Σύμφωνα με το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής (Αθήνα 2006), που έχει εκδώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα θύματα και οι απώλειες της χώρας μας από τους Γερμανούς κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ως εξής:
1.Νεκροί πολέμου 1940-1941: 13.327
2.Εκτελεσμένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα): 56.225
3.Θανόντες όμηροι (στα γερμανικά στρατόπεδα): 105.000
4.Νεκροί από βομβαρδισμούς: 7.120
5.Νεκροί σε μάχες της Εθνικής Αντίστασης (σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία): 20.650
6.Νεκροί στη Μέση Ανατολή: 1.100
7.Απώλειες Εμπορικού Ναυτικού: 3.500
Σύνολο: 206.922
Νεκροί από πείνα & σχετικές ασθένειες: 600.000ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ: 806.922Απώλειες από υπογεννητικότητα: 300.000
Σύνολο απωλειών: 1.106.922
Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα
Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:Την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 1.Αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας.
2.Την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
3.Τις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκαν από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία.
4.Από την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κ.λπ.
Ακολουθεί ένα άρθρο-χαστούκι για τους μεγάλους πολιτικούς “ηγέτες” μας, που προδίδανε την χώρα μας σταθερά και διαχρονικά, ώστε να ικανοποιούν τα ξένα αφεντικά τους. Αυτή είναι η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας κύριοι, και οι μεγαλύτεροι ραγιάδες αυτουνού οι “εθνάρχες” μας!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών – κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες δεκαετίες (!).
Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη “δημοκρατική” Γερμανία να κλείσει-αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου (με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη “Δικαιοσύνη” της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείς τους, επειδή είναι, τώρα πια,… “δημοκράτες”!
Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να...
αμνηστεύσει και να στείλει, τον σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικασμένο Μαξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και τη ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία, για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η “δημοκρατική” Γερμανία να τους απαλλάξει όλους (!) με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα (και το ξεκοίλιασμα εγκύων γυναικών) αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών» (όπως και το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!).
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε …
Σήμερα κάποιοι «μάγκες» ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μαξ Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον «θησαυρό των Εβραίων» στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία… Με την υπόσχεση του ελληνικού κράτους πως ό,τι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν «εύρετρα», και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας… λες και είναι σίγουρο πως ό,τι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης…
Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το «κερασάκι» στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα με νόμο (το 1959, νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, η μεταπολιτευτική «Δημοκρατία μας»), τη δίωξη και τη φυλάκιση Γερμανών εγκληματιών Πολέμου, και, πριν αμνηστευτεί ο Μαξ Μέρτεν (με έναν άλλο «επείγοντα» νόμο, επίσης το 1959), μέσω των γερμανικών Μ.Μ.Ε. (Spiegel, Hamburger Echo, 1959-1961) είχε καταγγείλει πως «θυμήθηκε» κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων αντιστασιακών, και είχε μάλιστα αποζημιωθεί με ένα κατασχεμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων.
«Θυμόταν» μάλιστα ο Μαξ Μέρτεν ότι υπήρχε και μία φωτογραφία που έδειχνε τη γυναίκα του τότε καραμανλικού υπουργού «Δικαιοσύνης», την περιώνυμη Δοξούλα Μακρή, να γιορτάζει Πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη και άλλων φωτογραφιών…
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του γερμανικού ΥΠΕΞ, «για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα…».
Σταμάτησε όμως και η «Αριστερά» να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση» (Θεοδωράκης «Καραμανλής ή τανκς») για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της «εθνικής ομοψυχίας» και της «λήθης στο παρελθόν»… (Δεν θα μας λέτε εσείς εαμο-Βούλγαρους, δεν θα σας λέμε εμείς γερμανο-τσολιάδες)…
Το 1977, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους», του «Μεγάλου Καρόλου» (“KARLSPREIS”).
Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της Eνωμένης Ευρώπης (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ … ).
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β΄ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται με την παραίτηση από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων – και της επιστροφής των αναγκαστικών δανείων της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Γ΄ Ράιχ. Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η αποζημίωση – επανόρθωση αυτή και η αναγνώριση του εγκλήματος θα αποτελούσαν τη μοναδική δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού...
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται και να συζητήσει έστω αυτό το θέμα. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό της, αυτής και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η «πνευματική» και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας), ακολουθεί τις εντολές των «συμμάχων».
