Aθλητικό φαινόμενο, νικήτρια της ζωής
Η συγκλονιστική ιστορία της χρυσής ολυμπιονίκη Γουίλμα Ρούντολφ
Ο πρωταθλητισμός σε προκαλεί να φτάσεις τα όρια της ανθρώπινης φύσης σου. Πολλοί αθλητές έχουν ξαφνιάσει τους πάντες με τις επιδόσεις τους.
Αυτό, όμως, που πέτυχε η Γουίλμα Ρούντολφ ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Χάρη στην ατσάλινη αποφασιστικότητά της και την αγάπη της οικογένειάς της, κατάφερε από παιδί με ειδικές ανάγκες να φτάσει στον ολυμπιακό θρίαμβο.
Μπορεί να έκανε 11 χρόνια για να περπατήσει, αλλά όταν το πέτυχε άρχισε να τρέχει σαν τον άνεμο και στα 16 κατέκτησε το πρώτο από τα τέσσερα ολυμπιακά της μετάλλια.
Η Γουίλμα Ρούντολφ, εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Τενεσί, ήταν ένα ασθενικό μωρό που ήρθε πρόωρα στον κόσμο.
Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της και την έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες. Η μικρή, όμως, ήθελε να ζήσει και μέχρι τα 11 βγήκε νικήτρια από τις... μάχες που έδωσε με οστρακιά, κοκίτη, ανεμοβλογιά και ιλαρά.
Η μεγαλύτερη μάχη ήταν με την παράλυση στο αριστερό πόδι. Σε αυτή, βέβαια, είχε σπουδαίους συμμάχους τη μητέρα και τα, συνολικά, 21 αδέλφια της. Η ανέχεια και ο ρατσισμός που επικρατούσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’40 δεν επέτρεπαν στους Αφροαμερικανούς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντίστοιχη των λευκών. Οι γιατροί είχαν πει ότι το μωρό δεν θα περπατήσει, αλλά... λογάριαζαν χωρίς την πεισματάρα μητέρα του.
Η Μπλανς έψαξε και έμαθε για την τεχνική του μασάζ. Διδάχτηκε πώς να το κάνει και μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις της στα μεγαλύτερα παιδιά της. Ετσι, τις ώρες που η Μπλανς καθάριζε σπίτια λευκών οικογενειών, τα αδέλφια της έκαναν μασάζ στη Γουίλμα.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Στα οκτώ, η μικρή άρχισε να περπατάει με τη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού και με μεταλλικά στηρίγματα. «Κάθε μέρα σκεφτόμουν πώς θα απαλλαγώ από αυτά. Εκανα ασκήσεις κρυφά από τους γονείς μου», θα δηλώσει αρκετά χρόνια αργότερα. Χάρη στην ατσάλινη θέλησή της, τα κατάφερε. Οταν ήταν 12 άρχισε να παίζει μπάσκετ με τα άλλα αδέλφια της.
Αρχικά, για να τη δεχτούν στη σχολική ομάδα, ο πατέρας της έθεσε όρο στον προπονητή ότι θα αφήσει τη μεγάλη κόρη του να παίξει μόνο εάν πάρουν και τη μικρή. Γρήγορα η Γουίλμα εξελίχθηκε σε πρώτη σκόρερ. «Στα 12 ξεπερνούσα όλα τα αγόρια στη γειτονιά μου, στο τρέξιμο, το άλμα, σε όλα τα αθλήματα», έχει γράψει στην αυτοβιογραφία της.
Σε αυτή την ηλικία έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 14, ένας προπονητής, ο Εντ Τεμπλ την έπεισε να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Η Γουίλμα προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100 μ. «Οταν επέστρεψα στο σχολείο με το χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες”. Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό, τι μου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Οταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα να το γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Ετσι αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω και να πάρω το χρυσό», είχε δηλώσει σε συνέντευξη. Στους Ολυμπιακούς της Ρώμης έλαμψε το αστέρι της. Εγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια. Η κάλυψη της διοργάνωσης από την τηλεόραση την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Οι Ιταλοί την αποκάλεσαν η «μαύρη γαζέλα», οι Γάλλοι «μαύρο διαμάντι», οι συμπατριώτες της «τυφώνα» ενώ όλος ο πλανήτης την έμαθε ως «η ταχύτερη γυναίκα στον κόσμο».
