστολής είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ.
Είναι προσωπική, έχει συνταχθεί με προσοχή και σημαίνει πολύ περισσότερα από ένα e-mail.
Έχει το δικό της άρωμα.
Αλλά κυρίως έχει λάθη.
Στη στίξη, τη γραμματική και την ορθογραφία, που αποκαλύπτουν την ευαισθησία μας.
Και η ευαισθησία είναι η ουσία του έρωτα.
Είναι η ένδειξη ότι δεν είμαστε υπολογιστικοί, ότι έχουμε το κουράγιο να πούμε:
"Αυτός είμαι και ενδιαφέρομαι για σένα τόσο, ώστε να σου δείξω τις αδυναμίες μου.
Με την ελπίδα ότι θα με αποδεχθείς για ό τι είμαι αλλά, κυρίως, για ό τι δεν είμαι".
BAZAAR
0 Σχόλια