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει -όλως επισήμως- ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας…
Ο «Ευρωπαϊστής» όμως, ο «συνήθης Κ. Σημίτης», έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του Πα.Σο.Κ. εκεί που έγραψε και τις άλλες… Διότι, σύμφωνα με τους μάνατζερ του νεο-φιλελευθερισμού και του «πολιτικού ρεαλισμού», «πρέπει να κοιτάμε μπροστά» και όχι στο «παρελθόν», για να κτίσουμε τη «δυνατή Ελλάδα»…
Το καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον «συνήθη Κ. Σημίτη» όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό “Δικαιοσύνης”, τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον…».
Όπως γνωρίζουμε, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης μεταφράζονται πάντα σε “εθνικά”, δηλαδή όλων μας …
Στη συνέχεια ο ίδιος ο “συνήθης Κ. Σημίτης”, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”, δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου!
Το “δίκαιο” της ατιμωρησίας που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές
Και έτσι έγινε!
Επί κυβέρνησης του “συνήθη Κ. Σημίτη” και των συνεργατών του, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ανέτρεψε την απόφαση της Ολομέλειας του δικαστηρίου που προΐστατο ο ίδιος και στην οποία είχε μειοψηφήσει!) από ένα άλλο, ad hoc συγκροτημένο “ειδικό” δικαστήριο με “ειδική σύνθεση” και αναγνώρισε -επιτέλους (!)- στη Γερμανία “δικαίωμα ετεροδικίας” – δηλαδή να μη δικάζεται στην Ελλάδα!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που είχε καταδικάσει τη Γερμανία στην καταβολή 28 δισ. δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ της “δυνατής και περήφανης Ελλάδας”, ώστε να μην έχουν τα βιβλία της Ιστορίας να γράφουν μόνο για τον “Εφιάλτη”.
Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας, που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν! Μπήκαν στο αρχείο, χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο “αναχρονιστικό”, (πόσο καλός είναι ο αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση!) κίνημα, που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα, «θάφτηκε εν τη γενέσει του».
Μπροστά σε αυτό το κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν “ισότιμες σχέσεις” ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και επιστροφή για τους Γερμανούς ομογενείς (volksdeutsche) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Π. Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του γερμανικού υπ. Έξ., δεν υπάρχουν «Νικητές και Ηττημένοι, όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί». Και γι’ αυτό την 8-9η Μαΐου δεν πρέπει να γιορτάζουμε τη Νίκη των λαών επί του γερμανικού ιμπεριαλισμού-μιλιταρισμού, αλλά … την επέτειο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ. – Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μουσική υπόκρουση τον «Ύμνο της Χαράς» του Λ. Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ – Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ …
Έλληνες προδομένοι από την ελληνική δικαιοσύνη (δες το ντοκυμαντέρ Ένα τραγούδι για τον Αργύρη…) και Ιταλοί επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν στα ιταλικά δικαστήρια για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου, το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο (αντίστοιχο του ελληνικού Άρειου Πάγου) αναγνώρισε το δικαίωμα προσφυγής τους στα ιταλικά δικαστήρια και απέρριψε τη γερμανική ένσταση για ετεροδικία (διάβαζε ατιμωρησία), ενώ τα γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment.
Ναι, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι…
Η ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική…
Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή…
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις παγγερμανικές Ντόιτσε Τέλεκομ και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler-Benz, υποχρέωσαν -σαν προϋπόθεση- τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το Πα.Σο.Κ. το 1999, αντί να πει στην “Hochtief”, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του “Ελ. Βενιζέλος”, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής (Τεχνική Βάση κ.λπ.).
Διευθύνων Σύμβουλος στη “Hochtief”, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β΄ Π. Π. που κρεμάστηκε τo 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel).
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες κομπραδόρους…
Το Σπίγκελ γράφει τελευταία πως η γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει «για αυτή την αδικία» της ιταλικής δικαιοσύνης στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης! Ποιος (;), η Γερμανία!
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, ως κράτος, είναι να προσφύγει στη Χάγη για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, όπως και κάθε άλλη χώρα που είχε υποστεί τη ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομαστεί, όπως έπρεπε, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των τεσσάρων «συμμαχικών» δυνάμεων των δυο Γερμανιών, 1990) σε “Συνθήκη Ειρήνης”, και όχι απλώς, όπως έγινε, σε «Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία».