H πρώτη Αμερικανίδα με τρία χρυσά μετάλλια
Οσοι παρακολούθησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη Γουίλμα Ρούντολφ τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το πείσμα που υπήρχε στο όμορφο πρόσωπό της. Οι 80.000 θεατές που αγνόησαν τη ζέστη και βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ρώμης είδαν από κοντά επιδόσεις που ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα θεωρούνται αξιοπρεπείς.
Η «μαύρη γαζέλα» έτρεξε τα 100 μ. σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά η επίδοσή της δεν μέτρησε ως παγκόσμιο ρεκόρ διότι είχε ευνοϊκό άνεμο. Στα 200 μέτρα πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με 23,2 δευτερόλεπτα. Η ομορφιά της δεκαοκτάχρονης, το ταλέντο και τις επιδόσεις της έχουν εντυπωσιάσει όλους τους φίλους του κλασικού αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια των Αγώνων, η Γουίλμα Ρούντολφ παθαίνει ένα διάστρεμμα, αλλά, με το πείσμα που τη διακρίνει, αποφασίζει να μην ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, διότι θέλει να προσθέσει στη συλλογή της ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο: αυτό των 4x100. Εξάλλου, αυτό το μετάλλιο ήταν που την ώθησε να ξαναπάρει μέρος σε Ολυμπιακούς, καθώς το πρώτο που κατέκτησε (1956) στα 4x100 είχε... θαμπώσει από τα αποτυπώματα των συμμαθητών της, επειδή ήταν χάλκινο.
Ετσι, στις 11 Σεπτεμβρίου 1960, η Γουίλμα έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια καθώς βοήθησε τη χώρα της να κατακτήσει την πρωτιά και στα 4x100 με χρόνο 44,5, ο οποίος αποτέλεσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Η Ρούντολφ, όπως αποκάλυψε αργότερα σε συνέντευξή της, ήθελε να κατακτήσει τρία χρυσά μετάλλια προκειμένου να τα αφιερώσει στον Τζέσι Οουενς, τον αθλητή που εξόργισε τον Χίτλερ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη νεαρή δρομέα. «Η αίσθηση της ικανοποίησης πραγματικά με γέμισε με τα τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Ηξερα πως ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να μου το πάρει κανείς», έγραψε ύστερα από χρόνια στην αυτοβιογραφία της.
Πηγή έμπνευσης και κουράγιου για πολλούς
Τα τρία χρυσά μετάλλια αλλά και η ιστορία της κάνουν γρήγορα τη Γουίλμα Ρούντολφ γνωστή σε Αμερική και Ευρώπη. Οπου πηγαίνει συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι για να τη χαιρετήσουν, ενώ γίνεται δεκτή και στον Λευκό Οίκο. Ακόμα και στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου, όπου σπούδασε, έδωσαν το όνομά της. Το 1963 αποφασίζει να αφήσει τον αθλητισμό για να βοηθήσει τα παιδιά με κινητικά προβλήματα.
Δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομά της και για, περίπου, 30 χρόνια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κουράγιου για ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, ανάλογα με αυτά που είχε η ολυμπιονίκης στην παιδική της ηλικία. Το 1977 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Βίλμα», η οποία έγινε και ταινία στην τηλεόραση. Η Γουίλμα Ρούντολφ έδωσε διαλέξεις σε όλη την Αμερική και προσπάθησε να προωθήσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πόλη που γεννήθηκε. «Μου αρέσει να δουλεύω με παιδιά. Εχω ανεπτυγμένο το μητρικό ένστικτο», έλεγε. Μητέρα και η ίδια τεσσάρων παιδιών, πάλεψε, επίσης, και για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών. «Πέρασα μία ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να μοιραστώ τι σημαίνει να είσαι μία κορυφαία γυναίκα στον κόσμο του αθλητισμού ώστε και άλλες νέες γυναίκες να έχουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους», τόνιζε.
Η Ολυμπιονίκης βγήκε νικήτρια από όλες τις μάχες της αλλά δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Στα 54 έφυγε από τη ζωή, στο σπίτι της στο Νάσβιλ του Τενεσί. Το 1997, ο κυβερνήτης του Τενεσί ανακοίνωσε ότι η 23η Ιουνίου θα είναι για την πόλη η «ημέρα του θανάτου της Γουίλμα». Η Ρούντολφ συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ισχυρότερες προσωπικότητες των ΗΠΑ. Το 2000 αναδείχθηκε από το «Sports Illustrated» ως κορυφαία προσωπικότητα του αθλητισμού.
Της Σπυριδουλας Σπανεα
Μπορεί να έκανε 11 χρόνια για να περπατήσει, αλλά όταν το πέτυχε άρχισε να τρέχει σαν τον άνεμο και στα 16 κατέκτησε το πρώτο από τα τέσσερα ολυμπιακά της μετάλλια.
Η Γουίλμα Ρούντολφ, εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Τενεσί, ήταν ένα ασθενικό μωρό που ήρθε πρόωρα στον κόσμο.
Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της και την έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες. Η μικρή, όμως, ήθελε να ζήσει και μέχρι τα 11 βγήκε νικήτρια από τις... μάχες που έδωσε με οστρακιά, κοκίτη, ανεμοβλογιά και ιλαρά.
Η μεγαλύτερη μάχη ήταν με την παράλυση στο αριστερό πόδι. Σε αυτή, βέβαια, είχε σπουδαίους συμμάχους τη μητέρα και τα, συνολικά, 21 αδέλφια της. Η ανέχεια και ο ρατσισμός που επικρατούσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’40 δεν επέτρεπαν στους Αφροαμερικανούς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντίστοιχη των λευκών. Οι γιατροί είχαν πει ότι το μωρό δεν θα περπατήσει, αλλά... λογάριαζαν χωρίς την πεισματάρα μητέρα του.
Η Μπλανς έψαξε και έμαθε για την τεχνική του μασάζ. Διδάχτηκε πώς να το κάνει και μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις της στα μεγαλύτερα παιδιά της. Ετσι, τις ώρες που η Μπλανς καθάριζε σπίτια λευκών οικογενειών, τα αδέλφια της έκαναν μασάζ στη Γουίλμα.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Στα οκτώ, η μικρή άρχισε να περπατάει με τη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού και με μεταλλικά στηρίγματα. «Κάθε μέρα σκεφτόμουν πώς θα απαλλαγώ από αυτά. Εκανα ασκήσεις κρυφά από τους γονείς μου», θα δηλώσει αρκετά χρόνια αργότερα. Χάρη στην ατσάλινη θέλησή της, τα κατάφερε. Οταν ήταν 12 άρχισε να παίζει μπάσκετ με τα άλλα αδέλφια της.
Αρχικά, για να τη δεχτούν στη σχολική ομάδα, ο πατέρας της έθεσε όρο στον προπονητή ότι θα αφήσει τη μεγάλη κόρη του να παίξει μόνο εάν πάρουν και τη μικρή. Γρήγορα η Γουίλμα εξελίχθηκε σε πρώτη σκόρερ. «Στα 12 ξεπερνούσα όλα τα αγόρια στη γειτονιά μου, στο τρέξιμο, το άλμα, σε όλα τα αθλήματα», έχει γράψει στην αυτοβιογραφία της.
Σε αυτή την ηλικία έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 14, ένας προπονητής, ο Εντ Τεμπλ την έπεισε να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Η Γουίλμα προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100 μ. «Οταν επέστρεψα στο σχολείο με το χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες”. Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό, τι μου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Οταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα να το γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Ετσι αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω και να πάρω το χρυσό», είχε δηλώσει σε συνέντευξη. Στους Ολυμπιακούς της Ρώμης έλαμψε το αστέρι της. Εγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια. Η κάλυψη της διοργάνωσης από την τηλεόραση την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Οι Ιταλοί την αποκάλεσαν η «μαύρη γαζέλα», οι Γάλλοι «μαύρο διαμάντι», οι συμπατριώτες της «τυφώνα» ενώ όλος ο πλανήτης την έμαθε ως «η ταχύτερη γυναίκα στον κόσμο».
H πρώτη Αμερικανίδα με τρία χρυσά μετάλλια
Οσοι παρακολούθησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη Γουίλμα Ρούντολφ τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το πείσμα που υπήρχε στο όμορφο πρόσωπό της. Οι 80.000 θεατές που αγνόησαν τη ζέστη και βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ρώμης είδαν από κοντά επιδόσεις που ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα θεωρούνται αξιοπρεπείς.