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε “Συνθήκη Ειρήνης”, τότε, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή Πολεμικών Αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ΄ Ράιχ.
Πάντα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η σημερινή Γερμανία είναι ο νόμιμος (και άξιος θα πρόσθετα εγώ) κληρονόμος του Γ’ Ράιχ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτού του γεγονότος!
Το δώρο αυτό τους το έκαναν οι σύμμαχοί μας στον αντιφασιστικό πόλεμο και η “Σοβιετική” Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά -πολιτικά ανταλλάγματα εις βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί- δικαιωθεί.
Μια παλιά ιστορία που εξηγεί γιατί είμαστε ανιστόρητοι
του Κώστα Βαξεβάνη
Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Κι ο λαϊκισμός ένας μεγάλος εχθρός. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος από τον εαυτό μας.
Αυτόν τον “εθνικό” εαυτό μας που μας δικαιολογεί πάντα αφού πρώτα μας τοποθετήσει στον υψηλό θρόνο απ όπου όλοι και όλα, τα ξένα, των άλλων, φαίνονται υποδεέστερα.
Αρκεί να μην χρειάζεται να μετρήσουμε με συγκεκριμένα μέτρα. Να μην μιλάμε δηλαδή για έλλειμμα, παραγωγικότητα,απόδοση, κόστος.
Αρκεί να μιλάμε για αόριστες, μη μετρήσιμες,σχεδόν μεταφυσικές έννοιες. Υπερηφάνεια, δόξα, ελληνικότητα,δίκιο. Διαθέτουμε την μεγαλοπρέπεια των φιλολογικών εννοιών.
Τώρα βέβαια αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστορία των άλλων λαών (και των Τούρκων και των Σέρβων και των Άγγλων και των Βούλγαρων) θα διαπιστώσουμε πως όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως περήφανοι, γενναίοι, ηρωικοί,αδικημένοι. Και διαθέτουν όλοι και κατ αποκλειστικότητα τη θεία ευλογία.
Το δημοσίευμα του Focus εξόργισε και μένα. Αλλά ήταν ένα ανόητο, κίτρινο δημοσίευμα των κοκορακίων της γερμανικής δημοσιογραφίας. Ήταν όμως μια άποψη και ο καθένας έχει δικαίωμα σε αυτήν. Θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε μιλήσει για κουτόφραγκους ή αμερικανάκια. Βεβαίως τα αστροπελέκια που έφτιαξαν το εξώφυλλο πρέπει γενικώς να προσέχουν όταν χρησιμοποιούν ιστορικούς συμβολισμούς γιατί αν κάποιοι μπουν στον πειρασμό να απαντήσουν αναλόγως, δυστυχώς η Γερμανία δεν διαθέτει κάποια Αφροδίτη της Βόννης αλλά μορφές που ταυτίστηκαν με την παγκόσμια ντροπή.
Είχε δίκιο ο Πάγκαλος πως η Γερμανία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική οικονομία. Τα γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, σκότωσαν Έλληνες, κατέκαψαν την Ελλάδα και κατέκλεψαν περιουσίες και τα αποθέματα χρυσού της χώρας. Αρκεί βέβαια να μην ξεχνάμε πόσο ευθύνονται οι Έλληνες και οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν διεκδίκησε πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά γι αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί. Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, αυτό που δημιουργήθηκε (για να μην ξεχνάμε την ιστορία) και από συνεργάτες των Γερμανών, αρκετά ένοχο και πολύ περισσότερο δουλικό, υπερασπίζοντας ίσως τον εαυτό του, τη φύση του, παραιτήθηκε κάθε διεκδίκησης.
Η υπόθεση Μέρτενς, που συγκλόνισε την Ελλάδα τη δεκαετία του 60, είναι μια παλιά ιστορία αρκετά επεξηγηματική. Πριν από χρόνια, μια δημοσιογραφική έρευνά μου για την υπόθεση αυτή, χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια αποκαθήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το «έθνος» έπρεπε να παραμείνει η μυθική περιγραφή των σχολικών εγχειριδίων και ο εθνάρχης το σύμβολο μιας ηρωικής και όχι συνεργαζόμενης με τους ναζί, Δεξιάς.