Η «μαύρη γαζέλα» έτρεξε τα 100 μ. σε 11 δευτερόλεπτα, αλλά η επίδοσή της δεν μέτρησε ως παγκόσμιο ρεκόρ διότι είχε ευνοϊκό άνεμο. Στα 200 μέτρα πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με 23,2 δευτερόλεπτα. Η ομορφιά της δεκαοκτάχρονης, το ταλέντο και τις επιδόσεις της έχουν εντυπωσιάσει όλους τους φίλους του κλασικού αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια των Αγώνων, η Γουίλμα Ρούντολφ παθαίνει ένα διάστρεμμα, αλλά, με το πείσμα που τη διακρίνει, αποφασίζει να μην ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, διότι θέλει να προσθέσει στη συλλογή της ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο: αυτό των 4x100. Εξάλλου, αυτό το μετάλλιο ήταν που την ώθησε να ξαναπάρει μέρος σε Ολυμπιακούς, καθώς το πρώτο που κατέκτησε (1956) στα 4x100 είχε... θαμπώσει από τα αποτυπώματα των συμμαθητών της, επειδή ήταν χάλκινο.
Ετσι, στις 11 Σεπτεμβρίου 1960, η Γουίλμα έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια καθώς βοήθησε τη χώρα της να κατακτήσει την πρωτιά και στα 4x100 με χρόνο 44,5, ο οποίος αποτέλεσε νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Η Ρούντολφ, όπως αποκάλυψε αργότερα σε συνέντευξή της, ήθελε να κατακτήσει τρία χρυσά μετάλλια προκειμένου να τα αφιερώσει στον Τζέσι Οουενς, τον αθλητή που εξόργισε τον Χίτλερ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη νεαρή δρομέα. «Η αίσθηση της ικανοποίησης πραγματικά με γέμισε με τα τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Ηξερα πως ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να μου το πάρει κανείς», έγραψε ύστερα από χρόνια στην αυτοβιογραφία της.
Τα τρία χρυσά μετάλλια αλλά και η ιστορία της κάνουν γρήγορα τη Γουίλμα Ρούντολφ γνωστή σε Αμερική και Ευρώπη. Οπου πηγαίνει συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι για να τη χαιρετήσουν, ενώ γίνεται δεκτή και στον Λευκό Οίκο. Ακόμα και στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου, όπου σπούδασε, έδωσαν το όνομά της. Το 1963 αποφασίζει να αφήσει τον αθλητισμό για να βοηθήσει τα παιδιά με κινητικά προβλήματα.
Δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομά της και για, περίπου, 30 χρόνια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κουράγιου για ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, ανάλογα με αυτά που είχε η ολυμπιονίκης στην παιδική της ηλικία. Το 1977 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Βίλμα», η οποία έγινε και ταινία στην τηλεόραση. Η Γουίλμα Ρούντολφ έδωσε διαλέξεις σε όλη την Αμερική και προσπάθησε να προωθήσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πόλη που γεννήθηκε. «Μου αρέσει να δουλεύω με παιδιά. Εχω ανεπτυγμένο το μητρικό ένστικτο», έλεγε. Μητέρα και η ίδια τεσσάρων παιδιών, πάλεψε, επίσης, και για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών. «Πέρασα μία ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να μοιραστώ τι σημαίνει να είσαι μία κορυφαία γυναίκα στον κόσμο του αθλητισμού ώστε και άλλες νέες γυναίκες να έχουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους», τόνιζε.
Η Ολυμπιονίκης βγήκε νικήτρια από όλες τις μάχες της αλλά δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Στα 54 έφυγε από τη ζωή, στο σπίτι της στο Νάσβιλ του Τενεσί. Το 1997, ο κυβερνήτης του Τενεσί ανακοίνωσε ότι η 23η Ιουνίου θα είναι για την πόλη η «ημέρα του θανάτου της Γουίλμα». Η Ρούντολφ συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ισχυρότερες προσωπικότητες των ΗΠΑ. Το 2000 αναδείχθηκε από το «Sports Illustrated» ως κορυφαία προσωπικότητα του αθλητισμού.
Της Σπυριδουλας Σπανεα
0 Σχόλια