Ο Μέρτενς, οι αποζημιώσεις και ο Καραμανλής
Τον Μάιο του 1957, ο Μαξ Μέρτενς, ο χασάπης της Θεσσαλονίκης, ο ναζί που ευθυνόταν για τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων και την κλοπή των περιουσιών τους, επέστρεψε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια σημερινή εκδοχή, για να αναζητήσει κομμάτι του θησαυρού των Εβραίων που είχε βυθίσει με πλοίο στην Ελλάδα.
Όπως και να έχει, σίγουρος πάντως, για την φιλικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Καταζητούμενος από το 1947, ένοιωθε περιέργως αρκετά ασφαλής στην χώρα που είχε κατακάψει. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Αντενάουερ.
Κάποιοι Εβραίοι όμως τον αναγνώρισαν και απαίτησαν την σύλληψή του. Ο Μέρτενς πραγματικά συνελήφθη.
Τον Νοέμβριο του 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Ευάγγελο Αβέρωφ επισκέπτονται την Βόννη. Ενδίδουν στις πιέσεις του Αντενάουερ να μην διεκδικήσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο Καραμανλής περνά μάλιστα νόμο για αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου.
Ακόμη και οι Άγγλοι την εποχή εκείνη κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση πως «αμνηστεύει εγκληματίες πολέμου».
Ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Μέρτενς. Ο νόμος αρχικώς τον εξαιρεί από την αμνήστευση αλλά λίγο αργότερα τροποποιείται ο νόμος (ν.δ. 3933/1959) και τον συμπεριλαμβάνει.
Έτσι ενώ ο Μέρτενς καταδικάζεται σε 25 έστω μόλις χρόνια κάθειρξης στέλνεται στη Γερμανία όπου απελευθερώνεται.
Η υποχωρητική συμπεριφορά του Καραμανλή δεν έχει καμιά εμφανή εξήγηση. Κυβερνητικά στελέχη λένε πως ευνοεί το κλίμα των καλών σχέσεων Ελλάδας Γερμανίας και την είσπραξη ενός δανείου 200 περίπου εκατομμυρίων μάρκων.
Αντί να διεκδικήσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια όπως είχαμε δικαίωμα, το βουλώνουμε με ένα δάνειο. Γιατί;
Κατά πολλούς η εξήγηση είναι σε όσα είπε μόλις απελευθερώθηκε ο ίδιος ο Μαξ Μέρτενς. Με συνεντεύξεις του στη Σπηγκελ και την Ηχώ του Αμβούργου υποστηρίζει πως κατά την κατοχή, συνεργάτες του ήταν μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή.
Κατονομάζει μάλιστα συγκεκριμένα:
1.Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Μέρτενς ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες ακόμη και για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου (!) αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν
2.Τον Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, υπουργό εσωτερικών του Καραμανλή
3.Τον Γεώργιο Θέμελη υφυπουργό Άμυνας
4.Την Δοξούλα σύζυγο του Μακρή η οποία ήταν γραμματέας του και σύνδεσμος με τους πληροφοριοδότες
Οι συνεντεύξεις αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για προδότες που αντάλλαξαν την γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Μέρτενς.
Αποκαλύφθηκε πως πραγματικά ο Μακρής την εποχή της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος» Ελλήνων.
Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Μέρτενς στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους Γερμανούς Νομάρχης.
Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Μέρτενς.
Η ανώμαλη δεκαετία του 60 και βέβαια το μετεμφυλιοπολεμικό ελληνικό κράτος έθαψε την υπόθεση Μέρτενς. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή.
Η Ιστορία για μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της.
Ο Καραμανλής έγινε Εθνάρχης (!), οι Έλληνες όσο περήφανοι ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές.
Αυτή είναι η εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω βεβαίως γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες Ελλήνων πολιτών (κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαικούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα.
Οι Γερμανοί βεβαίως είναι φίλοι μας αλλά φίλτατη είναι η αλήθεια.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς και τις εκρήξεις εθνικής αγανάκτησης γιατί το δάχτυλο της Αφροδίτης σηκώθηκε ειρωνικά μπροστά στο πρόσωπό μας.
Η εθνική μας περηφάνεια δεν απειλήθηκε από έναν ανόητο συντάκτη ύλης του Focus αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα απειλείται όσο στη θέση της ιστορικής αλήθειας βάζουμε ανιστόρητους αγανακτισμένους και εύθικτους απολίτικους.
0 Σχόλια